Psychische stoornissen en voortplanting
 

Ik zal eerst mijn situatie even uitleggen:
Ik kom uit een familie, waarin veel mensen een psychische stoornis hebben. Zelf is bij mij een jaar geleden syndroom van Asperger geconstateerd, ik heb een broertje met een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis (in de volksmond wel psychopaat genoemd) en mijn vader heeft ook een lichte contactstoornis. Ik heb door mijn stoornis jarenlang veel problemen gehad, zoals depressies en problemen in de omgang met leeftijdsgenoten. Mijn broertje zit op dit moment alleen maar thuis. Hij gaat niet meer naar school. Gaat alleen nog heen en weer tussen huis en sportschool en zit de rest van de dag achter de computer. Ook heeft hij mij met een pistool bedreigd en tegen mijn ouders gezegd dat hij zichzelf ging vermoorden en hen mee zou nemen.

Nu zit ik met een probleem mbt voortplanting:
Op zich wil ik in de toekomst heel graag kinderen, maar ik ben bang dat zij ook een of meerdere psychische stoornissen krijgen. Dat wil ik hen niet aandoen en het is ook niet goed voor mij als mijn kinderen zouden moeten lijden door mijn slechte genen.

Weet iemand hoe groot de kans is dat iemand met mijn aandoening en familie waarin psychische aandoeningen veel voorkomen kids krijgen met een psychische aandoening? En wat vinden jullie ervan om kids op de wereld te zetten, terwijl er een verhoogde kans bestaat dat die een gedragsstoornis zullen krijgen?

gewoon geen kinderen nemen
(y)

Ik denk dat je het beste, als je toe bent aan kinderen, er met een dokter over kunt gaan praten, hoe groot de kansen zijn. Je moet je denk ik er niet teveel door laten belemerren, want als jij een 'normaal' leven kunt leiden, ondanks je beperkingen, kan jij later jou eventuele kinderen dat toch ook leren? Er is altijd wel een kans dat er wat aan de hand is met een kind, en statistieken weergeven nooit écht de praktijk...

Niet meteen zo negatief over jezelf alsjeblieft. Jij kunt er niets aan doen dat je het syndroom van Asperger hebt, en ik of iemand anders die dat ook heeft evenmin. Waar het om gaat is dat het syndroom van Asperger niet per definitie als iets negatiefs ervaren hoeft te worden. Als iemand die het zelf ook heeft (iets wat ik zelf pas sinds 18 maart 2003 weet) weet ik wat dat betreft waar ik het over heb.

Om te beginnen wil ik je er, al is het misschien ten overvloede, even op wijzen dat het syndroom van Asperger geen gedragsstoornis is, maar een stoornis in het autistische spectrum, wat dus iets van een totaal verschillende orde is. Verder is het zo dat een verhoogde kans op het syndroom van Asperger nog niet wil zeggen dat je kinderen het dan ook per definitie krijgen. De kans is groot dat het zou kunnen, met de nadruk op "zou kunnen", maar dat is niet noodzakelijk.

Ik weet niet precies hoeveel kans je hebt het door te geven aan je kinderen dus daar kan ik geen antwoord op geven. En het ligt er ook aan hoe jouw (toekomstige) partner belast is. Als zij ook Asperger heeft is de kans uiteraard een stuk groter.

Ikzelf vind dat het moet kunnen. Ik heb zelf ook Asperger en allemaal psychische ziektes in de familie zitten maar toch vind ik niet dat dat in de weg moet staan om kinderen te nemen. Ook omdat je met Asperger toch nog een vrij normaal leven kan lijden (ik spreek nu even voor mezelf en mijn omgeving, niet dat ik bedoel dat dat voor alle Aspergers zo is).

De kans is wel groter dat als je zelf stoornissen hebt, je kinderen die ook krijgen. Dat is zo. Maar dat hoeft je niet per se in de weg te staan. Als jij denkt kinderen goed op te kunnen voeden moet dat mogelijk zijn. Het hebben van een stoornis betekent niet per definitie dat je een slechte ouder bent (al moet je natuurlijk wel rekening houden met je conditie, net als je partner en kinderen).

Ik begrijp je punt wel en ik heb ook niet echt een hekel aan mijn Aspergerpersoonlijkheid. Het heeft me gemaakt tot de unieke persoonlijkheid die ik nu ben. Verder zijn Aspergers vaak liev en sacht. Maar jij weet waarschijnlijk net als ik dat er bij Asperger vaak een lange lijdensweg aan vooraf gaat om tot het punt van zelfacceptatie en gelukkig zijn te komen. Ik zou niet willen dat m'n kinderen dat mee moeten maken. Misschien is dat ook wel een beetje een rampscenario, maar ik ben zelf van m'n 8e tot m'n 20e heel vaak depressief geweest.

Ach, gedragsstoornis, stoornis in het autistische spectrum. Who cares?
Ik weet dat het niet per definitie hoeft, maar het is maar de vraag in hoeverre ik het op de koop toe moet nemen dat er een verhoogde kans is op kinderen met Asperger.

