verstandelijk gehandicapten+kinderen
 

Hoi,

Ik ben bezig met het schrijven van een scriptie over verstandelijk gehandicapten die een kind hebben of een kinderwens hebben. Graag zou ik van jullie reactie willen horen.
Mijn vragen zijn:

Mogen verstandelijk gehandicapten kinderen krijgen?

Hoe vind je dat de begeleiding moet worden gegeven?
(door proffesionele mensen, door familie, beide of iets anders)

Hoe kijk je tegen verstandelijk gehandicapten en sterilisatie, prikpil e.d aan?

Ken je misschien ook eventueel verstandelijk gehandicapten waar ik een intervieuw van mag afnemen.

groetjes,
Marinka

Ik vind het sowieso niet aan mij om te oordelen of het wel of niet mag, daarom maar of ik het verantwoord vind. Ik vind het altijd lastig om op deze vraag een echt antwoord te geven...ik vind het van zo verschrikkelijk veel dingen afhangen of ik het verantwoord vind dat iemand met een verstandelijke handicap een kind krijgt...

Sowieso vind ik wel dat er voldoende toezicht/begeleiding moet zijn, in eerste instantie om te kijken of alles goed gaat, zo ja, dan kan het toezicht/de begeleiding verminderd worden, zo niet, dan kan er ingegrepen worden. Ingrijpen zie ik dan in de zin van hulp bieden. Bijvoorbeeld het geven van voorlichting, het voordoen van bepaalde handelingen, het ondersteunen van mensen (behalve praktische dingen ook bv. door het voeren van gesprekken), enz. Ik denk dat het erg belangrijk is dat mensen zoveel mogelijk zelf doen, eventueel met behulp van hun omgeving en daarbij dan "professionele mensen".

Ik ben tegen het steriliseren van mensen zonder dat die mensen daar zelf voor gekozen hebben, laat staan tegen de wil van iemand in, dat vind ik echt onmenselijk. Prikpil valt over na te denken, maar ook niet tegen de wil van iemand in.

(Een beetje een vaag en onsamenhangend antwoord, geloof ik, maar ik vind het ook een lastig iets, waar niet zo heel simpel een antwoord op te geven is...)

Wij hebben onlangs een discussie gevoerd of je mensen met een verstandelijke beperking dan wel of niet 'preventief' depo provera moet geven. Ik ben van mening dat je hier niet een eenduidig antwoord op kunt geven. Indien iemand in een zeer lichte mate verstandelijk gehandicapt is en tijdens de opvoeding (altijd) een beroep op een professional/ mantelzorger kan doen, ben ik 'pro kinderen'. Enerzijds is het niet erg humaan in mijn optiek om een rigioureuze methode als sterilisatie toe te passen. Er zijn immers tal personen die qua intelligentie 'normaal' zouden scoren maar vreselijke dingen met kinderen uitvoeren.

Waar trek je de grens? Ik heb het nu over mensen met een verstandelijke beperking, maar wat te denken van mensen met ernstige psychiatrische stoornis (bijv. chronisch psychotisch).

Ik wens je veel succes met je ethische dilemma & scriptie! :)

Mensen met een licht verstandelijke handicap
IQ 55 – 70 ontwikkelingsleeftijd 8 – 12 jaar.

Mensen met een matige verstandelijke handicap
IQ 40 – 55 ontwikkelingsleeftijd 5,5 – 8 jaar.

Mensen met een ernstige verstandelijke handicap
IQ 20 – 40 ontwikkelingsleeftijd 3 – 5,5 jaar.

Mensen met een diepe verstandelijke handicap
IQ 0 – 20 ontwikkelingsleeftijd 0 – 3 jaar.

