ik houd niet van mijn ouders
 

ik houd niet van mijn ouders, al zolang als ik me herinner niet. Vrienden vinden het raar, ze hebben ook wel eens ruzie met hun ouders maar ze houden er toch van. Mijn ouders zelf denken dat ik het alleen maar zeg om hun pijn te doen, maaar dat is niet zo. Ik houd nou eenmaal niet van hen, ik weet ook niet hoe dat komt. Zo'n slechte jeugd had ik (vroeger) niet. Eigenlijk houd ik van niemand, dus ze zijn geen uitzondering.
Heeft iemand van jullie ook maar een idee hoe het komt? En wat ik eraan kan doen want ik wil wel van iemand houden, maar het gaat niet. Elke keer als ik probeer van mijn ouders te houden gaat er een gevoel van walging door me heen, net zoals als ik naar hun kijk of naar hun luister, ik kan er echt niks aan doen.

Heb je misschien iets meegemaakt in je leven ?
Dat je het daarom misschien zo moeite hebt om van iemand te houden.
Het is misschien raar maar ik denk dat je toch wel een beetje van je ouders houdt hoor.
Kijk ik zeg ook altijd ik hou niet van me ouders maar als je een van je ouders kwijt bent denk je der anders over,
Probeer dan eens met BJZ te gaan praten of een vriendin misschien dat hun jou kunnen helpen

Veel liefs ...

Limburger

wie zegt dat dan ook tegen zijn ouders :s
dat is toch ook wel een beetje stom

ookal heb je niet zulke sterke gevoelens
en wat is houden van?
en hoe weet je dat als je het nog nooit gevoeld hebt?

en onzin dat je er niks aan kunt doen

Joh, ik 'hou' ook niet van mijn ouders. Ik heb geen idee hoe het is om opgevoed te worden door mensen die je waardeert. Ik mag die mensen gewoon niet.
Denk dat het idd anders is als ik 1 van hen zou verliezen, of beide. Maar ze voegen niets toe aan mijn leven. Echt niet.
Je kan niet veel meer doen als het proberen te negeren, normaal doen en je dagen volplannen. Zo doe ik het, en dat lijkt te werken...

Je hoeft ook niet van ze te houden, als je ze maar respecteert voor wat ze voor je over hebben. Zo goedkoop is een kind niet.

het was niet stom om het op dat moment tegen mijn ouders te zeggen. Ze vroegen me waarom ik vaker bot deed en toen zei ik dat ik niet van hun houd, dat is toch de waarheid?
En waarom is het onzin dat ik er niets aan kan doen, wat zou ik er dan aan kunnen doen volgens jou?

dat is zo..

maar ik heb nooit om deze mensen als mijn ouders gevraagd... Ze snappen me niet, en doen er niet eens moeite voor om het wel te doen

Ik ken t, ik mag mjin ouders totaal niet. Alleen ik heb nog al wat problemen gehad met mijn ouders, ze hebben naar mijn mening zoon beetje mn hele leven verneukt. Ik ben daardoor een tijd niet helemaal goed geweest in mijn hoofd, dat is eigenlijk nog zo.

Maar ik hou ver ook van helemaal niemand, ik vin t zelf wel raar :s want ik heb vaak de behoefte om bij een meisje te zijn wat ik leuk vind maar ik t verste dat ik ooit ben gekomen is naast een ander meisje zitten.

Mijn probleem is ik heb een hekel aaan gevoelens als liefde als ik andere mensen een beetje verliefd zie doen, kan ik echt super boos worden, ik denk zelf dat t vooral uit jaloezie is eigenlijjk omdat zij liefde geaccepteerd hebben en ik niet. OOk als ik op de en of andere manier over mijn gevoelns moet praten voel ik me echt heel ongemakkelijk en ik weet dan echt niet wat ik moet doen of wat ik moet zeggen. Behalve via msn en forums, dan heb ik er geen last van maar dat zal voor iedereen wel zijn met bepaalde dingen

bij mij is het juist omgekeerd.
mijn moeder heeft vreselijke dingen gedaan en toch blijf ik veel om haar geven... ik weet niet waarom...

mah waren die dignen naar jou gericht of naar iemand anders ?

naar mij... :(

Je ouders kies je niet uit, want familie daar word je met je geboorte automatisch mee opgescheept. Soms klikt het, soms niet. In ieder geval heb je altijd (onbewust) een band met deze mensen, omdat ze je gemaakt hebben. Denk daar maar eens over na. En denk erover wat je met deze band wilt doen. Want als je deze sterker en beter maakt, kan dit heel waardevol zijn.

