de tijd na een depressie.....
 

Ik wil dit punt even aankaarten en dan voor diegene die dit kent of herkent.

De tijd na een depressie (welke vorm dan ook).
Na jaren lang min of meer depressief te zijn geweest, medicatie gebruikt te hebben is de tijd rijp om simpelgezegd weer beter te zijn.
Er word afgebouw met medicijnen en zelfs gestopt.
De normale draad word weer opgepakt.

Deze tijd die dan aanbreekt;

- wat doet/deed het met je ?
- is het anders ?
- hoe funcioneer je ?

maar vooral het gevoel is anders (dan ooit voor de medicatie), het lijkt wel alsof gevoel opnieuw gemaakt moet worden.
Deze periode duurt nu bij mij al 7 week, ik ervaar het als een lege periode, een sleur, hinkend tegen de realiteit welke ik niet eens zo ervaren kan.

Gaat deze periode over ?
Wie o wie kent dit.

Ik herken dit meer van een kliniekontslag. Je wordt afgebouwd van een bepaalde veiligheid (je medicijnen???) en je moet het in je eentje gaan redden in de maatschappij, maar van die maatschappij valt weinig hoogte te krijgen. Je komt al snel in een sleur terecht en je moet dingen gaan ondernemen om je hoog te houden.

Bij mij kon dit wel enkele maanden duren, voordat ik echt zoiets had van: "Rot toch op met dat verleden. Hoe ik nu leef is het leuker!"

Is dit niet gewoon meer een kwestie van het verleden loslaten?

Ik heb in principe niet iets met het verleden (verwerking of iets dergelijks).
Het is nu iets van dat alles doof en vlak is (niet altijd).
Het is meer iets van nu, want ik weet dat het anders hoort te zijn, zonder dat ik het vergelijk met het verleden, ik zit daar niet in te wroeten.

Ik weet niet of mijn situatie vergelijkbaar is met die van jou, maar ik zie nu wel sinds een jaar eindelijk 'het licht' na een periode van zo'n 5 jaar dat ik lichtelijk tot depressief ben geweest. Ik heb er niets voor geslikt, ik heb het gewoon uitgezeten. Het was denk ik ook niet zo serieus als bij jou maar wel in zo'n mate dat ik weinig contact had met anderen en rare dingen dacht. Ik ga hier niet mijn hele verhaal neerzetten, maar ik vond het wel leuk om te lezen dat jij ook in de tijd na een depressie zit.

Ik weet niet goed hoe ik het gevoel moet beschrijven maar dat je iets hebt overwonnen wat in je hoofd zat, en daar mag je trots op zijn. Het is zeker wel anders, en dan natuurlijk positief! Ikzelf zie het nu wel veel beter in, een hoopvollere toekomst. Je moet het gewoon de tijd geven, je leven weer rustig opbouwen.
(y)

Sinds ik uit de kliniek ben ontslagen 2 jaar terug, vind ik het nog steeds moeilijk te functioneren in de buitenwereld dan voor de kliniek tijd

jaa ik ben ook een beetje in een soort leegte terechtgekomen de laatste tijd. mijn depressie is een stuk afgenomen, ik voel me positief, en ik ben meer mezelf dan ooit. maar nu is er wel een soort leegte;

af en toe ben ik mezelf een beetje kwijt voor mijn gevoel. soms lijkt het een beetje alsof er iets tussen mij en de realiteit zit. ik vind het niet zo raar eigenlijk. ik voel het langzaam weer terugkomen. eigenlijk was het wel heel handig.

in januari liet ik twee verstandskiezen trekken. ik was helemaal niet bang! ik voelde mezelf op dat moment toch niet echt! haha.

volgens mij komt zoiets langzaam terug. ik voel me al een stuk beter, vooral de laatste week.

tijd gunnen en jezelf rust gunnen. vooral niet druk over maken.

Ik herken het niet helemaal. ben wel lange tijd wat depressief geweest en nogal enge ged8es gehad, maar heb geen medicatie geen hulp niks gehad, ben er zelf uitgekomen (ik weet ook waar het van komt en het doet me steeds minder :) ).
In mijn geval is mijn visie op de wereld en op de mensen op deze rare aardbol veranderd, positief, en nu gaat alles ineens beter. maar ik heb wel af en toe het idee gehad in een sleur te zitten. en de manier om daar gedeeltelijk uit te komen was iig voor mij, om iets te doen wat je normaal niet zo snel zou doen, maar wel iets wat je graag zou willen doen.
en verder: niet te veel denken ;) :p :D
veel succes iig :)

ik herken het wel. ik ben in januari, na 4 jaar, eindelijk uit het dal geklommen maar ik weet nog niet zo goed wat ik met mijn leven aan moet. door de problemen en de opnames die ik heb gehad is school op een laag pitje terecht gekomen en dat is het eerste waar ik aan moet werken. ook merk ik dat ik neit goed kan meepraten me de rest, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. gelukkig spreek ik weer wat meer af met vrienden en komt dat wel weer terug, ik denk dat het een beetje te maken heeft met de medicijnen die ik nog slik. ik merk ook dat ik ben afgevlakt, ik ken geen diepe dalen meer gelukkig, maar een echte lachbui heb ik ook al lang neit meer gehad. maar wie weet komt dat ook allemaal weer terug :) .