Ik heb dit ook in mijn sriptie staan maar met een licht verstandelijke handicap is er een ontwikkelingsleeftijd van 8 tot 12 jaar. Ik heb ook contact gehad met Bureau Jeugdzorg en de Raad voor de kinderbescherming naar die proberen het onder tafel te schuiven (vooral Bureau Jeugdzorg doet dit) door te zeggen dat er geen problemen mee zijn, is een beleid om deze mensen te begeleiden maar willen niet zeggen hoe ze er mee om gaan.

http://www.planet.nl/planet/show/id=...0945/sc=b1896b
http://www.babyinfo.nl/redactioneel/...?ActueelID=117

Ik zit na aanleiding van dit topic eens op google te zoeken en vind er behoorlijk wat -veelal hetzelfde- aan informatie over.

Wat mij betreft mag het wel, op voorwaarde dat de verstandelijke handicap niet te ernstig is (dat iemand min of meer voor zichzelf kan zorgen) en dat de partner géén verstandelijke handicap heeft. Een beetje begeleiding is dan wel verstandig natuurlijk.

om even op coopergirl te reageren er is heel veel informatie maar ik moet ook een 15 intervieuws houden met dienstverleners en bewoners waar verstandelijk gehandicapten wonen, ik echt alles gebeld (van maastricht tot groningen) maar niemand wil of kan meewerken ivm met geheimhouding en de privacywet

Zo simpel werkt het alleen niet.

Mijn zusje is autistisch en zwakbegaafd. Haar emotionele ontwikkeling is ongeveer die van een 4 jarige. Haar intelligentie is ongeveer die van een 7 jarige. Maar als ze een IQ test doet, haalt ze ongeveer.. hm.. 70 uit m'n hoofd. Maar ze haalt de ontwikkelingsleeftijd van een 12 jarige laaaaang niet.


Wat betreft kinderen krijgen: Het lijkt me in de meeste gevallen zeer onverstandig. :)

het lijkt me voor een kind ook moeilijk en raar. als je beide ouders lichamelijk gehandicapt zijn en je zelf 'normaal' dus niet verstandelijk gehandicapt, bent. op een gegeven ogenblik zit je dan toch op een lijn?
en daar de kinderen van hebben waarschijnlijk ook een grotere kans op geestelijk gehandicapte kinderen?

maar om meteen iedereen kinderen te verbieden? misschien werkt het om van te voren een kind (of een huisdier) te 'lenen' van iemand om te kijken of een verstandelijk gehandicapte met kinderwens deze verantwoordelijkheid aan kan.. maar ik geloof niet dat werkt.
ik denk dat je als ouder er naar streeft je kinderen onafhankelijk te maken, zodat ze een goed leven kunnen hebben? ik denk dat het heel moeilijk is dat te bereiken als je als ouder niet voor jezelf kunt zorgen.

Mogen verstandelijk gehandicapten kinderen krijgen?
ik vind van niet, hoe erg ik het zo ook gun, de meeste weten gewoon niet goed hoe ze voor zo'n kind moeten zorgen en vergeten dat het kind hun nodig heeft (praktijkvoorbeelden genoeg waarbij het kind van verstandelijk gehandicapten verwaarloost werd ed, liefde genoeg maar geen praktische verzorging)

Hoe vind je dat de begeleiding moet worden gegeven?
(door proffesionele mensen, door familie, beide of iets anders)
ik denk dat ze best een soort half adoptiekind kunnen hebben of peetouders kunnen zijn bij bijvoorbeeld het kind van een zus oid, wat natuurlijk een stuk minder leuk is maar wel beter. begeleiding bij kinderen van hen vind ik niet goed, dan kan je ze net zo goed geen kinderen geven.

Hoe kijk je tegen verstandelijk gehandicapten en sterilisatie, prikpil e.d aan?
hoe hard het ook klinkt ik ben voor.

ik loop stage met verstandelijk gehandicapten en heb genoeg voorbeelden gehoord en gezien waarbij het me zeer onverstandig lijkt om ze kinderen te laten krijgen om dit te zeggen, vind ik dan.

Je geeft ze toch ook geen kinderen? :o

Waar ligt voor jou de grens? En hoe beoordeel je dat? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Bedoel je niet "verstandelijk gehandicapt" ipv lichamelijk...?

