"de wereld in mij"
 

"de wereld in mij"

Een ieder kent zijn eigen leefwereld, beleeft dingen op zijn of haar eigen manier. Deze wereld zie ik als een mengsel uit de concrete en abstracte wereld. Je hebt immers feitelijke gebeurtenissen; je ontmoet bijvoorbeeld een ander, gaat werken of met vrienden op stap; tastbare invloeden. Anderzijds zijn mensen voortdurend bezig dingen in contexten te plaatsen en trachten de wereld om zich heen als zodanig te begrijpen.

Nu mijn stelling / ervaring:

Bij een gestage afname in concrete gebeurtenissen wordt dit gecompenseerd door abstracte gedachtengangen.

Een soort wereld in mij. De persoon in kwestie zal zich onbewust verder afzonderen ten einde zijn eigen wereld te kunnen beleven. De contexten wijzigen met alle gevolgen van dien.

Hmm, hoe leg ik dit nou begrijpelijker uit. Ik stel eigenlijk dat wanneer iemand steeds minder contacten onderhoudt / minder beleeft, automatisch meer zal nadenken over zaken, hetgeen uiteindelijk zover gaat dat zijn / haar belevenis van de wereld overgaat in een haast surreele en hierdoor de isolatie gecompleteerd wordt. Iteratieve oorzaak-gevolg redenaties gebaseerd op zelfgemaakte feiten leiden in mijn optiek namelijk haast onontkoombaar tot de welbekende stemmingswisselingen; van een muis wordt tamelijk rap een olifant, hetgeen wederom niet bevorderend is voor de weinige verblijvende sociale gebeurtenissen .. de persoon zal steeds vluchten in zijn eigen abstracte utopie, waar de olifant uitgestorven is.

Wat denken jullie?

Marc, die zichzelf en zijn vroegere gedrag tracht te begrijpen .. en zich afvraagt of hij zaken niet bij voorkeur omwentelen kan in zijn leven .. "schaun mer mal, sagt der Kaiser" .. toch? :/

Ik zie 't een beetje anders. Je beleeft de concrete wereld, de feitelijke waarnemingen, zoals jij zegt. Maar ik denk dat je met de abstracte wereld probeert deze te sturen, en niet alleen te begrijpen. Je gaat voor allerlei dingen een reden zoeken waarom ze gebeuren (zoals sommige in God, of in een volle maan doen) om vervolgens bij soortgelijke situaties de situaties te kunnen 'voorspellen' of zelfs naar je hand te zetten.
Omdat iedereen alles anders interpeteert (of hoe je 't ook schrijft) krijg je soms 't geval dat de een iets een mug vindt en de ander vindt 't een olifant.

Het gaat mij meer om de gebeurtenis opzich. Ook gaat het me hierbij niet om de verschillen tussen mensen, maar om de verandering die een mens door kan maken.

Iets wat vroeger een mug was, wordt nu ineens een olifant .. net zo goed kan iets wat vroeger een olifant was, nu een mug zijn; dit alles dus door de isolatie.

Dus als ik 't goed begrijp, denk jij dat (sommige) mensen zo ver gaan in 't denken over hun zelfgemaakte geiten, zodat ze alleen nog maar hun eigen, zelfgemaakte (dus nep-)wereldje leven, en de 'echte' wereld niet meer in hun beoordeling betrekken?
Dat klopt misschien wel, ik denk dat iedereen wel eens van die momenten heeft dat hij/zij soms te ver gaat met doordenken waardoor men soms de foute dingen gaat denken (en daardoor ook doen), gebaseerd op hun eigen zelfgemaakte feiten. Maar ik denk ook dat dit slechts voor korte periode is, en zo gauw ook maar 1 gebeurtenis in de 'echte' wereld niet overeenkomt met hun zelfgemaakte feiten, ze al weer snel uit hun eigen wereld zijn en weer met beide benen op de grond staan

Nee, ik denk meer dat de 'echte' wereld op langere termijn anders wordt beleefd.

Wat ik zelf merk, is dat ik dingen heel anders ervaar; daarbij (voor anderen) kleine onbenulligheden erg belangrijk vind, maar aan de andere kant juist (voor anderen) belangrijke zaken nagenoeg irrelevant vind.

Ja oke, dat heb ik ook wel, als ik zoiets dan tegen iemand zeg, waar ik dan op let en dus heb zien gebeuren, hoor ik ook wel vaker zoiets van 'let jij op zoiets??' Maar dat heb ik soms ook weer bij hun. Zal wel gewoon eraan liggen hoe je dingen opvat. Ik geloof ook dat een grote rol speelt als je wilt dat er iets gebeurt, dan zie je volgens mij ook eerder die dingen, terwijl anderen die dingen nog niet eens opmerken.
Misschien dat die waarnemingen van bepaalde dingen door jezelf je gedrag beïnvloeden, maar ik denk dat de invloed van vrienden/familie (die zeggen dat het onzin is om uit zulke 'kleine' dingen, zo'n (grote) conclusie te trekken) groter is en dat je dus (in de meeste gevallen) weer terug gaat naar je oude, (door anderen) geaccepteerde en verwachte gedrag.
Natuurlijk is er de uitzondering als je niet over zulke dingen met vrienden/familie praat :d

het leven is 1 en al bullshit we gaan allemaal ergens in geloven en we willen dingen maar eigenlijk is het allemaal fictie.....

het is eigenlijk heel simpel
kind>school>werk>dood en misschien nog relatie ertussen maar dat word moeilijk als je "lelijk" bent....

Ik ben niet lelijk, komen binnenkort nieuwe en betere foto's van mij aan .. 't is alleen dat ik nogal euhh 'mensvreemd' ben :)

Maar goed, het is niet zo erg uiteindelijk denk ik. Het is meer dat ik merk niet aanpassingsvaardig genoeg te zijn om bepaalde verschillen te overbruggen.

Uitgaan is bijv. een ramp, de meeste mensen die ik dan zie, sluiten zowiezo niet aan op mij. Tevens is deze redenatie echter te weerleggen; wat ik tot nu toe gezien heb, hoeft namelijk niet representatief voor al het andere te zijn. Dus krijg je gevoel versus verstand; gevoel vertelt je dat het kut is, loopt toch alleen maar rotzooi rond .. verstand vertelt je dat er ook best normale mensen tussen zitten die misschien wel de moeite waard zijn.

Wat ik wil, is eigenlijk onmogelijk. Er zullen weinig tenten zijn waar iedereen een bepaald mentaal 'niveau' heeft .. overal loopt 'trash' rond wat ik haast verafschuw (ik laat ze in hun waarde, maar ga niet vrijwillig met ze om). Ik moet leren met iets om te gaan wat ik niet wil, en dat is het echte probleem denk ik.

Momenteel doe ik wat ik wil, maar ben daardoor zo goed als alleen. Wil ik anderen ontmoeten, moet ik genoegen nemen met bepaalde andere elementen :/

Het is ook best fucked-up. In principe zie ik nergens lol in; zeg nou eens eerlijk: een beetje op gebeuk als een bezopen aap rondspringen, wat is daar nou leuk aan? :confused: maar net zo goed 'contact' opdoen via zog. aangeleerde 'hobbies' werkt niet goed. Als ik naar een dansschool zou gaan, is het doel 'contact' .. het dansen opzich vind ik maar vervelend (dit is ook een empiristische paradox echter), dus dient al het 'actieve' enkel een doel. Opzich zonde, want ik dwing mezelf dan anders te zijn als ik ben..

Maar ja, met mijn manier van denken kan toch niemand wat beginnen :D dus moet ik mezelf wel dwingen me 'normaler' voor te doen :/

Eigenlijk zou ik het motto van Kaiser Franz moeten gebruiken: schaun mer mal, wat zoveel betekent als "laten we eens afwachten" .. je weet bij voorbaat niets, je moet het ervaren. Vallen en opstaan.

Geconcretiseerd zou ik dus alle mogelijkheden tot verder contact (enigzins geforceerd) moeten afwerken en zien wat het resultaat is. Dat is rationeel..

Lelijk is relatief, jammer dat er in onze huidige samenleving zo zwaar aan wordt getild dat sommige daardoor niet eens durven contact te leggen, waardoor andere nooit het innerlijk leren kennen.
Ook dat kind>school>werk>dood klopt voor de meeste, 't lijkt wel of we met z'n allen in een grote legbatterij zitten..

*is voor revolutie door allemaal een zak over 't hoofd te trekken :p*

dat kan wel, ja ik denk het wel. mar het is niet zo dat dat omgekeerd ook opgaat, vb dit jaar zeker veelmeer sociaal gedaan en die wereld in mij is zeker haar bedrijvigheid niet verloren. ze is nu misschien wel meer met abstracte dingen bezig (en dan bedoel ik NIET abstracte fysica :mad: :rolleyes: :p )

wat dan? :p

zo hee, jij vraagt wel wat. zijn u zaken ni, keurieuzeneuzemosterdpot, wa da der in mijn hoofd zit.

Nee dacht misschien dat je ons nog kunt verblijden met een of andere ingewikkelde, abstracte theorie zoals jij het leven (in het abstract dus) ziet. :p
Maar hoeft niet hoor :d

Masochist!

