Wit maanlandschap + Gesloten
 

Wit maanlandschap

Ja,
jij reikte naar mijn hand en maakte
een hart waar voorheen niets was,
ik lachte met open mond en ogen:
het klopte wat jij zei, niets gelogen.

Ik raak je teder zacht zuchtend aan
tussen mond en lippen en omlaag
vallen de vlokken op hun plaats.
Brandend op mijn tong, zo vurig
weerkaatst jouw passie in m’n oog
als in “zou jij mijn zon willen zijn?”

Glimlach.

Nee, want ik wil niet versmelten
wat zo-even zo juist is gemaakt,
maar straal gerust alles af op mij,
voor jou wil ik wel schijnen.



Gesloten

Hij liet haar gesluierd gelaten latent
zelfs haar eigen dromen nooit gekend
diende zij zijn eten bij voorbaat te laat
wijl hij zijn god blind gebleven eerde.

Belangeloos, verlangenloos verbleef zij
in de kerkers van zijn kille geest
waar god, noch beest genade toonde,
waar vrijheid onderdrukking troonde.

Ogen lachen niet, - klagen niet,-
zij heeft levenslang monddood,
tot stervens toe geheel gesloten.

Hm, ik vind het wel moeilijk om hier iets over te zeggen. Ik vind woordspelingen namelijk leuk, maar ik heb het idee dat je het iets teveel probeert nu, en dus komt het soms geforceerd over.

jij reikte naar mijn hand en raakte
bijvoorbeeld vind ik veel te voor de hand liggend, misschien ook omdat je 'raak' in de tweede strofe ook weer gebruikt. Ik denk dat ik het mooier had gevonden als je het alleen daar zou gebruiken, maar dan in verleden tijd.
Verder vind ik het niet zo heel fijn lopen.
Bij Ik raak je teder zacht zuchtend aan
lijk ik iets te missen bijvoorbeeld, maar vooral in de laatste strofe hapert het ritme nogal eens.

Over het tweede gedicht:
Hij liet haar gesluierd gelaten latent
zelfs haar eigen dromen nooit gekend
vind ik prachtig, maar de herhaling van diende in dezelfde strofe nog vind ik dan weer helemaal niks.
In de tweede strofe vind ik toonde - troonde ook niet geweldig. Het komt een beetje te gerijmd over.

zij heeft levenslang monddood,
tot stervens toe geheel gesloten.
vind ik wel weer leuk.

Tja, je rijke taalgebruik blijft mooi, maar ik denk dat je er meer mee kunt.

In het eerste gedicht kan ik het ritme niet vinden, het is alsof je nog zoekend bent naar de goede formuleringen; zo kan ik ook niet echt een rode draad ontdekken. Het is niet slecht geschreven en ook wel leuk om te lezen, maar het bereikt me niet echt.

De tweede vind ik veel interessanter. Bijvoorbeeld met deze zin - wijl hij zijn god blind gebleven eerde. -, daar kan de lezer echt wat mee. Hoewel ik ook dit gedicht enigszins vaag vind, is het imo wel erg interessant.

Ik ben inderdaad niet zo'n held in ritme's.. Die rode draad zie ik zelf wel, maar dat zal wel aan mij liggen :)

Ik vind de 2e inderdaad zelf ook beter gelukt.
Hoezo vind je dat de lezer met die zin echt wat kan? En waarom vind je t gedicht enigszins vaag eigenlijk..? (nieuwsgierig)

Ik denk dat Xineof bedoel dat de lezer zichzelf er enigzins in herkend, als het een gelovend iemand is dan. Tenminste, ik denk dat dat er mee bedoeld word, maar ik ben maar een leek, ik kan er dus ook hélemaal naast zitten. Verder sluit ik me er perfect bij aan, het eerste mist idd wat ritme, maar de tekst is wel ontzettend goed! (y)