Oud verdriet is nieuw verdriet
 

Dit stukje is niet goed ofzo, maar ik moest het kwijt.


Dinsdagavond, het is donker in mijn kamer, ik zit in bed. Eén van de twee nachtlampjes is aan en zorgt voor een beetje licht en grote schaduwen op de muur. Mijn ogen voelen zwaar en zijn rood opgezwollen. Tranen blijven even op mijn wangen rusten en glijden dan langzaam naar beneden om vervolgens uit een te vallen op mijn dekbed. Voor mij liggen drie oude dagboeken. Ik haal herinneringen op. Vervelende herinneringen ophalen is nooit goed. Mijn ogen schieten over de letters heen en mijn vingers strelen de kaft van het boekje. Ruw, maar o zo bekend.
Dezelfde pijn als een tijd geleden komt even gemakkelijk weer boven. Alsof je een overvolle kast opentrekt en alles er weer uitvalt. Zelfs oud verdriet wat helemaal achterin de kast lag, wat ik vergeten was, komt weer tevoorschijn. Voor het eerst in een lange tijd heb ik weer het gevoel alsof er nooit meer een verbetering in mijn leven komt. Alsof je in een leeg zwembad staat maar er niet uit kan komen. Het gevoel dat er dan na een tijdje weer water in loopt, terwijl je er nog in staat. Het gevoel van verstikking.
Adem halen.
Ik pak een zakdoekje en veeg de tranen van mijn nu brandende wangen. Morgen zal mijn gezicht opgezwollen zijn met enorme wallen onder mijn ogen.

Toch denk ik er nog wel eens over. Als je terug in de tijd kon reizen, zou het dan anders zijn gegaan? Ik denk het niet, ik ben niet ontevreden over mijn daden.
Meestal zijn het de gevolgen die het hardst aankomen. Nu, zoveel maanden later, wordt de wond weer opengehaald. Hij bloedt weer.
Eigenlijk zou ik die dagboeken niet moeten lezen. Ik word er depressief van en ga mezelf zielig vinden.
Niet dat ik altijd ongelukkig ben, natuurlijk niet. Ik kan gelukkig zijn, ik kan ook lachen en plezier maken, net als ieder ander. Op dit moment, alleen even niet.
Ik haal diep adem en lees verder. Mijn ogen kunnen niet stoppen met vocht produceren en tranen blijven maar stromen. Mijn pyjama is helemaal klam geworden.

Er komt een tijd, dat ik dit achter mij kan laten.
Kan ik al dit verdriet niet gewoon terug stoppen in mijn dagboek en het dan verbranden?
Ik doe het lichtje uit en probeer te slapen. Toch blijft het benauwde gevoel mij altijd achtervolgen.

Allereerst, mooi stukje. Origineel.

Maar:
"..van hier tot Timboektoe" vind ik hier niet staan bij de rest van de tekst, en ohja, er staat ergens lateter ipv later, even verbeteren dus.

Oke, dankje, ik heb het verbeterd... :)

Lief stukje, ik kan me wel voorstellen hoe de persoon zich voelt... ik ga me soms alleen al treurig voelen bij het lezen van enkele oude, bewaarde mailtjes, of zelfs hele oude opgeslagen msn-gesprekken. :P

Chan

PS Mooie metafoor met de kast en het zwembad. (y)

Hartstikke mooi, joh(y) Mijn ene aanmerking heeft Changshan al gezegd, dat bekend met een -d moet, maar dat is maar een klein foutje.
En herkenbaar:)

waar gaat het over?

Mooi stuk! :) Alle kritiek is geloof ik al gegeven...
Mooi dat wat er gebeurd is, zo vaag blijft...

Over mij... :bloos:

Woops. dit zinnetje had ik dus gemist. Ik wou al bijna zeggen: Dit gaat nergens over en ik vind het geen kloot aan. :bloos:

Ik vind 'm dus wél mooi.

Is al goed hoor...:) Maar anders had je er dus geen kloot aan gevonden?:P

Ik vind het niet zo mooi. Er mist iets, naar mijn idee, juist een echt gevoel. Het lijkt mij niet te raken... Verder zitten er een paar mooie dingen in, over het zwembad en de boekenkast, zoals Changshan al zei. Maar toch lijkt het alsof ik niet in het verhaal word getrokken, wat jammer is.

Het is dat ik je een beetje ken, maar anders had dit verhaaltje niet veel gezegd. Het is heel vaag beschreven en zegt niet veel. Je laat niets los van de pijn en in hoeverre die toendertijd haar leven heeft bepaald. Probeer dat ietwat, als je durft tenminste, te verbeteren, want op deze manier lijkt het me een beetje vaag voor de lezer en dus niet erg interessant.

Verder van je afschrijven is erg goed:)

Je eerste zin is onjuist.

sorry meid maar,
ik vind het onwijs slecht
het klinkt allemaal net iets 'te' overdreven. Volgens mij wil je graag mooi schrijven maar lukt het niet.

Ik vind de beschrijving met de kast nog wat goed maken. Die met het zwembad vind ik, in tegenstelling tot wat de meesten hier zeggen, niet zo mooi.

dan dit zinnetje: Ik word er depressief van en ga mezelf zielig vinden.
dit vind ik niet gepast in de tekst.

en dit:
Toch blijft het benauwde gevoel mij altijd achtervolgen .
Het woordje altijd vind ik hier niet mooi. Het was mooier geweest zonder.

Maargoed blijf proberen meid,

Liefs Gravin

Welke zin?

Het is niet mijn bedoeling heel mooi schrijven. Ik schreef op dat moment wat ik dacht en hoe ik mij voelde. Meningen verschillen ;)
De manier waarop jij commentaar levert, is wel super sarcastisch...

De cursieve.

het is een goed stuk. PUNT. :)

:bloos:

hahah jij ook al met je PUNT...iedereen loopt hier met Grim mee...haah Pff

Sorry Grim, ik hou nog steeds van je hoor... :rolleyes:

Het is vanaf nu Grimm, jongedame.
Kusje.
Niet iedereen loopt met mij mee, ik weet zeker dat de rest ook tot die conclusie was gekomen zonder mijn reactie. Daarnaast was mijn reactie relatief laat. Geef toe dat het goed is, of anders.

ik heb grimm da nie zien zegge ofzo.. maar het is toch ook gewoon goed.. ;)

sarcastisch...? oke :confused:

'sorry hoor meid,'

Maar boeit niet, ik was in een rare bui...

@ Grimm...Sorry, voortaan met nog een n erachter...:)

Ik vind het heel mooi en ik herken het ook wel.

Wat Gravin zegt ben ik het helemaal niet mee eens. Misschien heeft ze zich zelf nooit ZO gevoeld, dat kan.. :)

en ow ja, ik vind de titel heel goed!

Japs, is mogelijk :)