M'n pa is een lul.
 

Waarom vergalt hij mijn hele leven?

Als kind al, kwam hij ooit kijken als ik een wedstrijd had?
Heb ik ooit een complimentje gekregen als ik thuiskwam met een goed rapport, of een medaille of iets dergelijks?
Was hij er voor ons, als we het ergens moeilijk mee hadden?

Kan overal nee op antwoorden.
En nu Gvd nog steeds, als ik iets vertel of voorstel, is het toch altijd, 'waar slaat dat nou weer op, of 'belachelijk'.

Vertel ik dat ik op vakantie ga naar Spanje van de zomer - Een normaal persoon zou zeggen, 'goh leuk voor je, gezellig joh! -

Hij niet. 'wat moet je nou weer zo ver weg doen, dit is echt weer typisch iets voor jou.
wil ik op zaterdag gaan stappen, 'ga je nu nog weg, jij altijd met je plannen, niemand gaat nu nog de deur uit' alleen jij natuurlijk weer.

en dan echt op een vernederende toon.
Ik begin hem langzamerhand te haten ben ik bang.
Hij controleert ALLES wat ik doe, met wie ik omga, waarheen etc.
Hij heeft notabene in mijn spullen zitten neuzen,
Tja vind je het gek pa, dat ik je nooit vertel wat mij bezighoudt, waar ik van hou, wat mijn interesses zijn? Je vindt toch alles stom en tijdverspilling.
Zou je ooit ergens achter staan? Ons ergens in steunen wat we leuk vinden? nee.

Ik wil hier weg, maar het kan simpelweg niet. ik heb geen rooie cent, waar zou ik in vredesnaam heen moeten?
Soms stel ik me voor hoe het zou zijn als hij er niet meer was.

wat een heerlijk idee is dat, geen gezeik meer van hem, geen kleinerende opmerkingen, gewoon vrijheid, m'n eigen keuzes maken en mijn eigen leven leiden zonder rekening te houden met wat die tactloze egoistische zak ervan zal vinden.

Als kind heb je niet door dat je opvoeding voor geen meter deugt, maar nu komt alles naar boven.
het enige wat ik heb meegekregen van hem is een dak boven mijn hoofd en te vreten.

Ik ben gvd volwassen, hij zou zich niet met mijn leven moeten bemoeien, ondanks dat ik nog in zijn huis woon.
de tranen rollen over m'n wangen, en dat allemaal door hem.

Dit is toch niet normaal? :s

Je bent 21, je kunt weg. Ik weet niet of je werkt of studeert, maar in beide gevallen is het best mogelijk om ergens een kamer/woning te zoeken, er zijn zoveel mensen die dat doen. Maar daar los je alleen het praktische probleem mee op, je vader blijft en hoe hij doet waarschijnlijk ook.

Zolang je in zijn huis woont, zul je wel met hem en met zijn regels te maken hebben en dat lijkt me eerlijk gezegd niet meer dan logisch.

Waar is je moeder in het verhaal...?

Je moet maar net het geld ervoor hebben om weg te kunnen. En Jessy verteld dat ze dat niet heeft. Lijkt me ook wel logisch in dit geval dat ze snel weg wil.....

Jessy, wat zul jij je vaak beroerd hebben gevoeld! Als je ergens blij om bent wil je het natuurlijk aan iedereen vertellen. En als je het dan aan je pa verteld en je krijgt zo'n koude opmerking dan houd je blijheid meteen op. Zo word je constant naar beneden gehaald. Hierdoor kun je je echt vreselijk voelen. Alsof er je niks gegund word! Het is inderdaad vaak zo dat alles naar boven komt naarmate je ouder word.

Eigenlijk zou je je pa gerichte vragen moeten stellen. Waarom doe je zo? Kun je nou nooit es blij voor me zijn? Wat ben je voor vader op deze manier? Heb ik wel iets aan jou? Misschien dat ie zich dan eens goed aangesproken voelt. Dat hij door heeft wat hij gedaan heeft. En dat je je daarover ontzettend klote voelt. Wie weet doet het iets aan de sfeer thuis, omdat je ook nog niet weg kan. Ik vrees dat er aan jouw verdriet en gedachtes aan vroeger, de littekens die je vader heeft aangericht, weinig te doen valt....

