eerbetoon aan een vriendin
 

Dit is mijn lievelingsgedicht, en het is geschreven door mijn beste vriendin. Ze is nog wat onzeker over zichzelf en haar gedichten en heeft al vrij veel meegemaakt. Ik hoop dat jullie dit gedicht net zo veel kunnen waarderen als ik :D


De uitgang.

Met een gebogen hoofd,
peinzend over van alles.
Opgesloten in een hel.
Is er dan geen sleutel?

Wat kan ik nog doen?
Niets heeft zin.
Alles geprobeerd.
Maar die sleutel vind ik niet.

De sleutel van het slot,
het slot op deze hel.
Zal die wel bestaan?
Of ben ik hier voor eeuwig?

Alles heeft een oplossing.
Op elk slot past een sleutel,
maar voor dit slot betwijfel ik,
of die wel een sleutel heeft.

Wendy.

Ik vind 'm niet zo goed. Dat je de hele tijd de woorden slot en sleutel herhaalt, wordt irritant. En het slot/sleutel is sowieso niet echt een originele bewoording. Probeer eens of je wat andere bewoordingen kan bedenken voor dit gevoel.

Offtopic: Als ik jou was, zou ik niet je volledige naam hier op het forum zetten.

ik vind hem briljant

:D dankjewel voor je positieve reactie :D