Voelen de dieren ook wat voor ons?
 

Ik vraag me dat vaak af als ik mensen over hun liefde voor een bepaald dier hoor praten: Voelt dat dier ook wat voor de baas of gaat het een dier alleen maar voornamelijk om eten?
Kunnen jullie voorvallen noemen waarbij bleek dat een dier echt om de baas gaf?

Toen ik nog veeeel kleiner was hadden onze buren een hond, ik deelde werkelijk álles met die hond, als ik wat te eten had kreeg Meta ook wat, als ik nieuwe schoenen had liet ik ze eerst aan Meta zien. Mijn buurman praatte wel eens voor de hond terug als ik met de hond aan het praten was maar dan zei ik altijd, "ik had het niet tegen jou ik had het tegen Meta"

Nja kern van het verhaal, ik had ook een heel vervelend buurjongetje en ik stond bij mijn buren in de tuin en die hadden een heg, en dat jochie pakte mij door die heg vas ten probeerde me mee te slepen, maar Meta vloog die jongen echt aan om mij te beschermen.

Voorbeeld 2:
Ik had een konijn (had ja) en ook met dat konijn werd alles gedeeld. Toen ik hem al een tijdje had ging ik een weekendje logeren bij mijn oom. In dat weekend heeft hij totaal niks gegeten en toen ik terug was negeerde hij mij gewoon (terwijl hij gebruikelijk altijd meteen naar me toe kwam als ik zijn hok opende.

had ik ook met mijn konijn!

Pure altruïsme zou ik niet verwachten.

je bedoelt 'puur'.

Niet anders dan wat een dier voor een ander (roedel/kudde/groep) dier kan voelen.

Nou, ons hondje is pas geopereerd. Ze kon niet goed uit de narcose komen, ze wilde iig niet gaan staan enzo. Maar toen moesten wij naar het dierenartsencentrum komen om het te proberen. Mijn ouders probeerden vanalles, maar ze keek wel op enzo... maar toen ik haar riep en wat liefs zei (en niks over eten) probeerde ze te staan! Ze stond nog wel wat wankel, maar ze wankelde naar me toe en deed een poging te kwispelen.

Wel een mooi moment vond ik dat en ik denk dat ze dus wel iets voelen voor bepaalde mensen, maar of dat hetzelfde is als mensen voor het dier weet ik niet zo goed.

oh, dat zal best :)
-edit- waarom eigenlijk? behalve dat het beter klinkt? :o

Een half jaar geleden is mijn baas overleden, en dit was echt een fantastische man. Hij had 2 honden. Toen hij op zaterdagavond rond middernacht deze honden nog uitliet is hij gestorven aan een hartaanval.

Zijn vrouw heeft hem later die nacht gevonden. De honden die normaal heel druk en speels zijn hebben de hele tijd in stilte gewaakt bij het lichaam. Bij de begravenis, waar de honden ook present waren, viel het mij op dat één hond niet weg wilde toen werd getracht hem weer mee te nemen.

Ik geloof dus wel in een wederzijdse band tussen mens en dier.

Dat is gewoon correct, pure niet.
Net als je ook niet 'mooi auto's', maar 'mooie auto's' zegt.

Er is een verschil in 'voelen' en instinct. Het is algemeen bekend dat het baasje van een hond in wezen fungeert als een soort 'roedeleider', de meerdere van de hond. Dat honden het merken als hun baasje dood is, is tamelijk logisch.
Dat wil echter niet zeggen, dat ze ook daadwerkelijk verdriet hebben oid.

Misschien had je het met eigen ogen moeten zien.

omdat altruïsme een onzijdig woord is :)

Maar ik denk zeker dat dieren wel wat voor hun baas voelen; misschien kun je het niet echt liefde noemen, maar er is vaak wel sprake van een zekere genegenheid, denk ik. Net zoals dieren angst kunnen voelen voor iemand :)

Dit is enkel je sentiment dat spreekt.