Veel sterkte ermee!!!!

lullig voor haar :rolleyes: :p

Herz, 3²? of toch niet?
Blaat hoor...
:nono:

Er zit een verborgen code in je post, maar ik begrijp hem niet :(

Hm....anders is even serieus reargeren al teveel gevraagd ofzoo :s

maar ff ontopic

Waarom neem je geen bijbaan en zoek je een kamer?
Ben je gelijk van z'n gezeik en die controle af.

Mijn pa is ook een lul. Hij is seniel aan het worden van al het bier dat-ie veel te veel zuipt. Hij doet tegen mij en m'n zusje alsof we nog kindjes van 4 zijn, met z'n leuke 'grapjes'. Ik krijg altijd last van plaatsvervangende schaamte als hij weer raar doet als hier vrienden van m'n zusje op bezoek zijn. En nee, dit is géén typisch pubergedrag. :nono: Ik breng m'n vrieden ook nooit mee naar huis als ik weet dat hij thuis zal zijn.

*Dit zal wel niks met het topic te maken hebben. Maar toch is het een lul*

Ik vind je verhaal nogal herkenbaar.

Hoe vaak moet ik niet aanhoren dat ik "normaal" moet doen.

Vaders vinden het vaak moeilijk te accepteren dat hun kinderen niet (meer) zijn wie ze willen dat ze zijn. Je kunt niet plannen hoe je kinderen worden.

Jaren lang waren mijn en zijn ideeën over mijn leven en mijn toekomst grotendeels hetzelfde. Nu niet meer en omdat hij niets vraagt en geen moeite doet om me te leren kennen, weet hij niet meer wie ik ben.

Het ergste is als ik met veel moeite iets goeds voor elkaar heb gekregen (bijvoorbeeld weer een tijdje een baantje), dat hij dan gelijk over iets anders zeikt.. "maar je studie dan?"
Nooit een compliment. Hij herhaald eigenlijk wat zijn vader bij hem deed en hij zo vervelend vond. Altijd negatief zijn en al het positieve afkraken (uitgaan, leuke dingen, vrienden, relaties).


Mijn advies is dus tot dat je uit huis kan zijn opmerkingen op waarde te schatten.

Gezien mijn vader niet weet wie ik ben en mijn pogingen om te laten zien wie ik ben om zeep helpt, heb ik besloten dat hij bepaalde rechten verloren heeft. Hij mag denken dat hij die wel heeft. Zeuren alsof hij de baas is over me.
Ik moet me inhouden, want hij kan me in principe zo op straat zetten. Intussen werk ik hard om eindelijk uit huis te kunnen zodat ik ergens anders het niet meer perfecte zoontje kan spelen zonder elke keer het commentaar te hoeven horen.

Ik kan niet wachten tot ik ongestoord mijn "abnormale" leventje kan gaan vieren :D

Hang in there!

SounD

Hoi Jessy,

Ik vraag me af hoe het leven van jouw vader eruit gezien heeft. Wat de reden is waarom hij zo arm is in zijn gevoelens en belevingen dat hij niet instaat is om jouw gevoelens en wensen te begrijpen. Het lijkt alsof hij zelf veel tekort is gekomen en dat hij dat nu op jou probeert te projecteren.
In elk geval geen leuke situatie en ik zou zo snel mogelijk breken met die trend door weg te gaan. Dan maar geen geld... Die dingen komen vanzelf wel en er zijn altijd mogelijkheden.
Als jij jezelf een doel stelt dan gaat dat ook lukken maar als je het blijft uitstellen gebeurt er zeker niets!

Succes ermee

Er is soms meer mogelijk dan jezelf in eerste instantie denkt. Ik vraag me af of het werkelijk niet mogelijk is. Ik ben wel benieuwd naar waarom zij denkt dat het niet mogelijk is (en dan dus niet alleen "ik heb het geld niet" oid - dat is soms niet waar (ik zeg niet dat ze liegt, ik zeg alleen dat het soms best mogelijk is, terwijl je denkt dat het niet zo is) en daar zijn vaak best oplossingen bij mogelijk nl).

