Ik was mezelf niet meer
 

Plotseling besefte ik dat ‘t leven anders hoorde,
dat de vogels dáár zingen uit een ander repertoire.
Dat ik in mijn leven tóen ied're dag dichtte,
maar in het nu mijn gevoel voor ritme verloor.

Tijdenlang doelloos maar doodloos gezworven,
door het park en in het mulle zand.
Maar iets deed mij beseffen dat jíj het was,
dat het jíj was, die mijn vorig leven bezat.

Ik ben mezelf niet, of al die jaren nooit geweest,
al mijn danspassen was ik plots vergeten.
Ik keek om me heen en zag haar toen springen,
springen, zoals ik vroeger altijd sprong.

Haar blonde haren waren gebonden,
in een versruikend lichtblauw-roze lint.
Ik zag haar, en ook haar roze jurkje;
ze was mij, maar niet zoals ik,

Dus liet ik haar maar daar.

hier ik keek om me heen en zag haar toen springen ~ springen, zoals ik vroeger altijd sprong krijgt je gedicht ineens een wending, ik denk dat dat wel positief passend is. ik vind je boodschap wel goed, duidelijk. heel je gedicht krijgt eigenlijk een soort verlangend idee, je hebt niet echt bijzonder, maar wel passend taalgebruik. je laatste strofe lijkt op het eerste gezicht niks, maar toen ik het nog een keer las - ik bedoel vooral het laatste gedeelte - is juist dat abrupte nodig, alhoewel het geheel me niet echt bevredigd. ik denk, laat ik eens duidelijk zijn ;). dat de vogels dáár zingen uit een ander repertoire is wel mooi, denk ik.

niet acda en de munnik doen :(

Verder, je hebt duidelijk aan het metrum gewerkt (y)

Ik ben mezelf niet, of al die jaren nooit geweest

Waarom heb je deze zin er nou bij gedaan? Dat vind ik erg jammer, want dan ga ik veel meer denken aan Acda en de Munnik dan aan jouw gedicht.
Verder vind ik de inhoud erg mooi en vooral de slotzin vind ik heel goed. Het is abrupt en het komt een beetje nonchalant over, zo van: 'Wat maakt het uit?' en dat vind ik leuk, omdat de rest van het gedicht daarentegen vrij zwaar is.
En zoals Halogeen al opmerkt, je hebt aan het metrum gewerkt. Goed zeg. :) Maar ik vind het wel nogal verhalend. De inhoud is erg goed, maar ik denk dat je deze ook had kunnen weergeven zonder zoveel te vertellen. Hier bijvoorbeeld:

Ik keek om me heen en zag haar toen springen,
springen, zoals ik vroeger altijd sprong.
Het zwartgedrukte vind ik nogal overbodig. En ook de herhaling van springen vind ik niet mooi.

Tijdenlang doelloos maar doodloos gezworven
dit vind ik een mooie zin. Ik las eerst naar in de plaats van maar, maar het kan allebei goed. :)

Ok, dankjullie :)

Ik kreeg het idee voor dit gedicht toen ik dat nummer van Acda en de Munnik luisterde, dus vandaar die zin. Zou ik het misschien kunnen veranderen in:

Ik was mijn pad kwijt, en mijn leven;

?

Ik vind het prachtig!!
En dat aan jouw leeftijd!!
Je woordspelingen, de klank van je woorden die je op elkaar afstemt, het frigil zijn van de sfeer,...
Het heeft iets hemels!

Editen kan niet meer, dus ik post 't nieuwe gedicht maar even in een - net zo - nieuwe reactie:

Plotseling besefte ik dat ‘t leven anders hoorde,
dat de vogels dáár zingen uit een ander repertoire.
Dat ik in mijn leven tóen ied're dag dichtte,
maar in het nu mijn gevoel voor ritme verloor.

Tijdenlang doelloos maar doodloos gezworven,
door het park en in het mulle zand.
Maar iets deed mij beseffen dat jíj het was,
dat het jíj was, die mijn vorig leven bezat.

Ik ben mijn pad kwijt, en mijn leven;
al mijn danspassen was ik plots vergeten.
Maar zag haar toen sierlijkerwijs springen,
ongracieus, zoals ik vroeger altijd sprong.

Haar blonde haren waren gebonden,
in een versruikend lichtblauw-roze lint.
Ik zag haar, en ook haar roze jurkje;
ze was mij, maar niet zoals ik,

Dus liet ik haar maar daar.