scheiding als oorzaak?
 

hallo,

in de 2 andere topics waar ik geweest ben (controle over gewicht en het grote voedseltopic) heb ik al wat dingen over mezelf gemeld, hier zal ik 't ff uitgebreider doen omdat het voor sommige mensen nogal verwarrend is..

ik ben een meisje van 16,
die tot deze zomer totaal gelukkig was met zichzelf en ook niet te dun noch te dik was..

in deze zomer hoorde ik dat mijn ouders enorme ruzie hebben en dat ze misschien wel gaan scheiden..

nu een half jaar later gaat het erg slecht met mij..

ik eet veel te weinig, ben veel te dun, stil en depressief..

ook weet ik dat ik waarschijnlijk een eetstoornis heb..
maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen..
ik kan hiermee niet naar mijn ouders, mijn vrienden en vertrouwenspersonen haat ik..

:(

Dit kan beter naar psychologie :)

oki

Past idd beter op psychologie.

Praat met je ouders, over het feit dat je ongelukkig bent, over de eventuele scheiding, enz. En ook over dat je zo weinig eet ed.

Je kunt wel naar je ouders en je vriendinnen, je wilt het niet of je vindt het moeilijk, maar dat is wat anders dan dat het niet kan.

Bedenk eerst of je er iets aan wilt doen, ga dan kijken wat je er aan wilt doen is en ga het vervolgens doen.

Dit is precies mijn verhaal. Mijn ouders zijn ook gescheiden en vlak daarvoor toen ik het hoorde at ik ook zo weinig als jij...

Ik heb het ook niet aan mn ouders verteld omdat zij genoeg aan hun hoofd hadden. Nu 7 jaar later gaat het allemaal goed met me. Ik eet gezond (minimaal 6!!! boterhammen per dag, groente, fruit ed) en weet je wat mijn moeder vorig jaar tegen me zei? Dat ze zo bang was dat ik anorexia had. En dat ze blij was dat ik nu weer goed at.
Je ouders lijken misschien wat afgeleid, maar jij blijft hun dochter en ze zijn niet gek. Het is voor ouders veeeeeel vervelender om hun dochter zo te zien en niets kunnen doen.
Zij weten ook dat een scheiding ontzettende gevolgen heeft, want zij voelen zich waarschijnlijk ook niet super goed. Juist daarom moet je er over praten. Ik heb toen der tijd heel veel met mn vader gepraat en dat is zo ontzettend fijn.
Met mijn moeder had ik een slechte band, met haar heb ik pas 1 jaar terug 'vrede' gesloten en ik vind het nu zo fijn dat ik met haar kan praten als ik me rot voel.


Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik meteen alles aan mn ouders verteld. Want dit kan je niet alleen aan. Je hebt liefde nodig, je moet getroost worden, maar bovenal geholpen worden. Zorg dat je kunt praten over dit, zorg dat je je uit, zodat je niet je lichaam straft voor wat er gebeurd, want je lichaam kan hier niets aan doen...

[edit] nu speelden er meer dingen dan alleen een scheiding bij mij, maar vooral de scheiding beinvloedde voor het grootste gedeelte alles...

Ik herken het wel; problemen thuis en daardoor heel slecht gaan eten. Maar zoals in 't gezondheidstopic ook al tegen je is gezegd; zoek hulp, op deze manier gaat het echt de verkeerde kant op.

Ik denk dat je sowieso met iemand moet praten. Je weet zelf het beste met wie je dat kunt doen. Als je de vertrouwenspersoon "haat" dan kun je misschien terecht bij een andere vertrouwenspersoon? En als je je vrienden ook "haat" dan lijkt het me niet dat dat je vrienden zijn.... Je kunt vast wel iemand vinden die naar je wil luisteren. Alleen hiermee doorlopen is sowieso niet gezond.

Ja, zo is het bij me ook allemaal begonnen denk ik...; door de scheiding van m'n ouders.

Misschien kun je idd je ouders het best op de hoogte brengen van hoe jij je voelt, ook al is dit helemaal niet gemakkelijk, ook al zijn zij er niet gelukkig mee. Ik heb denk ik de fout gemaakt op alles op te kroppen omdat ik niet naar mn ouders durfde gaan om te zeggen dat ik me eigenlijk rot voelde. En waarom? Misschien omdat ik dacht dat ik ze nog meer zou kwetsen terwijl ze het al zo moeilijk hadden.
Maar daardoor krijg je het eigenlijk alleen nog en nog moeilijker. Praten is goed, en praten vanaf het eerste moment nog veel beter.

En oké, dat hoeft ook niet zo direct met je ouders eigenlijk. En het is wel spijtig als je ook zegt dat je vrienden je misschien ook niet zo kunnen helpen. Maar waarom zou je vertrouwenspersonen haten? Ze zijn denk ik niet allemaal zo slecht.
Wat je natuurlijk ook altijd kunt doen als je echt met niemand direct wil praten, is via internet wat hulp zoeken. Een forum kan daar een goed begin in zijn. Ik zeg wel niet dat dat alles oplost, maar het is een begin ( was bij mij toch zo, ben later ook naar psych gegaan)

Veel sterkte