@Indomind

Kopiëren en projecteren gebeurd vaak onbewust. Zoals je het opgeschreven hebt lijkt het net of die vader het bewust zou doen. Die van mij heeft het ook niet door dat hij alles alleen negatief benaderd en alle positieve dingen afkraakt. Onbewust herhaalt hij wat hij kent van zijn vader (mijn opa dus).

Ik ben het eens met Leonoor ja. Er zijn ook andere mogelijkheden. Heb je maar een klein baantje dan kan je soms in aanmerking komen voor huursubsidie bij een te dure kamer en als een situatie aantoonbaar ondragelijk is kun je versneld een woning krijgen. Misschien kun je ook goedkoop bij een vriendin terecht of kenje iemand met een leegstaande zolder of kamertje.

SounD

is het geen goed idee om dat eens met 'm uit te praten .. gewoon ermee confronteren van waarom doe je zo en duidelijk maken dat je daar niet van gediend bent..
soms veranderen mensen dan

ze gaat naar Spanje op vakantie, dus enigszins geld heeft ze dan wel lijkt me....

Verder: als ze studeert kan ze een bijbaantje zoeken en van dat geld + stufi op zichzelf gaan wonen.
Als ze niet studeert kan ze een fulltime job gaan zoeken, waarmee ze ook op zichzelf kan gaan wonen.

Ik ben het dan ook niet met dit stukje eens:
Zolang jij nog in z'n huis woont vind ik dat hij zich wél met je mag bemoeien; of je nu volwassen bent of niet. Dus ga een (bij)baan zoeken, ga actief zoeken naar een kamer en ga er weg. Zolang je bij je vader blijft wonen wordt de situatie er niet beter op; ook jouw gemoedstoestand niet.

Weggaan is wel een optie. Studeer je? Dan krijg je extra stufi als je uit huis gaat. Werk je? Dan moet het toch geen probleem zijn...

Bedenk echter wel, dat je beeld van weggaan misschien te ideaal is. Het is vluchtgedrag, en als je eenmaal wegbent bij je vader, maar je doet verder niets aan de situatie en je verwerkt het niet, dan blijft hij je levenslang achtervolgen. En dan bedoel ik vooral geestelijk.

je voelt je zeker nu wel beter.. nu je alles van je afgeschreven hebt..


maar goed

je kunt dus altijd nog weg !

kom op je bent 21, ga weg uit dat ouderlijke huis, irritaties zullen zich nog meer opstapelen als je blijft wonen naast je vader waar je je nu al te vaak aan ergert...

mijn pa is ook zo, boeiend, ga leven (y)

O dat doe ik ook zeker wel hoor, don't worry :P

Meid, tis precies hetzelfde hier... ik ben 18 en volgend jaar ga ik studeren in Tilburg. Sommige mensen kunnen misschien zeggen van 'praten dit & dat' maar mijn ervaring hiermee is dat het voor geen meter werkt (tenminste, niet in mijn situatie). Zorg dat hij je leven niet nog verder vergalt want, dat kunnen dit soort vaders bijzonder goed. Heb je toevallig ook nog een broertje of zusje dat heel anders behandeld wordt? Wordt er ook 10x per dag gemeld dat dat broertje/zusje veel leuker is dan jou? Weggaan is misschien niet alles, maar het zorgt der misschien wel voor dat je karakter en je gevoel voor eigenwaarde niet verder wordt uitgehold...

Good luck...

Je hebt geen rooie cent maar je gaat wel naar Spanje? Dat vind ik raar. Rot voor je van je vader maar mensen die tot na hun 20ste thuis blijven wonen en nóg zeiken over hun ouders, daar heb ik niet zo'n begrip voor.
Ondanks dat is het wel degelijk een klote situatie natuurlijk, en het zou beter zijn als het gewoon opgelost was. Waarschijnlijk doet je vader het ook niet zo bewust, probeer er gewoon eens een normaal gesprek over aan te gaan. Hij zal het vast niet doen omdat zijn opvoeding zo geweldig was. Wees voorbereid op het feit dat het een flinke indruk op hem kan maken als hij het niet al te ver heeft weggestopt. Er zijn maar weinig mensen bewust zo, denk ik.
Helaas zal je zolang je thuis woont waarschijnlijk altijd in een ouder/kind patroon blijven zitten en ook zo met elkaar praten, in plaats van als 2 volwassen mensen. Dus ga daar gewoon weg als de gesprekken nergens toe lijken te leiden.

