Ook goud is gebrekkig.
 

~Ook goud is gebrekkig~


De stilte der stad blaast zijn intocht,
zwijgt eenzaam zijn weg door de straat
en daar kijk ik toe, hoe ook de klok
het eenzame tikken maar laat.

En ik zit hier verstomd en verdomd
alleen, gezien ik mijn leven verkoos
boven vergif en de taal van de wijsheid,
maar nu waren zelfs de uren eind’loos

Doch al wat ik dacht te weten vergeelde,
verloor zijn glans en glorie op perkament,
het verleden was immers al oud.

En ik wachtte op de tijd, die wonden heelde,
moe van het pleiten, had ik schuld bekend,
spreken was zilver en ik smachte naar goud.

Erg mooi!
Ik ben er een beetje stil van.

ik heb echt bewondering voor je.

Het is jammer dat je deze zin:

maar nu waren zelfs de uren eind’loos

niet geheel vloeiend hebt weten te maken, maar het spel met de klanken is echt verbluffend. Ik ben hier stil van.

Bedankt :bloos:
@ Halogeen, heb nog wel gekeken of ik die zin anders kon doen, maar niet echt iets gevonden.

En smachte moet natuurlijk (schaam schaam) smachtte zijn.

Ik vind het een erg mooi gedicht. Vooral de eerste strofe is, die kan regelrecht een dichtbundel in wat mij betreft. Leuk ook, hoe je dat spreekwoord zo in de laatste regel hebt verwerkt. Wel merkte ik ook dat de zin die Halogeen al noemde wat minder loopt, en ik vond het verleden was immers al oud. in de derde strofe wat zwakker dan de rest van het gedicht.

Offtopic: wat is dat in je avatar? Een plant/vaas?

Dat is een geschilderde gouden regen. Noem me raar, maar ik heb er goede herinneringen aan ;)
Ik vroeg me eigenlijk af of jullie de link met Socrates legden, want naar mijn idee is die nogal zwak. :o

ah! ik zie het nu pas :D :bloos: