Buitenbeentje
 

voel je je in het dagelijks leven een buitenbeentje, of kan je heel goed connecten met andere mensen? is je levensvisie als dat van een hopeloos armoedige linkse kraker of heb je wel ambities conform de norm van de maatschappij? zelf heb ik af en toe wel het gevoel alsof ik er niet bij hoor. dit komt met name door mijn hazelip, die het contact met anderen belemmert; lees dat ze al snel hun oordeel klaar hebben staan. hierdoor kom ik minder makkelijk aan een baan en een vriendin heb ik het idee. eveneens droom ik weleens dat ik copuleer met mijn moeder, waardoor ik in mijn achterhoofd denk "is dit wel in orde, ben ik geen buitenbeentje?". dit beinvloedt mijn levensstijl enorm, omdat ik niet echt de deur meer uit durf en mezelf dus ook verwaarloos. :(

Dit is meer iets voor het Psychologie forum denk ik, daar krijg je wat meer serieuze reacties.

Ik haal hier de reacties weg en verplaats hem daarheen. ;)

Overgebleven/verdwaalde spam verwijderd. ;)

Ontopic: ik voel me geen buitenbeentje. Er zijn zat mensen met wie ik nooit overweg zal kunnen, maar dat maakt ook niet zo uit. Ik heb een aantal leuke vriendinnen en vrienden, een lieve vriend en hij heeft ook weer leuke vrienden waar ik ook stuk voor stuk mee op kan schieten. En die mensen met wie ik niet op kan schieten, die boeien me eerlijk gezegd niet zo erg. :)

Een buitenbeentje zijn hoeft geen probleem te zijn, tenzij je er zelf een probleem van maakt. Ik voel me soms wel eens een buitenbeentje, maar ik heb daar op zich geen problemen mee. Er zijn vrijwel altijd wel één of twee mensen te vinden waar ik het wel redelijk mee kan vinden en dat vind ik dan voldoende.

Het gevoel er niet bij te horen is vaak ook iets wat je zelf creeert, denk ik. Ik vraag me ook af of dergelijke dingen altijd bv. door, een in jouw geval, hazelip komen of dat er andere dingen een (grotere) rol spelen. Bv. weinig zelfvertrouwen en/of dat je zelf het idee hebt dat dat de oorzaak is, terwijl anderen er amper aandacht aan besteden. Probeer iig zelfvertrouwen te krijgen, zodat je gewoon de deur uit kunt en kunt doen wat je wilt, dat scheelt een hele hoop en ik denk dat andere dingen dan vanzelf ook beter zullen gaan.

Bij heel veel problemen geldt imo deze regel: "een probleem is pas een probleem as je er een probleem van maakt"

Ik was op school ook een buitenbeentje, voelde me uitgesloten in mn klas. Pas nu besef ik:"ik was gewoon anders dan de anderen en as zij mij niet aanvaarden zoals ik ben is het hun
probleem"

Maar vorig jaar voelde ik me idd vreselijk rot doordat ik me uitgesloten voelde.

Ik ben geen buitenbeentje. Ik ben uniek.
Daarin schuilt mijn kracht.

Wat ervoor zorgt dat ik overigens nog vrij bekend ben op school/dagelijks leven en zeer veel contacten heb.

Die tweede alinea is natuurlijk onzin, als zij jou niet aanvaarden hoeft dat voor jou niet per definitie een probleem te zijn, maar een probleem voor hun is het zeker niet.

Het ligt aan andere mensen, niet aan jou (hoewel een positieve instelling wel heel belangrijk is). Ooit kom je wel iemand tegen die je gewoon accepteert. Ik begrijp sowieso niet hoe mensen op uiterlijk kunnen letten, maar goed.

Inderdaad.
Die tweede alinea doet mij denken aan dat stomme t-shirt

"You laugh at me cause I'm different, I laugh at you cause you're all the same"

Nee, je bent ook echt verschillend als je met zo'n quote/t-shirt rondloopt dat massaal geproduceerd en een commerciële hit is geworden...