Als je het niet wil begrijpen mag je dat ook meteen zeggen, dat heb ik zelfs liever.

Je lijkt wel een vrouw.

Dat komt mooi uit, het is vandaag tenslotte nationale vrouwendag.

Ik ben er van overtuigd dat beesten heel erg naar hun baas kunnen trekken. Er zijn wetenschappelijke studies die dezelfde patronen in de hersenen waarnemen bij beesten die hun baas zien als bij mensen die hun dieren zien.
Dat zegt natuurlijk niet alles, maar wel wat. Ik heb twee slangen. Een van de twee is reteagressief tegen iedereen behalve tegen mij. Ik kan haar altijd oppakken. Misschien is ht een vertrouwde geur, ik weet het niet.
Bij vreemden hapt ze onmiddelijk.

Het is toch veeleer jouw vooringenomenheid die hier nadrukkelijk naar voren komt. :nono:

dat denk ik ook. roedelgedrag speelt mee, kijk eens hoe een groep wolven met elkaar omgaan. rangen, standen, diensten. 'puur natuur' heet dat.

Mijn valkparkiet komt gezellig bij me zitten en krauelen .. dat doet ze echt niet om eten .. zit altijd eten in d'r voekbakje dus..

en als je een keer 'n weekend weg gaat en ze ziet dat je je tas pakt gaat ze heel zielig zitten doen en ze is helemaal dol als je weer terug bent .. lijkt me duidelijk :o

@ mijn voorganger .. wolven zijn nu juist een van die dieren die weten dat jij een mens bent.. die denken echt niet zoals een hond ow da's een hondje op 2 benen ..

Mijn paard was altijd opvallend vervelend als ik m een weekje niet had gezien (op vakantie en de zorg aan iemand anders over gelaten) Dan keerde die zijn kont naar me toe in de stal (terwijl ie normaal naar me hinnikte) en deed ie nog meer rare dingen die niet lief waren, gelukkig was t altijd na 1 dagje weer over..

dat is niet echt een verklaring :p
maar goed, die heb ik al van sarah gekregen :)

Ik denk dat ze misschien wel wat kunnen voelen, maar zoals eerder gezegd ik denk eerder instinct dan echte emoties.

Mensen hebben de neiging om dieren teveel menselijke eigenschappen toe te eigenen, zoals dat ze dingen kunnen voelen.

Ik denk wel dat dieren wel wat kunnen voelen voor ons.

Thuis hebben we twee katten. Ik ben om de week een weekend weg naar mijn vader ( bezoekregeling) en als ik dan thuis kom wordt ik enthousiaster begroet dan normaal.

Verder merk ik gewoon dat de katten het fijn vinden om bij ons te zijn. De katten hebben ook een voorkeur bij wie ze 's avondsn het liefst op schoot liggen.
Het heeft niet alleen met voorkeur te maken, ik heb gewoon het idee dat onze poezen dol op ons zijn. Gewoon uit hun houding en gedrag.

Op zichzelf was het nog best een slimme vraag. In het Nederlands werkt dit gewoon een beetje vreemd. De stam is: puur. De vorm "pure" is in feite een verbuiging (eigenlijk te zien als: puur-e, dus puure), maar i. t. t. het Duits, waar de verbuiging natuurlijk nog wel een duidelijke rol heeft, heeft ze in het NL geen functie, en ook geen duidelijke systematiek.

We zeggen: het mooie kind. Maar: een mooi kind. Is er enige reden, waarom in het ene geval wel verbuiging van het adjectief "mooi" plaats vindt, en in het andere niet? Het ene geval heeft een bepaald lidwoord, het andere een onbepaald. Vergelijk het Duits:

das schöne Kind
ein schönes Kind.

Maar in het Duits is de onderscheiden verbuiging van het adjectief goed te verklaren. In het NL bepaald niet. Best kans, dat in de toekomst de schaarse verbuiging van adjectieven (stam, of stam + e) helemaal verdwijnt, net als in het Engels, omdat ze gewoonweg geen betekenis heeft.