Missen
 

Ik ben erg goed in het missen van mensen.

Meestal juist de mensen waarvan ik weet dat ze van me houden zoals mijn beste vrienden of mijn vriend(innet)je. Ik ben dus niet echt onzeker over liefde die ik niet terug krijg of bang om ze te verliezen, maar waarom mis ik ze dan toch hevig?

Het is vrijwel nooit zo dat mijn werk of andere bezigheden/verplichtingen er onder lijden, maar toch..
Hoe normaal is het om een lover die je toch best vaak ziet best hevig te missen (vooral nadat je hem/haar een aantal dagen non stop gezien hebt)?

SounD

gewenning. Het wordt routiene om een ander veel/vaak te zien. En als dat veranderd ga je eraan denken en ''mis'' je iemand. Daarom gaat het na een tijd weer over. Je raakt weer gewend aan het fijt dat je alleen bent.
En daarom is het in het begin moeilijk om vrijgezel te zijn en een tijdje weer moeilijk om een relatie aan te gaan.

CrosS

Gewenning lijkt toch iet de verklaring te zijn.

Goede vrienden die ik nooit vaak zie, omdat ze bijv. ver weg wonen, kan ik wel heel erg missen.

SounD

Dan ben je misschien emotioneel was afhankelijker dan andere mensen. Het enige wat is mis is veiligheid. En dat gevoel is vertrokken met de trein naar apeldoorn...

je mist ze omdat je van ze houdt, omdat je om ze geeft, en graag bij ze wilt zijn. dat is toch juist een goed teken? als je iemand mist heb je des te meer reden om je te verheugen op de volgende afspraak.

idd (y)

Heel praktisch gezien; het kan ook te maken met je momentele leefsituatie. Ben je de hele dag bezig met studie/werk/iets anders of heb je heel erg veel vrije tijd?

In het laatste geval gaat men toch al gauw veel piekeren en denken...

Wat natuurlijk niet de oorzaak is, maar er wel mee te maken kan hebben misschien..?

Vrije dag of werk dag, het maakt niet veel uit. Alleen als het even op werk zo druk is dat je daar al met verschillende dingen tegelijkertijd bezig bent dan is er geenr uimte voor missen. Maar ik ben meestal wel druk en missen kan er toch gewoon bij.

Of het een goed teken is weet ik niet. Vaak wijst het op onzekerheid, maar die voel ik dus niet. Ik weet waardoor het komt dat ik sommige mensen weinig kan zien of spreken en dat ze toch om me geven, dat ik ze niet kwijt ben.
Ben gewoon verlsaafd aan mensen denk ik..

SounD

Ik begin nu echt een beetje te denken dat er iets mis met me is..

Van de zomer heb ik met een vrijwilligers groep van het jongerencentrrum waar ik werk een uitje. Maar dit jaar is het echt een mega uitje.. 9 dagen op vakantie naar Italië. Dat is super natuurlijk, maar ik ben bang dat ik daar heel ongelukkig ga zijn omdat ik dan al die tijd mijn vriend moet missen. Als ik daar niet kan genieten kan ik beterniet gaan denk ik.

Ik vind het nu al heel moeilijk om hem 2-3 dagen niet te zien en hier kunnen we nog veel bellen en chatten etc.. dat wordt daar ook erg moeilijk.

Dit is echt niets voor mij, vaak was ik meer onafhankelijk en op mezelf en kon ik nog wel lol maken als ik iemand miste. Is dit nog wel normaal?


SounD

Pffff, ik mis mijn vrienden ook wel als ik een tijd weg ben. Maar dat gevoel moet je niet in de weg zitten om je dan maar af te sluiten en geen nieuwe mensen leren te kennen of uit te gaan. Ik heb pas een 2 week lange vakantie gehad (naar Gran Canaria). Ik deed het tenminste zo en het werkte redelijk goed uit.