Ik ben ook een buitenbeentje, maar dan vanwege mijn karakter en ook vanwege mijn lichamelijke handicap. :(

Ik denk dat die hazenlip van je misschien wel de aanleiding is, maar daarom hoeft het niet zo te blijven. 't Is logisch dat je daardoor al een beetje anders bent dan de anderen, maar dat mag je niet weerhouden sociale contacten te leggen.
Ik zou eens kijken of het probleem niet wat dieper zit dan het oppervlakkige (je uiterlijk), hoe je je voelt, dat straal je uit en daar kan iedereen aan werken, jij dus ook.

(kom er later nog es op terug, geen tijd)

Ik bedoel daar eigk gewoon mee: natuurlijk hoeft het niet een probleem voor hun te zijn. Maar as zij mijn goeie kanten niet willen zien, zou het zonder dat zij het beseffen wel is kunnen zijn da ze iets missen.

En nee ff voor de duidelijkheid: ik voel mij absoluut niet beter dan anderen.

Ik vind da geen stomme uitspraak. Zij lachen mij uit omdat ik idd anders ben, ik lach met hen omdat ze in groep idd allemaal hetzelfde zijn.

Allemaal zo oppervlakkig om r&b fantastische muziek te vinden, te geilen op usher en consorten, en allemaal zo oppervlakkig om over niks anders te babbelen dan over hun uiterlijk en seks.

Het is even sneu om anderen uit te lachen omdat ze allemaal hetzelfde zijn als het is om een ander uit te lachen omdat hij niet hetzelfde is. Dan ben je gewoon stom bezig. Je kunt je maar beter helemaal niet met belachelijke groepsvorming bemoeien.

Akkoord, maar as je verplicht bent om 7 à 8 uur per dag met zo'n groep samen te zitten ja dan kan je het niet laten om er tegenin te gaan op zn tijd want anders vegen ze de vloer met je aan. *spreekt jammer genoeg uit ervaring*

volgens mij vergeet je dat die groepen ook uit individuen bestaan. je ziet misschien een groep die geestelijk verwant zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat het niet net als jij unieke personen zijn die allemaal van elkaar verschillen. als jij met je matties zit ben je ook onderdeel van een groep gelijkgestemden, dan ben je toch ook niet opeens een oppervlakkige weet-ik-het-wat omdat je in een groep zit met mensen die net als jij zijn, voor zover dat kan. want ieder mens is uniek, ook mensen waarvan jij denkt dat ze allemaal hetzelfde, oppervlakkig etc, zijn.

Ben ik het mee eens. :) Och, ik ben intss al meer dan een half jaar gestopt met school en al wat er gebeurd is blijft heel gevoelig liggen dus ja mss reageerde ik iets te scherp. :)

ach in mijn klas kreeg ik op een gegeven momentr ruzie met iedereen zo ongeveer, het was echt niet gezellig dus toen ben ik me gaan terugtrekken wat ook niet goed voor me was maarja

Ik ben altijd wel een klein beetje een buitenbeentje geweest, vroeger wat meer dan nu. Omdat ik anders over dingen dacht, vaak anders reageer dan andere mensen en omdat ik simpelweg geen zit had om me aan te passen aan "de massa". Zij keken op mij neer en ik keek op hen neer. Ik heb nooit echt het verlangen gehad om "er bij te horen", ik wilde liever gewoon mezelf zijn. Niet dat dat altijd zo gemakkelijk was, want ik vond het tegelijkertijd verschrikkelijk dat ik gepest werd. Ik wou gewoon dat iedereen me met rust liet, dat ik mijn eigen gang kon gaan.

En weet je, als kinderen wat ouder worden, dan doen ze dat ook meer. Ze hebben dan niet meer zo de neiging om populair te willen zijn en op anderen neer te kijken, ze gaan mensen meer accepteren. Dat is tenminste mijn ervaring. En ik voel me juist nu ook meer hetzelfde als andere mensen, al heb ik eerder het idee dat zij zijn veranderd in plaats van ik. Maar ik voel me nu ook meer hetzelfde als mijn vriendinnen, zij doen meer moeite om mij te begrijpen en ik heb niet meer zo de neiging om op te willen vallen.

Hm, heel verhaal:s