Scholieren.com forum - de Koekverslaving

Oke dit verhaal werd iets langer dan gepland, ook iets te serieus naar mijn menig. Maar wel lezen hoor het is de moeite waard

Woensdag 9 Maart
Ik rammelde aan de tralies, niemand van de bewakers kwam of keek zelfs maar op.
Ik hoorde hier niet thuis, ik was geen crimineel. Ik moest hier weg, alles hier was grauw,
grijs en stoffig, op het bed lag een matras met zoveel gaten en bobbels erin dat ik nog beter op de grond kon slapen omdat ik daar comfortabeler lag. Deze gevangenis was verschrikkelijk, maar er was niks zo erg als mijn honger, mijn honger naar eten, een specifiek soort eten, het soort waar iedereen van houdt, mijn honger naar koek, stroopwafels, bitterkoekjes, froufrous, krakelingen, lange vingers, chocoladekoekjes noem maar op. Ik had nu al 2 dagen alleen water, brood en bruine bonen gehad.
Als dit zo door ging werd het mijn dood. Ik wilde de bewakers wel naar koekjes vragen maar ik wist dat het nutteloos was, ik sprak hun taal niet, en koekjes waren hier ten strengste verboden. Ik moest hier weg. Maar niemand wist dat ik hier was, mijn ouders dachten dat ik bij een vriendin was, mijn vriendinnen dachten dat ik bij mijn ouders was. Het zou nog dagen duren eer ze erachter kwamen dat ik helemaal niet meer in onze woonplaats was, dat ik helemaal niet meer in het land was.
En als ze er eindelijk achter kwamen met welk vliegtuig ik was vertrokken was het al te laat. Ik kon dit niet langer volhouden, mijn lichaam snakte naar koek, het was niet gewend zolang zonder koek te moeten. Hoewel het natuurlijk mijn eigen schuld was dat ik hier zat. Ik zal je mijn tragische levensgeschiedenis vertellen.
Van jongs af aan heb ik altijd al een bijzondere band met koek gehad, mijn ouders zijn echte gezondheidsfreaks, dus thuis kreeg ik als snack een wortel of een stukje kaas.
Maar toen ik naar de kleuterschool ging kwam ik met een nieuw soort eten, ik kwam in aanraking… Koekjes! Elke keer dat ik bij een vriendje of vriendinnetje ging spelen en ik kreeg een koekje, werd mijn hele lichaam warm en vol energie. Na een tijdje vroeg ik thuis waarom wij nooit koekjes hadden, mijn ouders waren geschokt, hoe was ik met dat fenomeen bekend geworden? Omdat ik toen nog een brave kleuter was vertelde ik de waarheid. Mijn ouders haalden mij onmiddellijk van school en verboden mij nog met die kinderen om te gaan. Ik had geen idee wat er zo erg was aan koekjes nu begrijp ik het. Koekjes zijn gevaarlijk, als je niet oplet raak je verslaafd, ze zien er zo vriendelijk uit met hun zachte bruine kleur, soms zelf in de vorm van een poppetje of een smilie, maar er schuilt een grote kracht achter dat lekkere uiterlijk, de kracht van suiker.
Mijn ouders stuurden mij naar een school met allemaal kinderen van gezondheidsfreaks, dus als ik nu met een medeleerling ging spelen kreeg ik een wortel of een stukje kaas. Maar al snel miste ik de zoetheid van de koekjes die ik vroeger kreeg. Dus ging ik op zoek naar andere vrienden buiten mijn school. Nu wil het toeval dat in mijn straat een meisje van mijn leeftijd woonde, zij en haar ouders waren nogal gezet en hadden ook altijd koekjes in huis. Omdat mijn ouders vaak weg waren naar bijeenkomsten over het beschermen van de aarde was ik vaak alleen thuis ze dachten dat ik naar de naschoolse opvang ging maar eigenlijk ging ik naar mijn buurmeisje koekjes eten. Toen het tijd werd om naar de basisschool te gaan dachten mijn ouders dat ik net als zij geen koekjes meer at dus ik ging naar een normale basisschool. De basisschool was de gelukkigste tijd van mijn leven tot dan toen, want daar ontdekte ik de snoepautomaat, het was een prachtige rode machine voor de helft gevuld met snoep. En voor de ander helft gevuld met koek.
Toen ik voor het eerst naar de basisschool ging kreeg ik voor het eerst zakgeld, wat ik natuurlijk opmaakte aan koek. Maar ik had maar genoeg om per week 2 koeken te kopen. Naast onze school was een supermarkt, ik ontdekte hem toen er op de deur een grote poster hing met een zak met koekjes erop, 10 koekjes voor het zelfde geld waar ik op school 2 koeken voor kocht! Dit was een van de meest fantastische dingen die ik had gezien. De jaren gingen voorbij en ik kreeg steeds meer zakgeld en dus steeds meer koek, mijn ouders hebben al die jaren niks door gehad van mijn duistere koek activiteiten. Toen ik 15 was kwam ik een meisje tegen genaamd Anouk. Anouk was lid van een soort club een club die zelf koekjes maakte en verkocht tegen een veel lagere prijs dan wat ze er in de supermarkt voor vroegen. Anouk zei dat ze me aan een dagelijkse portie koek kon helpen als ik langs de deuren ging en koek verkocht, natuurlijk deed ik dit maar al te graag. Op een gegeven moment stelde Anouk mij voor aan Harry, Harry was het hoofd van de club die ondertussen was uit gegroeid tot een hele organisatie. Anouk had hem verteld dat ik een zeer betrouwbare dealer en ook klant was. En dus had Harry een klusje voor mij; ergens aan de andere kant van de aarde lag tussen China en Mongolië een landje, met een zeer strenge regering. De zoon van het staatshoofd was allergisch voor suiker en mocht dus absoluut geen snoep en koek, zijn ziekte was zo erg dat als hij ook maar 1 kruimeltje koek at hij waarschijnlijk al zou sterven. Om te voorkomen dat dit zou gebeuren, stelde de koning een wet op waarin stond dat koek, snoep en alle andere etenswaren met suiker erin vanaf heden verboden waren in Hawkingië. Je snapt dat veel mensen erg boos waren en probeerden vanuit China of Mongolië koek en snoep mee het land in te smokkelen. De opdracht die ik van Harry kreeg was dan ook smokkel een doos met koekjes Hawkingië in. De eerste keer dat ik dit deed ging alles goed dus werd ik nog een keer per vliegtuig naar Hawkingië gestuurd, maar dit keer met 2 dozen koek. Voordat ik het vliegtuig inging nam ik nog even een koekje, dit was het laatste koekje dat ik in 3 dagen heb gegeten. Op het vliegveld van Hawkingië werd in aangehouden en gefouilleerd, ze vonden mijn dozen met koek en smeten met de gevangenis in zonder enige vorm van proces. En daar zit ik nu nog steeds mijn levensverhaal aan het opschrijven op een rol wc-papier. Hopend op een wonderbaarlijke uitweg of anders een bak met koekjes.

