OK, ik hou het kort:

Ik had een vriend, Jurgen, maar ik heb het met hem uitgemaakt omdat onze relatie niet goed meer ging. Nu heb ik 2 weken in een instelling gezeten voor mijn problemen en daar leerde ik een andere jongen kennen. Ikke dat verteld tegen mijn ouders en toen vroegen die waarvoor hij daar zat en ik antwoordde heel eerlijk dat dat was om af te kicken van harddrugs. Toen sloegen die helemaal door en sindsdien heb ik enorm veel ruzie thuis omdat mijn ouders willen dat ik die relatie beëindig maar ik wil dat niet omdat ik van hem hou. Is hier op het forum toevallig iemand die hetzelfde probleem heeft (gehad) en die wil vertellen hoe hij/zij daarmee is omgegaan? Want ik kan het momenteel niet meer aan en denk er serieus aan om domme dingen te doen. Ik heb zondag al een zelfmoordpoging ondernomen, maar blijkbaar heeft dat niet veel uitgehaald, want ten eerste leef ik nog en ten tweede mijn ouders blijven ruzie met me zoeken...

Kus, BadAngel

Zeer kut dat je ouders zo reageren. Maar op zich is het gewoon een reactie die ouders dan geven. Stel jij stond in hun schoenen dan zou jij ook zo reageren. Als ie echt afkickt en er echt vanaf kan blijven zou ik me gewoon niets van je ouders aantrekken. Die draaien wel bij zodra ze hem dan leren kennen.

Ja idd, ik kan het wel begrijpen van je ouders. Harddrugs is natuurlijk niet echt positief, en je ouders zullen niet willen dat je door hem beinvloed wordt (en geef ze eens ongelijk)
Van de andere kant, je ouders kennen hem niet, en dan is het natuurlijk makkelijk om een vooroordeel te hebben.

Ik zou gewoon eens rustig alleen met je ouders gaan praten. De eerste reactie is dat ze doorslaan, maar dat komt misschien gewoon van de schrik. Als ze weer doorslaan, is het misschien beter om zelf heel rustig te blijven. Ofzo. Vertel ze dat ie aan het afkicken is, dat ie zn leven wil veranderen, dat soort dingen. Ik hoop dat het lukt.

Was dat maar waar...
Na mijn zelfmoordpoging van zondag zeiden ze dat ze zich erbij hadden neergelegd en het een kans wouden geven en gisteren begonnen ze weer uit te vliegen en te zeggen dat ik een einde aan die relatie moest maken, maar ik ben dus niet van plan hem op te geven voor hun. Nog een dik jaar en ik ben hier gewoon weg, want lang hou ik het hier niet meer uit.

Kus, BadAngel

Het klinkt inderdaad als een heel vervelende situatie.

Alleen zou ik je ouders goed houden, ze willen (echt waar) het beste voor jou! En daarom reageerden ze zo op die harddrugs.

Je ouders zijn echt waar de enige mensen waar je als het niet goed met jou gaat.. op terug kan vallen!

Ik begrijp dat je die jongen heel erg leuk vind, maar probeer je eens in te denken.. hoe lang je het zonder hem hebt kunnen uithouden!

Ik zat in eenzelfde soort situatie, en omdat ik me voor kon stellen.. hoe lang ik het zonder hem heb uitgehouden en het feit dat ik mijn ouders gewoon veeel belangrijker vond dan hem.. hebben mij gered! Ik heb hem aan de kant gezet, en de situatie met mijn ouders is prima!

Je moest eens weten hoe dikwijls ik dat al heb geprobeerd, maar met mijn ouders valt niet te praten. Ze moeten zelfs samen met mij in therapie gaan om te leren omgaan met "hun opgroeiende dochter".
En ze weten dat hij aan't afkicken is, maar zij zeggen constant dat hij er terug mee zal beginnen, terwijl ik ervan overtuigd ben dat hij het karakter heeft om ervan af te blijven. Hij heeft gezegd dat hij zijn lesje wel geleerd heeft en dat hij voor mij alles doet. Dat heb ik allemaal tegen mijn ouders gezegd, maar ze blijven bij hun standpunt en ik bij het mijne en ja daar ontstaan grote ruzies van die ik kotsbeu ben!

Kus, BadAngel

Hoelang ik het zonder hem kan uithouden? Ik hou het helemaal niet uit zonder hem, ik was vandaag nog maar net de deur van de instelling uit en ik miste hem al, en nu mis ik hem nog veel harder.

Ik vind mijn ouders ook belangrijk, maar hem ook en ik kan hem niet laten vallen, ik moet toch niet altijd toegeven voor mijn ouders? 't Is niet omdat ik nog minderjarig ben dat ik altijd moet knikken en toegeven. Sorry, maar dat is mijn gedacht.

Kus, BadAngel

Uhmm.. dit is mischien een hele kutopmerking nu tegen je... maar als je echt van die jongen houd onderneem je geen zelfmoordpogingen.

Logisch dat je ouders eerst doorsloegen... hun dochter heeft problemen, en ze heeft een relatie met een jongen die van hardrugs aan het afkicken is... Ik zou ook waarschijnlijk eerst ff niet weten wat ik te horen kreeg, denk eens goed na. Praat met je ouders dan... niet zeggen.. ik maakt het niet uit en jullie kunnen de pot op, dan bereik je helemaal niets.
Als jij en die jongen echt samen blijven, hij afkickt, jullie de problemen een beetje uitwerken zullen je ouders hem mss accepteren.. Maar hey, al sjij een dochter zou hebben zou jij niet ook eerst zo reageren? Gebruik je verstand, en hoe moelijk dat ook is ze zullen het niet zo maar 123 slikken...