grootste angst
 

hej ,
ik weet niet of het hier goed staat, anders verplaats je het maar.

Mijn grootste angst is bedrogen worden.
Ik kan het niet hebben. Ik ben jaloers, paranoia, ik beeld mij dingen in die er niet zijn , ik stel mij dingen voor...

Ik weet dat mijn vriend te vertrouwen is. Toch heb ik die angst.
Waarom daarvoor angst? - ik wil men vriend niet verliezen
- SOA's
- vernedering
- dat hij toch niet van me houdt
en ga zo maar verder.

ik hou zielsveel van men vriend, ik weet dat hij me nooit zou willen kwetsen, maar er lopen veel meiskes rond die er een stokje willen tussen steken.

ik weet niet waarom ik die angst heb; men vriend vertelt me alles, maar dan ook echt alles.

misschien omdat van alle koppels ik ken er maar 2 trouw zijn? en ik ken er zeker 6.

bah... ik weet dat ik ervan af moet geraken. Ik weet dat mijn vriend te vertrouwen is, maar soms neemt mijn angst het precies over.

klinkt dit raar ?

==> Psych, lijkt mij. :bloos:

* totale herkenning* om bang van te worden

hier hetzelfde.. weet je vriend dit?

Ik weet niet of dit persé op psychologie moet, hier past het ook wel denk ik.

Zelf heb ik er gelukkig niet echt last van, ik denk er soms weleens aan, maar dat is het dan ook. Ik heb wel een beetje last van verlatingsangst.

ik herken hier helemaal niks in... Het lijkt me ook vrij belemmerend voor je leven om dit te hebben.

Ik snap sowiso weinig van angst. In principe heb ik voor weinig dingen angst, omdat ik alles gewoon relativeer.
Ik leef met de dag (hier heb ik zo mn redenen voor) en morgen kan het dus afgelopen zijn. Waarom zou ik dan bepaalde dingen niet gaan doen die ik graag zou willen. Waarom zou ik me zorgen gaan maken over nutteloze dingen, als het morgen toch is afgelopen.
Verder heb ik vrij veel zelfvertrouwen, ik denk dat dat ook veel scheelt!

Maar goed.. Succes ermee!

ja, dat heb ik ook!

Hier heb ik nou totaal geen last van. En daar ben ik erg blij om.

Mocht ik ooit bedrogen worden, dan zie ik dan wel weer wat ik doe maar ik ga me er geen zorgen om maken als er totaal geen reden toe is. :)

die angst zal er altijd zijn, soms sterk, soms bijna niet te merken, maar altijd aanwezig...

dat betekent denk ik gewoon dat je heel veel om hem geeft... je bent gewoon bang om hem kwijt te raken, en die angst komt voort uit je eigen onzekerheid (wauw, zoiets heb ik nog ooit in m'n dagboek geschreven)
T klinkt helemaal niet raar, vind ik.

nee

wat je kunt doen is

1) je instelling op wat betreft een relatie bijstellen
2) eens een goed gesprek met je vriend hebben
3) je angst opzij zetten door bijvoorbeeld te denken: zat mannen op de wereld
4) het uitmaken

dit is niet raar meis

dit heb ik dus ook...ik ben stik jaloers en ik vertrouw me vriendje

nooit en dit heeft vaak tot problemen geleid...ook heb ik nogal

een slecht zelfbeeld van mezelf dus me vriendje had hier ook

pech bij. maar wat ik heb gedaan altijd is niet laten merken

aan je vriendje want als die dit merkt is het over...en anders

kun je er rustig over praten of zeg je: jah sorry dat ik soms zo

doe maar ik ben gewoon jaloers typetje enzo

succes meis want ik weet hoe moeilijk dit is om zo jezelf te zien!!

hej

eerst en vooral bedankt voor de reacties tot nu toe

Ik heb het al veel met men vriend hierover gehad
Hij verzekerd me altijd dat ik de enige ben, hij weet ook dat ik een heel onzeker ben en ziet wanneer ik me heel onzeker voel.

Daarom vind ik het ook heel rot om me zo te voelen. Het is echt zeer tegenstrijdig.

Ik heb wel een slecht zelfbeeld. Misschien best eens zoeken naar de oorzaak ( wel , ik ben al eens bedrogen door een ex, heb het ontdekt via diens gsm , nu is mijn vriend zijn gsm ook wel een beetje mijn "vijand", maar dat kan toch niet het enige zijn??) GSM's haat ik echt. Hij heeft al 3 keer van nummer moeten verandere omdat er altij wel iemand aan zijn nummer geraakt en begint te stalken.
eigenlijk is deze relatie echt wel de uitdaging voor mij. Niet dat mijn vriend DE knapperd is, hij is mooi maar is vooral enorm lief en vriendelijk tegen iedereen , hij straalt iets uit wat zo aantrekkelijk is en hij blijft altijd met zijn 2 voeten op de grond.

en eigenlijk zou ik ook wat meer moeten relativeren en meer moeten genieten van het leven. Ben al veel keer geconfronteerd geweest met het feit dat het zo voorbij kan zijn.. (en daarbij bedoel ik ni alleen een relatie )

ik ben wel al verbeterd tegenover het begin. Wij beiden eigenlijk. Ik ben minder jaloers en probeer er niet zoveel over na te denken en hij begrijpt het.

en als dat nog ni erg genoeg is. Hij is moslim , ik ben gewoon een belgische. Ik moet knokken om bij zijn familie in goede aard te vallen ( behalve bij zijn vader en oudste zus is dit wel in orde, maar de vader is wel belangrijker dan de zus... )

Toch blijft dat rare gevoel. Jah.. het zal wel nooit weggaan , maar het moet toch VEEL minder

in ieder geval ( want ik blijf maar doordraven ) moet het toch op een of andere manier kunnen minderen...