Aangrijpend!
 

Het is een flauw woord, 'aangrijpend', zeker wanneer het gebruikt wordt om een boek te beschrijven, maar misschien omdat het zo overbekend is, maakt het het wel duidelijk. Welke boeken die je ooit las hebben je echt aangegrepen en op welke manier? Ik bedoel niet 'Goh, da's erg voor hem... nu is hij dood' of 'Ik wist wel dat ze elkaar zouden krijgen!', maar eerder zaken die dagen door je hoofd blijven spoken, of boeken waar je nachten van wakker ligt.

Ik heb er zelf drie, om het spits af te bijten. Pas op voor spoilers.

Flaubert - Madame Bovary
Madame Bovary wordt (o.a.) gezien als het eerste, echte realistische boek dat geschreven is. Hierdoor maakte het op mij een vreselijk saaie en langzame indruk. Het is een vrij dik boek, dus ik zag er enorm tegenop en las het eigenlijk met tegenzin.
Aan het einde van het boek, komt Madame Bovary te overlijden. Ik dacht de hele leessessie door dat ik een enorme hekel aan haar had en ik verheugde me bijna op haar dood zoals ik me verheugde op de dood van Hedwig in 'Van de koele meeren des doods', maar toen ze eenmaal stierf, kon ik die nacht niet meer slapen.
Kennelijk was het Flaubert gelukt om Madame Bovary toch op zo'n manier tot leven te wekken dat haar dood een enorme indruk op me maakte. Vooral omdat ik haar eerst dacht te haten en daarna zo diep geraakt was, neem ik aan dat dit boek me aangreep,

Wells - The Time Machine
Voor veel mensen is dit boek een flauw sciencefictionverhaal van bijna honderd jaar oud. Voor mijzelf eigenlijk ook. Ik heb het tot nu toe drie keer gelezen; één keer uit mijzelf, één keer voor een paper over Marinetti en de futuristen in vergelijking tot vroege sciencefiction en één keer voor een paper over dit boek als fin-de-siècle-reisverhaal. Alle drie de keren kon ik de hele nacht erna niet slapen. Ik denk dat de Morlocks die in het boek voorkomen en de manier waarop ze met hun koude handen over het gezicht van de hoofdpersoon aaien wanneer hij half slaapt, me zo aangrijpt. Telkens als ik erover nadenk, verwerp ik het boek als een stom verhaal waarvoor ik niet bang ben, maar elke keer dat ik het lees, slaap ik niet en moet ik het in één keer uitlezen. Ergens schaam ik me ervoor.

Heller - Catch-22
Gisteren uitgelezen en mijn meest recente 'aangrijping-door-boek'. Ik heb vannacht wel geslapen, maar pas toen ik het uit had en een paar uur wakker had gelegen. De scène die me aangreep was een sterfscène waaraan al een keer of vier eerder in het boek gerefereerd was, maar die pas aan het einde uitgebreid over zes pagina's beschreven wordt. Enerzijds was de plastische manier van beschrijven zo goed dat ik er serieus misselijk van werd, maar anderzijds verviel het niet in vulgaire, platte opsommingen van rondspetterende ledematen. Het was tegelijk kwetsbaar en smerig, zielig-zodat-je-het-wilt-knuffelen en afstotelijk dat je het een nekschot wilt geven. Het is een scène die ik nooit zal kunnen vergeten.

Hebben anderen gelijksoortige ervaringen?

LUH-3417

Er zijn twee boeken die mij tot nu toe nogal hebben aangegrepen. De eerste is Je moet dansen op mijn graf van Aidan Chambers. Het gevoel dat de dood (van een van de personen) mij gaf, bleef me echt nog dagen bij en ik zat echt een uur lang voor me uit te staren toen ik het uit had.
En De voorlezer van Bernard Schlink (over een relatie tussen een jongen en een oudere vrouw) was ook dusdanig indringend, dat ik er nog dagen aan dacht. Ik kan helaas niet zo goed vertellen wát er nou indringend aan was :(

Wat een ingeslapen activiteit hier op Letteren;).

Goed, een boek dat me erg aangegrepen heeft is Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht.
Ik weet eem' niet meer wie het geschreven heeft, maar het gaat over een jongen met autisme. Mijn mama heeft het ook gelezen, zij werkt heel veel met gehandicapte jongeren en nu gaat ze het aan al haar collega's geven:cool:. Het is echt een heel mooi boek, de hoodpersoon wordt "levend" neergezet en je merkt heel goed hoe het is om autistisch te zijn. Echt een mooi boek!

