nieuw geheel
 

Slechts vaag herinner ik me nog
hoe je mijn ziel uit elkaar reet,
de stukjes teder opraapte
en tot een nieuwe, zachtere knutselde.

Je de wereld uit zijn firmament plukte,
de fundamenten wegblies
en een perfectere, ronde
stil tollende voor me opgooide.

Hoe je eeuwenlang, de wanhoop nabij
mijn duisternis doorzocht
en je, toen je mijn kleine lichtpuntje vond
het knuffelde tot een oase van licht en geluk.

Gisteren zag ik nog net hoe je
enkele woorden vertrappelde en
stil glimlachend met de achtergebleven letters
een zin puzzelde.

”Ik hou van jou,
maar vertel het niet verder,
alleen jij en ik,
mogen dit weten.”

“Het blijft ons geheim.”
Glinsterden mijn liefdestranen je toe.
Toen drukte je een afscheidskus op mijn lippen
En dit waren de laatste woorden die je zei:
‘IK zal me jouw liefde niet laten ontglippen’
Maar toch is deze illusie nu voorbij.

Een beetje cliché maar er gaat wel heel erg veel emotie van uit.

Een ding zou ik veranderen. In de derde alinea, laatste regel, zou ik het eerste woordje en weglaten. Anders zet je door de constructie van de zin de lezer op het verkeerde been. Ik interpreteer het namelijk zo:

en jij, toen je mijn kleine lichtpuntje vond, knuffelde je het tot een oase van licht en geluk.

Er zit inderdaad wel heel erg veel gevoel in. In de eerste paar strofes vind ik dat je dit goed verwoord hebt en dat je goed uitgewerkt hebt wat je wilde zeggen. Ik vind je woordgebruik daar mooi en het beeld dat je gebruikt is leuk. De laatste twee strofes echter, daar zwak je een beetje af. Ik begrijp wat je wil zeggen, maar het komt zo gemakkelijk over in verhouding tot de vorige strofes. Vooral de laatste zin:
Maar toch zegt mijn gevoel, dit alles is nu voorbij.
Ik denk dat je dit op zich wel beter had kunnen uitwerken. Maar verder vind ik de inhoud erg goed, met vaak mooie verwoordingen en beelden die je bij me oproept.

Dankjewel voor de commentaar.

@Halogeen: Dat zinnetje was inderdaad nogal stroef, ik heb het aangepast.

@Re3m: Ik verander er liever niet te veel aan, maar de laatste zin heb ik toch een beetje aangepast. Het is nog steeds niet helemaal wat ik wil, maar ik denk er nog verder over na...

Het is leuk dat je zelf post en zelf commentaar kunt krijgen, maar misschien wil je anderen ook wel eens verblijden met positieve of helpen met negatieve kritiek op hun gedichten?

In deze strofe vind ik je zinsafbraak een beetje rommelig. Er zit inderdaad veel gevoel in het gedicht, maar op sommige plaatsten wordt het erg cliché.

De eerste 2 strofes vind ik zeker de besten. Als je alleen die 2 strofes pakt en daar een nieuw eind aan maakt, denk ik dat het een stuk mooier wordt.