Voor 4 dagen Spanje ben je inderdaad even veel kwijt als voor een huis ja. Daarnaast is het zeeeeer gemakkelijk om een goedkope, normale woning te vinden in deze tijd ja.
En is het werkelijk ZO raar om op je 21 nog thuis te wonen?
I really don't think so.

:rolleyes:

Heb je al naar een woning gezocht en mensen verteld dat je een woning zocht? De mensen die ik ken die niet in Utrecht wilden wonen (en zelfs degenen die daar wel wilden wonen) hadden over het algemeen vrij snel een normale en betaalbare woning.

Het is niet zo raar om op je 21ste thuis te wonen, wel dat je het raar vindt dat je je dan aan bepaalde regels moet houden ed. Vind ik dan iig. Wil je geen last van hem hebben, dan is de meest logische keuze in mijn ogen toch echt op jezelf gaan wonen. Doe je dat niet, dan is dat jouw eigen keuze en zul je dus ook moeten leven met de "nadelen" die daarbij horen.

Die vergelijking trok inderdaad op niks, een reisje naar Spanje is eenmalig, een huis of appartement huren is iédere maand.

Je kan natuurlijk ook samenwonen met vriendinnen ofzo? Of misschien ken je iemand waarbij je kan intrekken?
Natuurlijk is het niet raar dat iemand van 21 nog thuis woont, (ik ben nu pas verhuisd en ben 22, ook omdat het thuis niet meer te verdragen was). Om geld te verdienen pik ik af en toe een job mee via een uitzendbureau en zo probeer ik te overleven en het lukt me wel aardig.
Weet je, voor alles is een oplossing.

Doe niet zo raar mens. Ten eerste hoef je toch niet meteen een huis te kopen, als het echt zo erg is thuis dan ga je gewoon op kamers, da's sowieso een logische volgende stap nadat je uit huis gaat. Dat kost je dan misschien 250 euro per maand, moet lukken, waarschijnlijk studeer je ook nog op deze leeftijd en krijg je er ook nog wat uitwonenden studiefinanciering bij. En anders neem je een baantje voor 1 dag in de week (extra).

Je zet jezelf gewoon teveel in een slachtofferrolletje terwijl je verdomme 21 bent, neem dan eens wat verantwoordelijkheid in plaats van jezelf alleen zielig te vinden.

En nee het is niet raar om op je 21ste thuis te wonen, wel dat je op die leeftijd nog over je vader zeikt.

Bovendien, op de rest van mijn post over praten ga je helemaal niet in.

Ik vind het lullig voor jullie dat jullie geen goede band met je vader hebben, maar om nou te zeggen dat 'veel vaders het moeilijk te accepteren vinden dat hun kinderen niet zijn wie ze willen dat ze zijn', gaat een beetje ver. Mijn vader is helemaal niet zo. Hij houdt van me zoals ik ben en staat achter de keuzes die ik maak, ook al zou hij het zelf misschien anders doen. En ik denk dat er genoeg van deze vaders zijn.

Maar ontopic: Ik had ook geen rooie cent toen ik op kamers wilde. Maar ik heb er gewoon een hele zomervakantie hard voor gewerkt en met dat geld (plus mijn studiefinanciering) kan ik nu goed rondkomen. Het is echt niet onmogelijk denk ik.

Ik denk dat je dan geluk hebt met jouw vader, want ik hoor het echt heel vaak. Vaders die hun kinderen pushen omdat ze eenbepaald beeld van hun zoon of dochter hebben. De vaders rond de leeftijd van mijn vader lijken vaak wel niet goed geleerd te hebben hoe je communiceerd met kinderen. Ik zie het dus als een probleem dat veel vaker voorkomt, nergens zei ik dat alle vaders zo zijn.