Mogen verstandelijk gehandicapten kinderen krijgen?
Ja, als ze er lichamelijk, psychisch en sociaal voor kunnen zorgen mag dat uiteraad zelfs met lichtelijke hulp. Er zijn gezonde mensen die hun eigen kinderen niet kunnen onderhouden en waarvan ze in een tehuis terecht komen.

Hoe vind je dat de begeleiding moet worden gegeven?
(door proffesionele mensen, door familie, beide of iets anders)
Grotendeels door familie, maar ik ben altijd voor financiele controle door iemand die er verstand van heeft. Dat vind ik voor alle mensen met een verstandelijke beperking iets om naar te streven. maar verder niet echt extra proffesionele zorg voor de kids.

Hoe kijk je tegen verstandelijk gehandicapten en sterilisatie, prikpil e.d aan? prikpil ok. maar bewust onvruchtbaar maken vind ik niet van de tijd. Dat deden ze vroeger maar nu vind ik dat niet meer mogen.

Als de beiden verstandelijk gehandicapten voor zichzelf kunnen zorgen zie ik geen problemen met het krijgen van kinderen. Kunnen zij dit echter niet betekent het krijgen van een kind nóg meer werk voor de verzorgers en lijkt mij dus ook niet de oplossing die het beste is voor alle betrokkenen.

Begeleiding kan het beste gegeven worden door proffesionele mensen maar aangezien hier een tekort aan is kunnen familieleden (uit vrije wil) een cursus of iets dergelijks nemen wat hen bekwaam maakt in het verzorgen van de verstandelijk gehandicapte.

Sterilisatie vind ik een nogal drastische methode maar ik weet niet genoeg over de zaken die hierbij komen kijken. Maar goed, verstandelijk gehandicapten die de liefde kunnen bedrijven zijn mijns inziens de 'minst gehandicapte' en dus wel gekwalificeerd om een kind op te voeden, maar nogmaals, ik weet niet genoeg over de zaken die hierbij komen kijken om tot een goed overwogen uitspraak te komen. ;)

Dat is denk ik een misvatting. Het feit dat twee mensen een kind kunnen verwekken zegt helemaal niets over hun opvoedingscapaciteiten. Even heel grof gezegd, maar zelfs de grootste debiel kan nog neuken. Dan krijg je dus het probleem dat er ongewenste zwangerschappen ontstaan. De grootste problemen liggen eigenlijk nog niet eens zozeer bij de echt diep zwakzinnigen. Die zitten veelal al in een opvanghuis, dagzorg of wat voor andere vorm van begeleiding dan ook. Vaak krijgen die mensen ook al een vorm van preventieve anticonceptie en stemmen ze daar zelf mee in.

De echte problemen ontstaan pas bij mensen die wel een verstandelijke handicap hebben maar die wel op zichzelf wonen. Als je de verhalen van kinderrechters hoort over ouders die geestelijk gehandicapt zijn en echt een vurige kinderwens hebben, maar telkens het kind weggehaald zien worden omdat ze het laten verhongeren...echt te triest voor woorden. Er zijn gevallen van ouders die al acht maal zwanger zijn geraakt en telkens wordt het kind buiten de ouderlijke macht gebracht, omdat de ouders er gewoon niet meer naar omkijken.

Helemaal mee eens.
Mijn moeder heeft met verstandelijk gehandicapten gewerkt, zo ook stellen die een kindje kregen. Zij heeft het zo vaak fout zien gaan, omdat er gewoon niet genoeg controle was of omdat ze het gewoon écht niet konden, dat is echt niet goed. Een moeder kon niet zo goed veel dingen tegelijk doen, dus ging ze soms maar het huishouden doen en vergat ze het kindje. Met als gevolg dat het kindje ondervoed naar het ziekenhuis werd gebracht. Dat soort dingen zijn echt heel normaal. Bij deze stellen was altijd een van beide zeer gehandicapt (alsin; hij/zij kon wel voor zichzelf zorgen, maar had daarnaast veel begeleiding nodig, vaak werd er elke dag een heel schema afgewerkt, en ja, een kindje heeft zijn eigen schema), soms allebei, en soms was de andere helft niet of in mindere mate gehandicapt.
Ik vind dat het écht belangrijk is dat er wordt onderzocht óf de persoon in kwestie een kind kan opvoeden, of dat een reeële wens is van die persoon. Dat kan met ouders en begeleiders bv, die kunnen dat echt wel inschatten. Daarnaast vind ik dat veel geestelijk gehandicapten te vrij gelaten worden, ik vind dat ze - ook wanneer ze volwassen zijn - een voogd moeten houden. Het klinkt heel streng, maar het kan zó fout gaan...

