Gebarsten glas verdraagt geen zware last
 

Gebarsten glas verdraagt geen zware last

Ik voel de hand die ik zo vaak heb vastgehouden
nog eenmaal langs mijn vingers gaan.
Ik wil ‘m pakken, strelen, zoenen; maar scherm mijn hoofd af van jouw kus.

Eén ogenblik; dan laat je los en sta ik daar.
Gebroken, machteloos alleen.
Mijn lichaam schreeuwt: ‘ik heb je lief’, maar fluistert slechts een stille groet.

Hoewel jouw woorden mij alleen nog maar omzeilen,
en het besef me niet meer vindt,
voel ik de kilte van de klanken, en huiver als de stilte valt.

Je kijkt nog eenmaal naar me om, zo aarzelend,
alsof je vraagt om een excuus.
Maar ik zeg niets, vermijd je blik. En laat je zonder tranen gaan.

Op dat moment had ik je zo graag nog geroepen.
Je nagerend; teder omhelst.

Wie angst boven de liefde kiest, is reddeloos verloren…

Hoewel jouw woorden mij alleen nog maar omzeilen,

Vanaf deze regel vind zich een verandering van ritme plaats, dat vind ik prachtig omdat dit het moment is dat de andere persoon weggaat; dat symboliseert het mooi. Vanaf dat moment kan de ikpersoon er niets meer aan veranderen.

Je nagerend; teder omhelst.

'teder' zou ik hier weglaten, omdat het dan veel sterker wordt, ook ritmisch gezien.

Tenslotte vind ik de slotzin briljant en zou ik de '...' vervangen voor gewoon één punt. Verder vind ik het een heel mooi gedicht, het is echt tragisch, ik wordt er bijna droevig van.

Ik vind je gedicht nogal verhalend en dat spreekt me niet aan. De zinnen zijn soms wel erg lang, bijna prozaïsch, en aangezien die regellengtes onderling enorm verschillen, vind ik de vorm niet erg mooi. Het lijkt alsof je hier niet veel aandacht aan besteed hebt. Ik vind de beelden die je soms gebruikt wel mooi, zoals bijvoorbeeld
hoewel jouw woorden mij alleen nog maar omzeilen.

Maar je woordgebruik vind ik niet erg bijzonder en zoals ik al zei: het geheel is nogal verhalend. Ik vind het hierdoor ook niet erg tragisch, zoals xineof zegt. Het komt te 'alledaags' over, het lijkt te veel een van-je-afschrijf-gedicht, zonder dat ik echt denk van 'wauw'.

Sterk, echt, het spreekt me heel hard aan. Die lange consturcties storen me niet, het is eens wat anders. (y)

Ben het er wel mee eens dat de regels nogal verhalend zijn, ze vertellen te veel hoe het echt in elkaar zit. Als je het begin van de regel leest, weet je al het einde. Het is niet zo m'n ding.
En dan ook de titel. Ik vind persoonlijk dat deze er niet zo bij past. In de titel heb je het over iets dat al voorbij is, het is al gebarsten, maar ik snap dan de betekenis van 'last' ook niet. Wat is de last? In het gedicht gaat het juist over jullie laatste moment, niet over de last van de momenten erna.

Sorry voor de negatieve reactie!!

Ik vind het errug mooi. juist die verschillende lengtes van de zinnen staat me aan. zoals dit gedicht geschreven is, zouden ze allemaal geschreven moeten worden.

Zou het lezen en schrijven van gedichten dan niet ontzettend saai worden?

De lange zinnen maken dat dit gedicht inderdaad als een verhaal op mij overkomt. Het deze zinnen in lengte laten verschillen is dan wel weer consequent gedaan, ik bedoel: de derde regel van elke strofe is steeds het langst, de tweede het kortst.
Ik denk dat ik dit een erg mooi gedicht zou vinden als je er wat meer in had gestopt. Ik weet het niet, rijm of woordspelinkjes ofzo.

'Zou het lezen en schrijven van gedichten dan niet ontzettend saai worden?'

ik bedoelde het eigenlijk niet letterlijk, maar om aan te geven dat ik zulke gedichten het mooist vind.

Ik vind dat verhalende ook voor een keer wel mooi. Misschien technisch niet een geweldig gedicht, maar het raakt mij ook wel.
nagerend las ik als naderend, maar dat zal aan mij liggen :o

Ook ik vind het verhalend eigenlijk wel mooi.

Je verwoord het gevoel mooi,
alleen mis ik ondanks dat het een beetje verhalend is het ritme.
dat vind ik jammer, want zo loopt het niet zo lekker.

ik vind jouw titel mooi ;).

het is een mooi gedicht, in de zin dat het gevoelig is. lief, stil, huiver, teder, gebroken - die woorden geven inhoud aan je gedicht.
wat jammer is, is dat je waarschijnlijk meer op het gevoel van jou hebt gelet, dan op het feit dat je een gedicht schrijft. zo komt het iig erg verhalend over, je onverklaarbare afbrekingen, lange zinnen (hoeft op zich natuurlijk niet slecht te zijn), je niet originele bewoordingen, zinsconstructies, beelden of woordspelingen. dat geeft je gedicht niet wat het nodig heeft, iets bijzonders, of iets moois.

en waarom zou ik dat niet zo

je kijkt nog eenmaal naar me om, zo aarzelend, alsof je vraagt om een excuus. maar ik zeg niets en vermijd je blik. ik laat je zonder tranen gaan.

kunnen schrijven?
je gedicht is als verhaal mooi, maar verder mis ik originaliteit en zorgvuldigheid.

Oef, die eindzin hakt er zo goed in dat je haast de rest van het gedicht zou vergeten. Ik vind het mooi, de vormgeving was wel even kijken hoe het moest lezen maar gaf verder geen problemen, de liefde straalt ervan af en dat is altijd prettig om te lezen.

Ik hou me voor een keer aan een enkele quote die alles zegt wat ik te zeggen heb.

Dank je wel!!! Op zich past teder bij mij wel in het ritme, maar misschien in weglaten idd nog wel mooier. En zal iig de extra puntjes weghalen:)!

Nou eerlijk gezegd ben ik er wel mee bezig geweest, ik had eerst gewoon 4 regels per strofe, maar dat las niet overal lekker, dus vandaar dat ik het zo gedaan heb. Naar mijn idee loopt het zo het beste. Maar dank je wel.

De titel is inderdaad anders bedoeld, het glas was als het ware door eerdere ervaringen al gebarsten, waardoor het minder sterk is voor de last van deze liefde. Wat een last is door de angst, de onzekerheid. Komt het zo duidelijker over?

Dank je wel, vormgeving heb ik ook mee geworsteld (ik weet altijd van te voren al wat jouw commentaar zal zijn, zijn altijd de dingen waar ik zelf al niet helemaal uit kwam:)), blij dat je het mooi vindt.

De rest ook bedankt.

xLive