Depressieve dichters dichten
 

Wanneer de vogels fluiten
fluiten zij hun laatste lied
De mensheid is verloren
maar niemand die het merkt

Wanneer de wind zal waaien
sleept hij heel de wereld mee
Bij elke vlaag, een heel klein stukje
verder weg van deze tijd

En ik blijf achter, in de leegte
voel hetgene, dat ik altijd voel
De kijk naar deze onvoltooide wereld
blijft er één met minimaal gevoel

Het loopt erg fijn en je schept een mooi beeld. Vooral de eerste twee regels spreken mij aan. :) Ik vind het wel een beetje jammer dat je gevoel op voel laat rijmen.

Dat vind ik ook jammer ja. Het beeld vind ik wel leuk, maar de treurnis grijpt me niet echt, ritmisch klopt het verder wel goed volgens mij, dat is altijd prettig. En eigenlijk mis ik stiekem toch de rijm een beetje :o .

Whaaa je signature!!!! :D Geweldig!!! Hoe kom je eraan? (y)

:D

Een keer geschreven toen ze ook daadwerkelijk van de ene op de andere dag naar het buitenland vertrok en weg was :o .

Oei, sorry voor het raken van gevoelige snaren... :bloos:

Die rijm maakt niet zoveel uit, het gedicht loopt inderdaad lekker, leuke woordkeus, en let maar niet op de rijn gevoel-voel, het staat wel leuk ;) Verder is het een mooi gedicht (y)