Over een boek en zondagmiddag.
 

Een zondagmiddag in de winter,
een groene zetel, ik erin
en rond mij een paar dekens.

Ik lees het einde van m’n boek
en voel hoe jij, m’n mama,
liefkozend, geïnteresseerd
– of uit verveling – naar me kijkt.

Wanhopig wil ik elke letter herlezen,
bang dat de trein van woorden,
die me een tijdlang heeft vervoerd,
zal stoppen en me uit zal spuwen
in het alledaagse heden.

De laatste bladzij, ‘k zeg troosteloos vaarwel,
probeer de droogte in m’n mond
krampachtig weg te slikken,
kijk op en zie hoe je ondertussen
een diepe middagslaap hebt kunnen vatten.

Opgelucht kan ik eindelijk mijn
271 pagina’s lange tranen laten.

Hm, ik vind het idee wel heel mooi. De verwoording soms iets minder, uit bijvoorbeeld

Wanhopig wil ik elke letter herlezen,
bang dat de trein van woorden,
die me een tijdlang heeft vervoerd,
zal stoppen en me uit zal spuwen
in het alledaagse heden.

denk ik dat je veel meer had kunnen halen. Het is zo'n mooie metafoor, maar het komt nu toch een klein beetje cliché op me over.

Opgelucht kan ik eindelijk mijn
271 pagina’s lange tranen laten.

vind ik wél weer heel mooi :)

Ik vind op zich best wel dat je een mooi taalgebruik hebt, althans, wat ik hieruit haal, maar ik vind je gedicht niet mooi verwoord op de een of andere manier... zoals Thoughtful ook al zegt. Het had volgens mij veel mooier gekund: nu is het zo verhalend en dan wordt het al snel saai. Dat is jammer. Ik denk dat het mooier zou zijn als je probeert om meer tot de verbeelding te spreken.

ik sluit me aan bij re3m, en ook bij thoughtful. -probeer er meer uit te halen!-.
in de eerste strofe ben je eigenlijk al verhalend bezig. je tweede strofe vind ik bijvoorbeeld ook niet erg bijzonder, ik denk dat je moet proberen wat originelere bewoordingen te gebruiken. wat je daar zegt is goed, het idee is mooi, maar het staat er zo 'simpel'. niets mis met simpelheid, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel. je derde strofe vind ik daarentegen wel erg mooi, vooral de eerste 2 zinnen. [I]elke letter herlezen[I] en de trein van woorden. mooi verwoord! in de vierde strofe begin je op zich wel goed, maar vind ik je laatste 2 regels echt te verhalend. het klinkt gewoon niet zo goed, jammer van je begin eigenlijk.
wat thoughful zei, je laatste strofe is mooi. en dat istie.

Leuk verhaal, maar nogal saai verwoord. Als gedicht zie ik dit niet zo zitten, ga of meer de poëtische kant op of meer de prozakant maar zo'n twijfelding als dit maakt niemand echt blij.

Het beeld vind ik trouwens wel mooi.

een groene zetel, ik erin
Prachtig, vooral dat 'ik erin', bovendien heel beeldend.

– of uit verveling – naar me kijkt.
Die 'of uit verveling' tussen streepjes is geweldig.

Wanhopig wil ik elke letter herlezen,
Deze zin is imo veel te lang, waardoor er onnodig een wat gehaast, ander ritme ontstaat. Het is een te abrupte wending imo; ik zou deze regel nog wat luchtiger/korter houden.

271 pagina’s lange tranen laten.
Originele slotzin, al heb ik vanaf bovenstaande regel tot en met het eind toch dat gehaaste, dat 'veel woorden nodig hebbende om iets te beschrijven'; ik had het mooier gevonden als je het ritme van de eerste strofe had behouden. Maar je hebt verder een goed woordgebruik en origineel is de slotzin, zoals ik al zei, wel - ondanks dat 271 wel wat moeilijk leest :p-.

Vooral de hoge mate van beeldvorming en alledaagsheid in een gedicht gegoten spreken me aan.