Het is nu toch wel vrij moeilijk om een kamer te vinden. Ik wil al jaren op kamers maar had eerst echt geen geld (omdat ik geen werk had en geen stufi) en nu ik wel een inkomen heb duurt het waarschijnlijk toch nog wel even voor ik op kamers zit. Maakt niet uit hoe hard je werkt dan als er weinig kamers en wachtlijsten zijn en je wilt niet in onderhuur dan kan het best moeilijk worden.

SounD

Het kan idd, maar het hoeft niet. Eerst kijken wat de mogelijkheden zijn en goed zoeken, daarna kun je er pas wat over zeggen, niet meteen zeggen "het kan niet". (Dit dus niet mbt jou, maar in het algemeen.)

Bla bla. Ten eerste onderschat je de situatie nogal denk ik, en vind mij maar een zielige jankerd die even om aandacht komt vragen ofzo. Prima, i don't really care. Jij hebt gelijk een oordeel klaar. Daarnaast vind ik mezelf helemaal niet zielig, dat maak jij ervan. Sorry i even bothered.

Vraag me af waarom ik uberhaupt hier op reageer, beetje offtopic en tijdverspilling ...dus post/denk lekker wat je wil, ik ga er geen aandacht aan besteden.

Bye bye now :o

nope.
maar ik heb dan ook vrij relaxte ouders.
afgezien van dat mijn pa nogal doordramt over bijbaantjes.

ja, leuk, de baantjes liggen nu niet bepaald voor het oprapen.

Ik ken je probleem, ik maak het zelf ook mee. Ik ben 18 en wou dat ik hier weg was, alleen, bij mij is het niet alleen mijn vader maar ook nog eens mijn moeder die me telkens afbreekt. Ik heb al vaak nagedacht over hoe ik thuis weg kan en het is niet makkelijk ookal ben je volwassen. Misschien studeer je, en heb je dus geen geld plus gen tijd om een goedbetaalde baan te krijgen. Indien je nog studeert kun je wel proberen om een beurs te krijgen en ergens een goedkope studio. Om dat te betalen heb je natuurlijk wel een bijbaantje nodig. Mijn vriend studeert en woont niet meer thuis. Hij heeft het niet financieel gemakkelijk maar redt zich wel door zijn 2 bijbaantjes, misschien kun jij het ook zo proberen. Je moet niet meteen denken aan een woning te kopen, huur een kleine studio.

succes ermee!

Ik lees hier genoeg reacties van mensen die je tips geven, maar daar ga je niet op in.. vertel eens wat meer over je eigen situatie, studeer je of zit je hele dagen thuis (op zoek naar een baan)? Van teveel op elkaars lip zitten zal het contact namelijk niet snel beter worden. Het scheelt enorm als je een plek voor jezelf hebt, al is het maar een simpel studentenkamertje. Je hoeft echt niet meteen een huis te zoeken, dat lukt idd niet 1-2-3 en al helemaal niet met weinig geld.
Ik begrijp je probleem, maar het lijkt er tot nu toe niet echt op dat je alle mogelijke oplossingen voor jezelf nagaat.

Ik begrijp dat Jessy niet of weinig reageerd op de gestelde vragen in dit topic, er word nu niet echt begripvol en aardig gereageerd.

Ik denk ook dat er meer mogelijkheden zijn tot een kamertje voor jou dan dat jij denkt. Maar je moet het wel zelf willen! Ik begrijp dat het erg eng en lastig is om hier stappen in te zetten, maar als je wilt dat er iets verandert zullen die stappen van uit je zelf moeten komen. Het zal te laat zijn om het contact met je vader te verbeteren. Misschien dat het op afstand beter gaat tussen jullie, als je niet meer thuis woont.

Maak voor jezelf eens helder wat je nu precies wilt. En ga daarna kijken naar de mogelijkheden. Ik denk dat je oud en wijs genoeg bent om die mogelijkheden te onderzoeken voor jezelf.

Heel veel sterkte gewenst.

-Flip-