Verder zou ik het ook leuk vinden als er mensen zijn die weten hoe het zit met anti-sociale persoonlijkheidsstoornis. Als mijn broertje dat heeft, heb ik dan ook een verhoogde kans dat mijn kids dat krijgen? Dat zou namelijk een stuk erger zijn.

Hoi,
ik heb hetzelfde in mijn familie. Mijn zusje is meervoudig gehandicapt(waaronder autistisch), mijn vader heeft het syndroom van asperger, mijn broer het syndroom van gilles de la tourette en waarschijnlijk schizofrenie, verder zijn er nog wel wat mensen.
Ik heb voor mezelf op het moment zoiets van ik wil geen kinderen. Het risico dat je een kind krijgt met een gedragsstoornis is niet supergroot, maar het zit er wel.
Ik heb natuurlijk het voordeel dat ik lesbisch ben(mijn vriendin kan altijd nog de kinderen krijgen) maar ik denk dat je voor jezelf moet bepalen wat het belangrijkst is. Ik hou zielsveel van mijn zusje en mijn broer, ondanks hun gebreken en ik denk dat als je een kind hebt met een gedragsstoornis dit hetzelfde is.
Je kan tegenwoordig laten uitzoeken of die genen in je bloed zitten(ik weet verder niet hoe het werkt, maar op deze manier kun je erachter komen hoeveel kans erop is en of je het 'risico' wilt nemen.
Anders kun je natuurlijk altijd nog adopteren/pleegkinderen nemen oid.
ik denk dat je gewoon je hart moet volgen...laat het leven maar komen... ;) Ik denk dat je zelf wel weet of je in staat bent om kinderen op te voeden, ookal hebben ze een handicap oid, en een handicap betekent niet per definitie dat het kind niet gelukkig wordt.

Met wat hierboven staat ben ik het wel mee eens, maar ook ik zit met de vraag van de TS.
Ik heb zelf autisme, mijn broertje heeft het ook gecombineerd met ADHD en mijn opa heeft het wrs..

Waar ik mee zit is ook hoeveel kans mijn kinderen hebben om autisme te krijgen, maar meer hoe ik dan de opvoeding moet doen. Uit eigen ervaring weet ik dat ouders erg belangrijk kunnen zijn in de ontwikkeling van iemand met autisme.
Mijn moeder heeft mij erg geholpen met het ontwikkelen van mijn sociale omgang met andere mensen, flexibel zijn etc. Dus de dingen waar mensen met autisme minder goed in zijn.
Nu vraag ik me dan elke keer af hoe ik dat dan zou moeten doen met mijn kind(eren). Als zij met die vragen naar mij toekomen, hoe moet ik ze dan helpen? Ik weet zelf ook niet goed hoe het moet, en dan kan ik niet mijn kinderen vertellen wat ze het beste kunnen doen.
Dat zit me dan vaak dwars, hoe kan ik dan mijn kinderen helpen met hun sociale ontwikkeling als ik zelf niet eens goed weet hoe het moet?

Mijn broer en zusje hebben eerst op een LOM-school gezeten. Hier was ook veel overleg met de ouders over hoe problemen het beste konden aangepakt en hoe kinderen het best begeleidt konden worden.
SoVa-training kan ook altijd hadnig zijn. Ik denk dat je ondersteuning mag vragen, zowel bij je partner als bij bijv. school oid. Vraag maar om adviezen, ik denk dat mensen blij zijn om die te kunnen geven.

Als jij het gevoel hebt dat er met jouw psychische stoornis te leven is en je bent zelf ook goed in staat een kind op te voeden zou ik het gewoon doen.

Het is helaas niet te zeggen hoeveel kans jouw kroost later zal hebben op de aandoening, omdat er heel veel aspecten van de oorzaken (waaronder erfelijkheid) van Asperger nog niet helder zijn (Kaplan & Sadock, 2003). Wel hebben familiestudies aangetoond dat er een verhoogde kans is op deze stoornis, als deze in de familie zit. (Precieze getallen zijn hier dus nog niet aan verbonden.)

Dit geldt overigens voor veel psychische stoornissen. Het is echter niet alleen de genetische factor die belangrijk is: als je genetisch aanleg hebt voor een bepaalde stoornis, dan zal er altijd nog een 'trigger' moeten zijn, in de vorm van bijvoorbeeld een omgevingsfactor (problemen in de opvoeding e.d.) die ervoor moeten zorgen dat de stoornis tot uiting komt. (Dit heet het diathesis-stress model.)

Dus stel dat jouw kinderen later 'genetisch belast zijn' (zoals dat heet), dan kan een gezonde opvoeding en dergelijke op een goede manier bijdragen aan de psychische gezondheid van je kinderen, en hoeven ze helemaal niet de trekken van de stoornis te gaan vertonen.

Groetjes Mathijs

bovenstaande klopt.

vooral een stabiele situatie tijdens het opgroeien naar adolescent is cruciaal als ik me niet vergis :)

maar iets als autisme, asperger e.d. is aangeboren, toch? Dan is er lijkt mij geen trigger nodig. Mijn zusje was bij de geboorte al autistisch, ze moet dan nog wel een stabiele situatie tijdnes het opgroeien hebben, maar niet om dit te voorkomen.

Een stoornis in het autistische spectrum is inderdaad aangeboren.