zelf ben ik woonbegeleidster bij verstandelijk gehandicapten en vind het onacceptabel om verstandelijk gehandicapten in hokjes te stoppen. Ik begrijp dat mensen die niets of weinig met verstandelijk gehandicapten te maken hebben hier nee bij durven stellen, maar ik doe dat niet. Ik hou me aan de situatie vast. Welke clienten zijn het, hoe is hun verstandelijke handicap, etc etc. Een heleboel afmetingen die ervoor zorgen dat ik mijn mening kan geven in ja of nee.

Enne...het is misschien een paar keer mis gegaan en dat is niet goed te praten, maar als ik naar andere gezinnen kijk, met normaal begaafte mensen die hun kinderen seksueel of geestelijk mishandelen. ouders met alcohol verslaving of ouders die weinig affiniteit hebben met kinderen, blijkt achteraf...is dat dan wel okee, omdat zij normaal begaaft zijn?

Ik begrijp dat het niet eerlijk is om ze in hokjes te stoppen, maar wanneer het zo vaak misgaat, dan wegen die gevolgen imo zwaarder dan het in hokjes stoppen van mensen. Ik vind het ook heel belangrijk dat er naar elke 'zaak' gekeken moet worden, en telkens opnieuw moet worden besloten of het verstandig is als het stel een kindje neemt of niet.

Dat sommige normaal begaafde mensen hun kinderen mishandelen, is geen argument voor het feit of geestelijk gehandicapten kinderen kunnen opvoeden of niet. Alleen lijkt me de kans veel grote dát er iets misgaat, als begaafde mensen het er al moeilijk mee hebben...

nu wordt er geconcludeerd dat het vaak mis gaat, maar dat is niet het geval. Het is wel eens misgegaan. Zo kan het bij ieder gezin misgaan.

Het blijft een ethische kwestie. Ik vraag me af of men hier uit kan komen.

:|

Mijn moeder werkte dus met die gezinnen, en het ging vaker fout dat goed. Misschien niet zo fout dat kinderen bij het gezin werden weggehaald, maar kinderen die geen eten kregen omdat ouders het vergaten, of geen schone luiers, mja, dat kwam echt te vaak voor.

Verstandelijk gehandicapten zien er misschien allemaal wel onschuldig uit maar het zijn ook gewoon volwassen mensen. Die sterk zijn, en ook sexuele lusten hebben.
Dus ja ze kunnen dan wel eens sex hebben zonder de consequenties ervan te overzien en te weten

Wel, dat is een vraag die heel simpel te beantwoorden is als je er even wat langer over nadenkt. Eerst pak je de twee uitersten. Aan de ene kant van het spectrum heb je dan het totale verbod, dus alle geestelijk gehandicapten worden gedwongen onvruchtbaar gemaakt. Iedereen zal het er over eens zijn dat dat volslagen onacceptabel is. Aan de andere kant van het spectrum heb je het volledig toestaan van ouderschap van geestelijk gehandicapten. Daarover is men het ook wel eens dat dat onwenselijke resultaten oplevert, want sommige geestelijk gehandicapten kunnen gewoon geen kinderen opvoeden, hoe graag ze het ook willen. Er moet dus een oplossing voor gezocht worden. Het is helemaal geen kwestie van 'eruit komen', het is simpelweg een kwestie van persoonlijke voorkeur.