:p

te abstract voor woorden jongeman :p

Misschien dat je 't met plaatjes kan duidelijk maken :rolleyes: :p

Maar ik ben niet iemand die de psychische gesteldheid heeft waarbij het ondergaan van vernedering en pijn een belangrijk middel is tot seksuele bevrediging.
Ik hou me gewoon graag bezig met moeilijke dingen :p (school is ook maar zo saai :d)

Had je het woordenboek nodig? :D :p

en je geeft maar ni op :rolleyes:



spankme :eek: ;) :rolleyes:

*trekt leren outfit aan en zoekt XL-zweepje* :p

nee sorry, maar ik kan 't niet laten om niets terug te zeggen (ook al heb ik niet altijd gelijk meer :d)

sjit doe ik het weer :)

klopt niet echt want mijn broer is zo hij leeft in z'n eigen wereldje met fantasie enzo en blijft daar ook in steken mijn broer aanvaard niet wat er in de echte wereld gebeurt en gaat hem op die manier ook dan afzonderen ik denk het ook dat het wat weg heeft van autisme die mensen leven ook grotendeels in een eigen wereldje en zonderen zich ook af maar ik denk dat het niet zo zeer voor een korte periode is omdat hij daar al vastzit va nz'n jeugd hij is ook zeer geinteresseerd in filmen daar heb je ook weer fantasie e ndaar leeft hij dan vooral in mee mja zo denk ik er over ! niet dat het klopt maarja

www.vandale.nl :d

LoL :D leer je ook nog eens wat ;) :p

Marc, je moet me eens uitleggen wat ik gemist heb...

Maar je hebt zeker gelijk. Voor de volle honder-en-één procent. Ik heb zelf ook in een sociaal dal gezeten, dus ik kan je vanuit de eerste hand meedelen dat het zo werkt. Heel goed beschreven hoe het in z'n werk gaat - het is heel geniepig.

Succes, Marc. Laat me het weten als je hulp nodig hebt...

Heel veel :o maar het is niet per se relevant voor het heden.

Samengevat was het ergste zo rond mijn 15e .. toen ik ineens een hoop puistjes kreeg. Ik zag er niet meer uit, meisjes moesten niks van me weten .. mijn zelfbeeld ging omlaag en om dingen nou niet per se beter te maken liet ik mezelf ook gaan. Ik liep maandenlang in dezelfde kleren rond, enz, enz..

Daar kwam dan bij dat ik nog ruzie had met een bepaald groepje om iets dat vroeger gebeurd was en omdat ik me steeds meer afzonderde, werd ik ook kwetsbaarder (immers niemand in de buurt om je te helpen) .. door dit laatste kwam het dan ook geregeld voor dat ik in het nauw gedreven werd op school.

Al met al zakte ik steeds verder weg in mijn 'eigen wereldje' .. hield me voornamelijk bezig met mijn computer en als ik naar buiten ging, zocht ik meestal de rust op. Ik ontweek mensen steeds vaker..

Toen ik dan 4 jaar geleden bij mijn pa ging werken, was ik sociaal gezien dood. Niemand meer van mijn eigen leeftijd in de buurt en het was te moeilijk om zomaar even weer de draad op te pakken .. en zo ging het vicieuze cirkeltje verder; ik verdiepte me steeds meer in mijn werk en in computers om de tijd te doden..

Mwah, misschien kun je me wel helpen uit mijn sociaal dal te komen :)

Dingen zijn inmiddels niet meer zo erg als vroeger (mede door Taekwondo, mijn zusje en ook een beetje dit forum), maar het is nog steeds best saai hier :o

Jonge dit is gewoon de waarheid, als ik zo'n 2 dagen alleeen thuis zit zonder buiten te komen dan zak ik al weg in mijn eigen gedachten, dan denk ik dat ik echt een elite mens ben, dat ik veel slimmer en lichamelijk beter ben als de gemiddelde andere mens, of ik ga juist andere vage dingen denken, dat ik geen toekomst heb omdat ik me niet kan conformeren aan anderen enz. of dat ik lelijk ben. (weer iets totaal anders) Allemaal zwaar gelul!!!

Als je niks te doen hebt dan ga je vooral rare dingen denken.

Zorg dan dat je wat te doen hebt he...

haha uit de vandale gehaalt? :D

ma·so·´chis·me (het ~)

1 psychische gesteldheid waarbij het ondergaan van vernedering en pijn een belangrijk middel is tot seksuele bevrediging

*edit* ohwwww ze waren me al voor :(
Hmm dit was weer even een stukje inspiratie thanks :)

Slome :p