Niet meer durven te zeggen...
 

Het klinkt misschien heel stom, maar ik durf niet meer tegen m'n moeder te zeggen wanneer ik ongesteld ben...
Ik ben het al bijna 2 jaar, en heb het het eerste jaar niet verteld al, ik durfde het gewoon niet. :( Vorig jaar mei durfde ik het, en heb ik het mijn moeder verteld. Natuurlijk een heel gedoe van "Ahw, voel je je wel goed, kruikje? Wil je thuis blijven?".
Een paar maanden heb ik het eerlijk gezegd, maar na de zomervakantie opeens niet meer. Ik ging weer naar school en had geen zin in gezeur. Ik voelde me namelijk gewoon altijd goed, ookal was ik ongesteld. Van dat bezorgde van mijn moeder werd ik alleen maar chagerijnig.:o

Nu vroeg ze of ik nog wel eens ongesteld was geworden. Ze vond het vreemd dat ik al ruim een half jaar het niet was. In het begin is het ook onregelmatig, maar ze is nu best bezorgd. Ik heb meer gezegd dat ik het niet was de afgelopen maanden, want anders moet ik weer uitleggen waarom ik het haar niet heb verteld.

Nu ben ik van plan het de volgende keer te zeggen, maar hebben jullie misschien tips hoe, en hoe ik ervoor kan zorgen dat ze me niet zo gaat betuttelen?

:bloos:

Waarom zeg je haar niet dat je het vervelend vindt als ze zo bezorgd doet? Dat lijkt mij het duidelijkst en ook hetgeen dat waarschijnlijk het meeste zal helpen?

Je hoeft toch niet elke maand te zeggen dat je ongesteld bent :confused:

Ik zeg ook niets, maar mijn moeder merkt het wel vaak. Overal liggen dan tampons etc. Maar soms merkt ze het ook niet, maar dat maakt toch niets uit?

Zeg gewoon dat je ongesteld wordt, maar dat je er weinig last van hebt en dus niet de 'moeite' neemt om 't te melden.

haha, wtf is dit dan :D

Inderdaad ja...

Als ik ongesteld ben, dan verdwijnen er tampons, en dan zit de prullenbak veel eerder vol enzo...

Daar merkt ze het toch wel aan?

Ik zeg dr tegen mn ma ook nix van...

En anders kan je eens zeggen dat je enorme buikpijn hebt ofzo

Hoe kan je moeder dat nou niet merken?? :confused:
Naja bij mij valt het toch meestal al te bemerken aan m'n humeur... :D

Maargoed ik zou het er gewoon vertellen dat je ongesteld bent, en vragen of ze je niet zo wilt betuttelen. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?

Ik zou ten eerste eerlijk zijn over de afgelopen periode. 'Mam, ik heb vorige keer gezegd dat ik niet meer ongesteld was, maar dat was niet zo. Ik vind het alleen een beetje raar om te vertellen en ik vind het niet fijn als jij telkens zo bezorgd doet, vandaar. Maar ik ben dus gewoon elke maand ongesteld.'

En volgende keer gewoon naar je moeder gaan dat het maandverband/de tampons op zijn en of ze nieuwe wil kopen. Dan is het ook duidelijk, hoewel ik me niet kan voorstellen dat ze gewoon een half jaar niks heeft gemerkt :s

haha, bij mij ook.
m'n moeder vraagt vaak zat 'moet je ongesteld worden?' als ik chagrijnig ben. En bijna altijd heeft ze het dan nog goed ook :D

Mijn moeder zegt altijd dat ik overdrijf als ik ongesteld ben...

Je hoeft dat toch niet steeds te melden? Kan me niet herinneren dat ik dat deed behalve dan de eerste keer. Ze vroeg toen alleen of ik wist waarom dat was, gelukkig geen overdreven getruttel.

Maar waar ik dan wel weer nieuwsgierig naar ben, waarom durf je het niet te zeggen? Schaam jij je ervoor? Das echt niet nodig, zeker niet ten opzichte van je moeder ze heeft er ook 'last' van en weet echt wel hoe jij je voelt.

Leg je moeder uit dat je er geen last van hebt als je ongesteld bent, en dat je het dan ook niet nodig vindt dat ze zo bezorgd is. Iedereen (vrouwen) wordt toch ongesteld? Je gaat er heus niet dood aan!

Maar het valt niet aan mijn humeur te merken. Ik weet niet, ik voel er eigenlijk weinig van. :)

Tja, er was een keer een aanbieding tampons ofzo bij de AH, dus toen hadden we hier een stuk of 8 van die grote pakken. Dus ik denk dat ze het daarom niet merkte...

Tja, ik weet ook niet waarom ik het moet melden. Maar m'n moeder is nogal bezorgd en ik hoef maar een week verkouden te zijn en ze vraagt of het wel goed is en of ik niet thuis wil blijven. Uh nee...:s En om dat nou elke maand aan te horen. :(

Ik schaam me er niet echt voor, maar ik vind het moeilijk om te zeggen. Dan krijg je haar reactie: "Ooh! Ja echt? Ahw, gelukkig. Wil je kamillethee?" :( En als ik dan zeg dat ze zich niet zoveel met me moet bemoeien, zegt ze: "Doe maar niet zo chagerijnig, dat hoort er allemaal bij. :)"
Begrijpt ze dan niet dat ik juist chagerijnig van haar wordt?:confused:

Mijn moeder is juist een beetje een 'aanstelster' als ze ongesteld is.

Mwah, volgende maand ga ik het wel proberen te zeggen. :)

Ik snap er niets van :|
Je moeder verwacht dat je elke keer zégt dat je ongesteld bent? Beetje raar :| Wel leuk dat ze zo in je geïnteresseerd is, maar dit is toch niet echt per sé informatie die ze moet ontvangen? Ik zou het mijn moeder ook niet elke maand zeggen wanneer ik bij haar in huis zou wonen. Ik ben dan ongesteld, dat is mijn 'probleem' en ik red me wel...

maar d'r is toch wel meer waaraan je dat kan merken? volle prullenbakjes, 'ongelukjes' bij de was, gekraak van papier ed als je op de wc zit, enzovoorts?

Ik gebruik altijd tampons, dus zo vol zitten die prullenbakjes niet. Ik prop ze altijd vol met allerlei dingen zoals zakdoekjes enzo, dus dat valt ookal niet op. Ongelukjes... die heb ik niet vaak eigenlijk, maar misschien heeft ze die wel gezien of niet.
Ik weet het ook niet, waarom ze het niet merkte, misschien doe ik het wel te stilletjes, automatisch...

Misschien wil ze het uit jouw mond horen? Zeg gewoon eerlijk dat je het al die tijd wel bent geweest, maar het niet durfde te zeggen. Logisch lijkt me dat ze dan vraagt waarom. Dan kun je zeggen dat je je helemaal niet zo rot voelt als je ongesteld bent en je dat je die extra aandacht van haar heel lief vindt, maar onnodig. Maak wel duidelijk dat je het lief vindt, want ze bedoelt het natuurlijk alleen maar goed:)