Vrijdag 11 Maart
Ik zie geen uitweg meer mijn lichaam is sterk verzwak door het gebrek aan suiker, ik weet niet hoelang ik het hier nog volhoud. Ik krijg een groot stuk brood en 2 kommen met bruine bonen per dag, maar hoeveel ik ook eet mijn honger word niet gestild. Ik heb geen flauw idee hoelang ik hier nog moet zitten, niemand praat tegen mij of probeert me zelfs wat duidelijk te maken

Zaterdag 12 Maart
Van de gevangene in de cel tegenover mij kreeg ik een stuk brood hij vond dat ik er zo mager uitzag denk ik, want zo voel ik me ook. Maar ik kan het eten niet binnen houden, ik leefde vroeger op 10 pakken koekjes per dag, normaal eten ben ik afgeleerd, mijn lichaam houdt het niet binnen. Ik voel mijn kracht met het uur verminderen.

Zondag 13 Maart
12:57.
Ik moet nu echt koek hebben ander sterf ik…
1 kruimel maar… 1 kruimel…
13:34.
Moet koek hebben…

Zo eindigt het tragische levensverhaal van Marla 17 jaar gestorven aan een tekort aan suiker en van de honger. Onder het matras in haar cel is nog een brief gevonden gericht aan haar ouders, waarschijnlijk geschreven in de nacht van zaterdag op zondag.

Lieve pappa en mamma
Ik heb het gevoel dat ik jullie nooit meer zal zien. Dit stemt mij zeer bedroefd. Ik zou er nu alles voor geven om weer bij jullie te zijn, en jullie te vertellen over mijn probleem.
Ik ben namelijk verslaafd aan koek, ik had het zelf denk ik nog niet echt door, totdat ik hier kwam te zitten zonder koekjes, en ik mijn honger niet kon stillen door bruine bonen te eten. Ik hoop dat het een troost voor jullie is dat ik ben gestorven zonder een kruimel koek in mijn lichaam want ik heb nu al 6 dagen geen koekje meer gehad. Dit heb ik niet gedaan omdat ik het wou maar omdat ik geen keus had, hier kon ik geen koek krijgen. Het spijt me echt heel erg dat ik jullie zo heb teleurgesteld, en dat ik niet in jullie voetsporen ben getreden. Het spijt me ook dat ik jullie mijn hele leven heb voorgelogen over mijn verslaving. Maar het spijt me nog het meest dat ik ooit koekjes heb gegeten. Ik zou er alles voor geven om net als jullie te zijn en in plaats van verslaafd te zijn aan koekjes verslaafd te zijn aan wortels en stukjes kaas. Maar helaas ligt het niet in mijn macht de tijd terug te draaien en alles over te doen, maar dan op de goede manier.
Jullie moet en weten dat ik heel veel van jullie houd en dat ik jullie nooit heb geminacht om jullie eetgewoontes, en ik hoop dat jullie mij kunnen vergeven.
Tot ooit weer ziens
Alle liefs in de wereld
Jullie dochter
Marla van Hogen
Klaverblad 541
Hogeveen Nederland

Met de plaatsing van deze notities van Marla’s laatste dagen hopen haar ouders jonge mensen bewust te maken van het gevaar van koekjes.

Dat was het dan
Ik hoop dat jullie hem leuk vonden
Liefs Dominique-Frederique