Je schrijft dat je eigenlijk van niemand houdt. Hou je wel van jezelf? Als je namelijk van niemand houdt, sta je in feite helemaal alleen. Dan kun je maar het beste eerst van jezelf gaan houden. Wie weet komt de rest dan vanzelf.

Ik denk dat er in jouw leven ooit een moment komt, waarop je beseft dat je van ze houd. Tuurlijk geloof je daar nu niets van, zou ik ook niet doen, deed ik ook niet. Totdat het moment daar was.
Je schrijft dat je van niemand houd, maar geef je wel om iemand? Of kan je het helemaal niet schelen wat er met iedereen om je heen gebeurd?
Om iemand geven, is namelijk ook houden van. Of in ieder geval een vorm daarvan.

ik hou ook niet van mezelf. Maar als er iets met anderen gebeurt dan vind ik dat erg, zelfs als er iets met vreemden gebeurt dus ik denk niet dat het houden van is, tenzij ik van bijna iedereen zou houden. De enige waar ik toch wel een beetje om geef is mijn zusje, en als ik daarvan zou houden dan is liefde dus echt helemaal niets bijzonders.

Wie zegt dat? Interpreteer jij dat zo, of zeggen je ouders dat tegen je? Misschien denken je ouders ook zo over jou, dat jij nooit eens moeite doet om ze te begrijpen. Het is zo simpel om het op een ander te schuiven, maar vergeet niet dat het ook aan je eigen gedrag kan liggen.

Tsja, weet ik veel. Ik hoef ze niet als mijn ouders, en wil en ga niet eens uitzoeken waarom. Ze hebben niets met mijn leven te maken als ik niets weet over hun leven. Klaar uit!
En waarom zou ik moeite doen om hun te begrijpen? Zij wilden kinderen, laat hen maar eerst komen..

En zolang zij familie boven hun eigen kinderen stellen en zetten, dan zijn het mijn ouders niet, qua gevoel... Ze veroorzaken het zelf hoor...

je hebt ze onnodig gekwetst door dat te zeggen lijkt me

bovendien, dat je niet van iemand houdt betekent niet gelijk dat je dan bot bent tegen diegene. Er is ook zoiets als respect.

Dat je walgt van alles wat je ouders doen en zeggen is niet iets waar jij niks aan kunt doen. Ik denk dat je maar moet beginnen met harder proberen je ouders te respecteren.

Alstjeblieft, wordt volwassen :rolleyes:

omdat jij het vraagt? :rolleyes:

Discussies over al dan niet volwassen zijn mogen over PM, of beter nog: MSN. :)

dus zij mogen mij wel kwetsen met alles wat ze tegen en over mij zeggen, waar het meeste nog niet eens van waard is? En waarom zou ik respect hebben voor mensen die mij ook niet respecteren en die me horen te steunen bij mijn beslissingen over bijvoorbeeld de studie die ik wil gaan doen. Respect moet je verdienen en dat hebben mijn ouders dus niet verdiend. En jij kent ze niet eens, freestyler. Misschien kun je jou ouders respecteren, maar je moet niet ergens over praten waar je niets van afweet. Waarom zou ik hier een topic plaatsen als ik er niet eerst zelf goed over had nagedacht. En ik heb al genoeg moeite gedaan voor mijn ouders, nu mogen zij ook wel eens moeite doen. Ik zeg niet dat mijn ouders hele onaardige mensen zijn, maar je hebt gewoon mensen waar je gewoon niet mee kunt opschieten, hoe erg je het ook probeert.

Hier kan ik niet over oordelen. Ik kan in deze situaties ook niet echt handige tips geven, omdat ik het zelf niet meemaak, maar ik wilde (niet persé jou) laten zien, dat het niet alleen maar altijd aan de ouders ligt.

Vroeger had ik een hekel aan mijn ouders, ik haatte ze echt, want volgens een leraar (die mij enorm treiterde) hadden ze ook een hekel aan mij. Ik was twaalf, dan geloof je dat. Als nu een leraar dat zou zeggen, zou ik m uitlachen.
Ik had een hekel aan hun, omdat zij een hekel aan mij hadden (dacht ik). Hiermee heb ik ze in die tijd erg veel pijn gedaan, want zij hielden van mij, maar als ze dat zeiden, schreeuwde ik al dat ze me haatten. Ze wisten niks van die leraar af.