Ik als jurist hou ervan om te denken in rechten en plichten. Dat werkt namelijk vrij goed bij veel situaties. Voorop moet je stellen dat ouders recht hebben op een gezinsleven. Het uitgangspunt is dat de overheid zich niet bemoeit met wie kinderen mag krijgen en hoeveel. Verder hebben ouders de plicht om hun kinderen goed op te voeden. Dit zijn niet alleen morele plichten maar zelfs in de wet vastgelegde plichten (recht op gezinsleven in het Europees verdrag voor de rechten van de mens en opvoedingsplicht in ons Burgerlijk Wetboek).

Ook een kind heeft rechten, hoewel die op dat punt niet goed zijn vastgelegd. Dat is ook vrijwel onmogelijk. Immers, op het moment dat je moet bepalen of een ouder zijn recht op gezinsleven geldend mag maken en of een ouder zijn plicht tot opvoeding goed kan nakomen, bestaat het kind nog niet. Het kind heeft dan dus nog geen concreet belang, alleen een abstract belang. Je kunt de situatie mét kind niet goed beoordelen omdat hij absoluut toekomstig is. Je zult dus vantevoren, in abstracto, een afweging moeten maken tussen het ireeële belang van een kind (niet dít kind, want dat bestaat nog niet) en het reeële belang van de ouders (en dat is een concreet belang, want die ouders bestaan en willen een kind).

Het is daarbij onvermijdelijk dat je zult moeten gaan toetsen aan algemene normen van goed ouderschap. Die bestaan op dit moment nog niet. Nodig is dus dat daar een brede discussie over gevoerd wordt. Daaraan moeten zoveel mogelijk betrokken partijen meedoen: vertegenwoordigers van gehandicapte ouders, vertegenwoordigers van kinderen met gehandicapte ouders, de kinderbescherming, de jeugdhulpverlening, de psychiatrie, de kinderrechters, et cetera. Alleen dan kun je ook maar enigszins in de buurt komen van het vinden van een algemeen aanvaarde oplossing.

Ook zul je altijd moeten blijven accepteren dat het in zekere zin natte-vingerwerk blijft. Je kunt er geen gedetailleerde algemene regels voor opstellen, omdat elke situatie anders is. Je zult dus altijd moeten beoordelen of déze ouders in déze situatie hoogstwaarschijnlijk wel of niet een kind zullen kunnen opvoeden. Daarbij moet het grondrechtelijk karakter van het recht op gezinsleven in het oog worden gehouden.

Deze bespiegelingen mag je gebruiken voor je scriptie. ;)

ik denk trouwens, dat er misschien zeker wel gehandicapte ouders zijn die een kind kunnen verzorgen, dus eten en drinken geven, in bed stoppen, wassen, luiers verschonen, dat soort dingen... maar ik vraag me af in hoeverre ze het kind kunnen ópvoeden.

Nou ja ik heb ooit eens een reportage gezien van 2 mensen met een verstandelijke handicap, en deze mensen vergaten gewoon om hun kind eten te geven.
Dat meisje had namelijk ookal voor zichzelf moeten koken (een blik soep warm gemaakt), en door al die stress daarvan, vergat ze gewoon dat haar kind ook eten moest hebben, terwijl de baby boven wel lag te huilen.
Deze mensen kregen de maximale hulp, maar het lukte gewoon niet. Uiteindelijk is dat kind ook op genomen met ondervoeding. Nou ja dat kan gewoon niet natuurlijk! Het is een klein deel, hoe willen zij dat kind ooit groot krijgen.

Nu is dit 1 geval, maar ik ben van mening dat het toch wel erg vaak fout gaat. In ieder geval vaker, of sneller dan bij mensen zonder deze verstandelijke beperkingen. Het is voor deze mensen al moeilijk om zichzelf staande te houden in deze wereld, laat staan om iemand anders hierin te laten opgroeien.

Of ze kinderen mogen krijgen? Tsjaa je KAN het ze niet verbieden, en ook deze mensen hebben een kinderwens. Het jammere is dat ze de gevolgen niet overzien.
Als ze kinderen krijgen vind ik wel dat ze veel hulp moeten krijgen, en of dat professioneel is of familiar, dat is geheel aan de situatie. Zo was in die reportage de ouders van de meisje geheel uit beeld, ze wilde er niks meer mee te maken hebben.