Het gekke van 'mijn depressie(s)' is dat ik het vertrouwd vindt worden. Het voelt onwennig zodra ik me beterder voel. Ik ervaar dat trouwens nog steeds. De laatste periode heb ik afwisselend goed/ beter gestemde buien. Tegelijkertijd voel ik me dan angstig door dat ongekende, positievere gevoel. Af en toe heb ik dan de neiging 'lekker' de hele dag in bed te gaan liggen en alles laten voor wat het is, het 'oude, vertrouwde' patroon annex gevoel.

Ik denk dat het een kwestie van wennen aan/ accepeteren van je nieuwe gevoelens is. Ofwel, kwestie van tijd...(?)

ik heb meer het idee dat het aan het terugkomen is, mijn hoofd loopt weer "vol" , die verschrikkelijke zeurende rondhangende pijn rond mijn hoofd voel ik ook weer aankomen.

damn, ik hoop het echt van niet.

Heb je daar zelf niet ook controle over? En heb je geen hulp meer?
Je moet je iig niet zorgen gaan maken hoor. Dat maakt het misschien wel erger.

Controle niet altijd natuurlijk er is altijd een soort voorzorg die je kan nemen.
En hulp in de zin van ??

in de zin van een psychiater waar je mee praat? :) die je misschien kan helpen bij dit soort gevoelens?

en je hebt het ook over een zeurende pijn rond je hoofd
heb je niet gewoon standaard medicatie nodig? natuurlijk serotonine-tekort oid?

Ik heb toen ik een jaar of 17 was medicatie genomen om mijn stemmingwisselingen te bestrijden (soms voelde ik me zeer neerslachtig, en dan weer was het weg). Ik heb de medicatie een tijd genomen maar toen ben ik tot het besef gekomen ermee te stoppen en er wat aan te doen, het was psychologisch, ik moest vechten. Bij het stoppen van de medicatie heb ik me enkele weken/maanden bijzonder slecht gevoeld, slechter nog dan voor ik ooit die pillen slikte. Gelijdelijk aan ging het beter en heb ik mezelf weer 'gevonden'.
Gun het tijd, en probeer misschien te beseffen dat het veel beter is nu zonder die medicatie.

Een psychiater of psycholoog zal niet veel helpen denk ik, ik kan een chronisch serotoninetekort hebben, maar de medicijnen die ik heb gebruikt gaven te veel nadelen met zich mee.

Ik zie het nog even aan, het is binnenkort lente :D

Heel herkenbaar; dat onwennige zorgt ook best wel voor angst
ed om me beter te voelen, of het verlangen me nog/weer slechter
te voelen, omdat het rotte vertrouwd en 'veilig' is, ik weet wat ik
ermee aanmoet (controle?), en het minder rotte vrij onbekend..

Hartstikke krom natuurlijk, maar ook behoorlijk moeilijk om tegen
in te gaan. :o

En verder: ik denk dat het niet meer dan logisch is, dat het zo
anders voelt dan voor/met de medicatie, er ís in feite toch ook
iets anders, lijkt me..?

Toch lijkt het me wel slim om contact te houden met je (ex)
hulpverlener (?), zodat wanneer je idd een terugval hebt,
dat tijdig gesignaleerd en ingegrepen kan worden..

Succes ermee iig! (y)

ja, dit herken ik...

liever vervelend maar vertrouwd als iets wat beter en fijner is maar onbekend, en eng!

Ik herken het gedeeltelijk, maar eigenlijk ben ik nog niet uit mijn depressie.

Een goede raad zou zijn voor jou: wat heb ik geleerd van alle ellende?

ik heb een aantal jaar in een depressie gezeten en toen een jaar niet en zit er nu wel weer in, maar zal t toch proberen uit te leggen.. ik vond t vooral leeg en t vertrouwde gevoel was weg. Want dat was er toch gebeurt, die depressie was mijn leven en dat was 'opeens' weg. Maar aan de andere kant was het ook wel heel fijn dat ik alles kon doen wat ik wou en dat ik niet steeds terugviel enzo. maar vooral de eerste maanden vond ik t erg vreemd, stapte in een totaal nieuwe wereld eigenlijk.

Ik heb toen ik uit m'n depressie raakte eerst een tijd best wel een verward gevoel gehad. Ik voelde me weer positief, maar het beangstigde me enigszins omdat ik zo lang in een depressie had gezeten. Daarna begon ik me echt prettig te voelen en nu ben ik er trots op dat ik mijn depressies heb overwonnen. :)