Ehm... er zijn vast nog wel meer boeken. Toen ik klein was las ik het boekje over dat Nijntjes oma doodgaat en toen moest ik heel hard huilen:( en wilde ik niet meer slapen.

O ja, en Zonnevlerk, van Gareth Oppel (of zoiets dan, dit klopt iig niet:D). Aan het eind ging de vleermuis dood en dat was heel zielig, maar toen kwam hij terug en dat was weer heel mooi:) (ja, het was een boek over vleermuizen).

Om eerlijk te zijn kan ik het me op dit moment echt niet zo goed meer herinneren eigenlijk :o Ik onthou dat soort dingen met titels etc niet zo goed.

Maar het zijn er zeker. Ik kan slecht tegen zielige dingen. :bloos: Of het nu boeken, films of andere dingen gaat.

Jeugdboeken:

Huize Havermout van Hillary McKay
Koekoekskind van Eloise McGraw
Eilandheimwee van Selma Noort
Aan de andere kant van de deur van Tonke Dragt (andere boeken van haar vond ik ook prachtig)
De regenboog heeft maar acht kleuren van Peter Pohl (maar ook zijn andere boeken, eigenlijk)

Boeken voor volwassenen:

De Vriendschap van Connie Palmen (eigenlijk alle boeken van Connie Palmen)

En vast nog wel meer boeken, maar daar kan ik even niet opkomen nu:s Dus dit zijn de belangrijkste, denk ik;) In deze boeken verdronk ik, was de wereld weg voor mij en kon ik aan niets anders meer denken. Als ik het boek sloot, hoorde ik in mijn hoofd nog het ritme van de woorden. Ik moest er iets mee doen, anders werd ik gek, die boeken waren echt overweldigend voor me...

Katharina von Bredow - Ik en mijn broer

Vond ik echt een boek om stil van te worden. (sorry voor mijn obsessie voor onmogelijke liefde, kan het ook niet helpen, ja?!) Ik denk, weet nog steeds niet 100% zeker, dat het autobiografisch is en het gaat over een meisje die een relatie begint met haar broer. Ik heb het meer dan 20x gelezen en heb meerdere malen meegehuild. Het heeft eigenlijk ook mijn passie voor schrijven weer aangewakkerd (ik gilde op mijn 8e dat ik schrijfster wilde worden, maar stopte telkens weer met een verhaal). Mooi, mooi, zeer mooi boek :)

Dit topic is veel te ver weggezakt, schande. :nono:

Pas heb ik Ik was twaalf en ik fietste naar school - tachtig dagen in de kelder van DuTroux van Sabine Durdenne gelezen. Opzich niet eens zo'n goed boek, het is niet bijster goed geschreven of iets, maar wát er in beschreven staat.. daar werd ik meerdere malen echt stil van. Vooral ook omdat het autobiografisch is natuurlijk.

Verder is De jongen die alles goed wou denken van Ben Facinni me heel erg bijgebleven. Het gaat over een familie die ontzettend veel reist. En dan vooral over het middelste (of jongste, dat weet ik niet meer) jongetje. Echt mooi.

Alleen op de wereld greep me wel aan :)

Maar toen was ik 8.

offtopic sorry:

Vroeger heb ik al mijn tranen uit mijn hoofd gehuild bij de film daarvan. Eveneens bij Heidi & een film over Anne Frank.

Thomése, Schaduwkind

Omdat het gaat over een kind dat gestorven is en het boek uit kwam toen mijn eigen nichtje net een (klein) jaar geleden was overleden. Ik zat nog middenin een rouwproces en kon me dus heel goed identificeren met de schrijver van het boek en zijn gevoelens en gedachten.