Ik zou in die tijd ook gezegd hebben: Ik geef niks om mijn ouders. Zíj waren namelijk fout, want zij hadden een hekel aan mij.

fuck you zeg
eerst open je een topic dat je niet van mensen houdt en in het bijzonder niet van je ouders, maar dat je geen bijzonder slechte jeugd hebt gehad.
Dan zeg ik dat je iig wel respect kunt tonen (wat logisch is gezien de verstrekte informatie) en vervolgens begin je te zeiken dat ik niet moet oordelen. Want je ouders verdienen helemaal geen respect. En je hebt daar allemaal zelf al heel goed over nagedacht.
Dus

aangezien wij toch nooit met 'oplossingen kunnen komen', aangezien we 1) de situatie niet kennen en 2) jij er toch al over nagedacht hebt raad ik je maar aan dan ook zelf een manier te vinden om van mensen te houden, wat dat ook moge zijn.
En je ouders, die dump je maar ofzo. Je kunt niet van ze houden en je wilt ze niet respecteren. Uitgemaakte zaak.

Ja, ik snap het. En bij iedereen is de situatie anders. Ik snap ook niet waarom ik ze niet mag, niets met ze heb etc. Ik hoop gewoon dat niemand ooit zoiets meemaakt, want als je er over nadenkt is het best erg. Je hebt tenslotte maar 1 vader en 1 moeder...

Ja, inderdaad.

Ik dacht dat ik ook niet van m'n moeder hield, dat zei ik in die tijd ook, want zij was de oorzaak van de scheiding van mn ouders. Toen heb ik haar vergeven en sindsdien kan ik het heel goed met haar vinden en houd ik wel degelijk van haar. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want m'n leven is nu een stuk prettiger.

Misschien als je ouders komen te overlijden weet je wat je mist en je merkt dat je wel van ze gehouden hebt.

Soms merk je pas dat je van iemand houdt als je er afstand van neemt. Ik haatte mijn oudes enkele jaren geleden heel erg maar sinds ik alleen woon en meer op mezelf ben en ze minder vaak zie, besef ik dat ze de beste ouders zijn die ik ken.

Exact. Ik heb mijn ouders nooit gehaat. Maar het is ook niet zo dat ik kon spreken van 'houden van'. Ik zag ze echt als vanzelfsprekendheid en dacht ook dat ik makkelijk een tijd zonder ze zou kunnen. Nu ik op mezelf woon realiseer ik me pas hoeveel ik echt wel van ze houd en hoe erg ik niet zonder ze kan.

Afstand nemen kan voor veel opheldering zorgen.

Als je pas van mensen houdt als je ze een tijd niet ziet, houd je niet van ze. Houden van wil zeggen dat je heel vaak bij die persoon/personen wil zijn.
Uit een relatie kan je niet meer halen dan er in zit. Voel je geen genegenheid, dan kan je enkel een minimum aan respect tonen.
BTW : ik hou ook niet echt van mijn ouders.

Het kan best zijn dat je je ergens bewust van wordt zodra je het niet meer/ of minder hebt. Houden van is een relatief, betrekkelijk begrip. Voor jou betekend 'houden van' dat je continu bij diegene wilt zijn. Voor mij betekent het dat ik ontzettend naar uitkijk iemand die me heel dierbaar is weer te zien. Ik heb een aantal mensen waar ik zeer op gesteld ben, doch ervaar ik niet de intense behoefte elkaar iedere dag te zien..

Heb je je soms op een bepaalde manier afgesloten om te kunnen houden van mensen? heb je iets meegemaakt wat de oorzaak zou kunnen zijn.

Ik heb iets soort gelijks. Ik kan wel heel veel van mensen houden maar misschien soms te veel. Ik kan geen afscheid nemen van mensen en daarom heb ik een soort enorme muur gebouwd voor mensen waar ik afscheid van moet nemen. Ik mis mensen nu nooit meer omdat ik er dikke muren omheen heb gebouwd. Ik ben soms zelfs bang dat ik mensen waar ik ontzettend veel van houd evengoed niet zal missen als ze definitief uit mijn leven verdwijnen omdat ik me onmiddelijk afsluit voor het gevoel van gemis. Ik ken het gevoel van gemis niet meer. Blijkbaar is dat een gevoel dat ik niet toe kan laten. Herken jij hier misschien niet ook iets in? misschien voel je je wel kwetsbaar als je om mensen geeft.