ouders maken het me moeilijk.
 

ik heb nu 2,5 jaar een vriend, waarmee ik samenwoon. een half jaar geleden is het een maand uit geweest. toen heb ik best veel met mijn ouders over hem gepraat. toen het weer aanging heb ik moeten lullen als brugman en na veel gezeik en gedoe konden ze hem dan wel weer accepteren. nee ik neem ze nog eens in vertrouwen (n) . toen het juist weer de goede kant opging bleek dat we opgelicht zijn door een vriend van mijn vriend. mijn vriend dacht dat hij te vertrouwen was en ik heb die jongen een groot bedrag geleend wat ik dus niet meer terug zie. dit is lullig maar zonder het gezeik van mijn ouders had ik dat veeeeeeeeeeel sneller kunnen verwerken. nu doet mijn moeder weer normaal maar mijn vader blijft doorgaan. hij heeft gezegd dat hij nooit meer ergens wil zijn waar mijn vriend ook is. hij wil ook niet bij ons op bezoek komen en mijn vriend is niet welkom in het huis van mijn ouders. op mijn verjaardag is hij dus niet geweest. nu ging mijn moeder met mijn tante, nicht en de vriend van mijn nicht naar de musical hair en ik mocht mee. ik vroeg of mijn vriend wel mee mocht en dat mocht, maarz e wilde alleen voor mij betalen en niet voor hem. dat vind ik al niet zo leuk maar ok, daar is wat voor te zeggen. we konden alleen wel mee naar de musical maar mijn vriend is niet welkom om daarvoor te blijven eten met iedereen. iedereen gaat dus gezellig daar eten en dan moeten wij later komen want mijn vader wil het niet. ik kan ook alleen gaan en mag dan wel blijven eten maar als hij zo kinderachtig is hoef ik ook niet meer en dat vind ik lullig tegenover mijn vriend. ik had het leuk gevonden om naar die musical te gaan maar zelfs dat kan dus niet meer. waarom blijven ze mijn leven moeilijk maken? ik zie ze amper nog omdat het niet gezellig is als ik ze zie (met mijn moeder heb ik dan nog een redelijke band maar is ook minder geworden) maar ze maken het alleen maar meer kapot. waarom blijven ze doorgaan? kunnen ze me misschien eens steunen n gewoon ophouden? ik zal met dit gezeik moeten leren leven en langzaam maar zeker zal ik wel een breuk krijgen met mijn vader maar dat moet dan maar...

Misschien kun je proberen om er eens goed met je ouders over te praten ofzo, desnoods met je vriend erbij, zodat hij ook wat kan uitleggen.
Tjahh, ik ben ook geen psycholoog ofzo, maar tenminste wel iemand die reageert :D

Misschien wat laat dat ik reageer maar ik zit 'nbeetje in hetzelfde schuitje :)
Ik heb ook 2.5 jaar een vriendje en we wonen net samen omdat het niet meer draaglijk was thuis. Ik heb altijd gevoeld dat m'n ouders hem niet 'goed genoeg' vonden. Ik ben gelukkig met hem en eigenlijk kan het me niet schelen wat mijn ouders denken, ik had het wel moeilijk in het begin maar geleidelijk aan begin je te beseffen dat je toch een eigen leven moet leiden en dat je ouders je keuzes maar moeten proberen accepteren.
Je woont samen met je vriend, maak je eigen leven (y) en je ouders zullen na verloop van tijd misschien wel inzien dat hij misschien nog zo slecht niet is (maar wat heeft hij gedaan als ik vragen mag opdat vooral je vader hem niet zo graag heeft?). Of als ze het niet inzien, dan tja ... ?

Ik heb ook een vriendje gehad die niet met mijn ouders op kon schieten. Dat kan inderdaad moeilijk zijn.

Eén ding: het is oneerlijk van je ouders om je zo voor het blok te zetten. Het is niet jouw taak om er zo tussenin te staan. We hebben het hier over volwassen mensen die een mond hebben en tegen anderen kunnen zeggen wat hen dwars zit. Dus als ze ergens mee zitten wat alleen betrekking heeft op je vriend, verwijs ze dan naar hem toe. Ze kunnen wel alles op jouw schouders laden, maar behalve dat jij er niets aan kunt doen (jij hebt immers geen ruzie met hem, maar zij) kan het ook nog heel veel stress voor jou opleveren.
Doe ik tegenwoordig ook. Als mijn ouders mij aanspreken op gewoonten van mijn vriend mogen ze hem zelf vertellen wat er mis is. Hij vindt het echt niet erg om boven zijn schoenen uit te doen, maar daar kunnen mijn ouders ook zelf naar vragen. :)

wat zegt die dan als je vraagt wat je vriend ermee te maken heeft dat zijn vriend jullie heeft opgelicht?

Ofwel,ik zou hem confronteren met z'n fouten. En geen genoegen nemen met een of ander goedkoop smoesje om er vanaf te komen.

Hier is een woord voor: manipulatie.

Wat je ouders doen vind ik enorm kinderachtig. Als ik jou was zou ik voor je vriend kiezen. En als ze hem niet accepteren, besluit dan maar om je ouders eens een tijdje niet te zien...

Klinkt hard maar dat werkt waarschijnlijk wel het beste.

Zoiets van: hem niet? dan ben ik ook weg. De toedels.

Of ze doen weer normaal of je breekt met ze.
Dat is het ultimatum wat ik ze zou stellen.