Achtste-groepers huilen niet - Jacques Vriens

Toen ik dat boek ongeveer 5 jaar geleden las moest ik huilen. :( Ik vond het einde zo zielig en mooi geschreven. Ik ga het binnenkort nog eens lezen, kijken of het echt aangrijpend is geschreven.
Maar vroeger huilde ik bijna nooit om boeken en dat was eigenlijk de eerste keer. In bed, het was al laat... :(

Verder weet ik het niet echt. Soms lees ik wel eens boeken en dan ben ik achteraf helemaal stil... Maar ik ben goed in titels vergeten.:o

Eline Vere - Louis Couperus
Dramatisch en meeslepend, soms een beetje te. Geeft een goed beeld van de Haagse elite in het begin van de 20e eeuw. Ik zag er eerst heel erg tegen op om het te lezen, zo aanstellerig en al die lange zinnen met honderden bijwoorden ('Het werd Eline zoo vol, dat zij zich een wenig oprichtte, heur lokkig hoofdje aan Otto’s borst legde en zich niet weêrhouden kon hare armen om zijn hals te strengelen, en toen zij zich zoo tegen hem aanvoelde, met haar boezem op zijn hart, doorschokte haar eensklaps een plotselinge snik.') maar op een gegeven moment geniet je er gewoon van.

Gebr. - Ted van Lieshout
Over een jongen die in het dagboek van zijn overleden broertje gaat schrijven om het te beschermen tegen zijn opruimzieke moeder, en zo allerlei dingen te weten komt. Mooi helder geschreven, bleef nog een hele tijd door mijn hoofd spoken.

Kruistocht in spijkerbroek - Thea Beckman
Jeugdsentiment & gewoon een heerlijk verhaal om bij weg te dromen.

Oja, en Alleen op de wereld en Heidi inderdaad, maar dat is eigenlijk meer sentimenteel dan aangrijpend.

Die heb ik ook gelezen. Ik vond het echt een onvoorstelbaar verhaal. Ongelovelijk, wordt je wel stil van.

O ja, dat had ik ook, alleen zat ik toen op school:|. Is ook zo leuk, zit je daar midden in de klas half te huilen:p.

:D

Had ik toch nooit zo last van.

Zulke boeken heb ik vast wel, kan me alleen nooit de titel en/of schrijver herrinneren.

De tweeling - Tessa de Loo

aantal jaartjes terug gelezen en weet t ook niet meer zo goed, maar wel dat ik ontzttend (daar issie weer) aangegrepen door het boek was. Was je zo blij dat de zusjes elkaar eindelijk weer hadden gevonden en dan loopt hun relatie totaal niet, bitter...

maar goed lang geleden, zowieso laatste tijd niet echt goede boeken gelezen, beetje jammer.

Het parfum - Patrick Süskind

Grenouille is zo'n geweldig personage.

Ik heb je nooit een rozentuin beloofd van Hannah Green.

De gedachtenwereld van de hoofdpersoon is zó goed beschreven, je raakt zelf bijna in die wereld. Ik moest gewoon steeds een pauze nemen tijdens het lezen, om er over na te gaan denken. Ik was dagen van de wereld door dat boek. Echt geweldig. (y)

Dat heb ik net geleend van de bieb, en nee, dat is niet toevallig;).

De hemel is geen huis van Gerda nog wat.

Een hele hoop herkenning, sommige zinnen spookten dagen lang door mijn hoofd. Het is een c boek, maar ik vind hem echt mooi.

'een echt mens' van Gunilla Gerland.
Gaat over hoe zij als kind haar autisme heeft ervaren. Erg aangrijpend en mooi beschreven. De manier waarop ze het heeft geschreven raakte, omdat alles zo normaal eigenlijk werd.



verder heb ik nog wel meer boeken die mij raakte, maar ik ben nooit zo'n enorme titel/schrijver onthouder :bloos:

Ik ben net begonnen met 'De beproeving' van Stephen King.
Werd ik dus vanmorgen wakker met een koudje...
Nou dan voel je je toch niet helemaal prettig.
Die gast bezorgt me toch vaak weer de rillingen (tja, letterlijk)

(Mooi woord is dat trouwens, letterlijk.)

Beelden van Nickie (Mary K. Pershall) is er iig een. Achtste-groepers huilen niet (Jacques Vriens) vind ik ook zo'n boek. En ook van I never promised you a rosegarden (Hannah Green) en A kiss before dying (Ira Levin) heb ik lang "wakker gelegen". En natuurlijk de "standaard" boeken als De donkere kamer van Damokles (W.F. Hermans) en Het woeden der gehele wereld (Maarten 't Hart). De laatste twee vind ik echt "nadenkboeken", maar op een heel andere manier dan de eerste twee. En zo zijn er nog wel meer boeken die me erg aangrijpen (op wat voor manier dan ook).

Kon ik toch nog meer titels bedenken dan ik in eerste instantie dacht. ;)