Tegen de prikpil, en steraisatie ben ik niet nee! Dit voorkomt op een bepaalde manier een hoop problemen. Overigens ben i kniet alleen voor steralisatie bij verstandelijk gehandicapten, maar ook bij andere ouders die een zooi van maken.
Wij hebben altijd thuis pleegkinderen voor een korte tijd (crisisopvang), en als je ziet wat ouders er soms van maken, en hoe die kinderen worden, dan snap je dat echt niet. Sommige mensen zijn er gewoon niet toe in staat.

Natuurlijk weet ik dat dit een heel onreeel beeld is, je kan mensen niet zomaar steraliseren, waar trek je de grens etc. Wel is het zo dat verstandelijk gehandicapten met toestemming van de wettelijke verantwoordelijke de prikpil mag krijgen toch?!

Blijft gewoon hele lastige situatie.

In het recht hebben we daar een adagium voor: Nemo plus iuris ad alium transferre potest quam ipse haberet oftewel niemand kan meer rechter aan een ander overdragen dan hij zelf heeft. Om dat even naar de echte wereld te vertalen, een geestelijk gehandicapte ouder kan zijn kind nooit meer leren dan hij zelf weet, en dat is best lastig.:)

Precies, en dat vind ik echt heel moeilijk. Het is niet eerlijk voor die ouders om te zeggen dat ze geen kindje mogen, maar voor die kinderen is het nog minder eerlijk wanneer je van te voren weet dat ze maar beperkt dingen van hun ouders kunnen leren. En ja, dan moeten docenten op scholen dat weer op gaan vangen, dat lijkt me alleen maar heel moeilijk voor zo'n kind...
(Ik zie dat nu bij mijn neefje wel een beetje; zijn vader (mijn oom dus) is zwakbegaafd en voedt zijn kinderen alleen op, mijn neefje is nu heel nieuwsgierig naar dingen, maar zijn vader kan gewoon geen antwoord geven op veel van zijn vragen. Het lijkt een beetje alsof mijn neefje een beetje dom gehouden wordt, en dat is echt moeilijk. Op sommige punten kan hij ook echt niet met zijn vader praten, omdat zijn vader hem gewoon niet begrijpt. Goed, dan gaat hij gelukkig naar oma of iemand anders, maar ja... )

Ik heb hier ooit een betoog over geschreven geloof ik. Volgens mij voor een tentamen zelfs. :p

Maar ik ben van mening dat het beter is als verstandelijk gehandicapten geen kinderen krijgen. Ze hebben vaak een hele andere kijk op de wereld en kunnen hiermee een kind blijven letsel mee aanbrengen. Ik heb toen ook gezocht naar artikelen ed en ik kwam verhalen tegen van verstandelijk gehandicapte ouders die hun kind vergaten te voeden, die ze continu lieten vallen, die hun kind gewoon links lieten liggen, etc. Ze hebben die verantwoordelijkheidsgevoel denk ik niet zo als 'normale' volwassenen.

'I am Sam' is een mooie film over een verstandelijk gehandicapte met een kind. Dat meisje was op een bepaalde leeftijd (10 oid) slimmer dan haar eigen vader. Op een gegeven moment is het dus zo dat het kind meer de ouder opvoed dan andersom. Het kind zal de ouders moeten helpen met dingen die de ouders zelf niet kunnen.

Ik ben ook voor de prikpil. Er zijn veel verstandelijk gehandicapten die de pil vergeten te slikken en dan 'per ongeluk' zwanger raken. Zelfs deze verantwoordelijkheid kunnen ze soms niet aan.

ik heb in deze week een aantal mensen gesproken die voor en tegen zijn ik denk dat als twee mensen graag kinderen willen dit goed moet worden door besproken. Ik heb van een instelling gehoord dat mensen met een verstandelijke handicap vooral met familie (ouders, ooms, tantes neven, nichten) werken omdat zij ze het beste kennen, en het kind de normaalste opvoeding kunnen geven en in een mindere vorm proffessionel begeleiding. Oke de hele famileie moet mee werken, maar ik vind het een mooi idee.