[verhaal]Moord-dagen
 

Op een morgen in oktober werd Raymond Petersen wakker met een drukkend gevoel in zijn maag. Het was nog donker, bewolkt maar droog, en in zijn hoofd heerste een doodse stilte. Al datgene was echter niet iets waarover hij zich verbaasde. Wat hem echt op zijn hoofd deed krabben, was zijn ontwaken zelf.
Normaal gezien deed hij er minstens een half uur over om fatsoenlijk zijn ogen open te krijgen, laat staan dat hij wakker werd. Deze keer was het echter net of hij nog bezig was te gaan slapen, en hij tussendoor, zomaar ineens zijn ogen had geopend. Alleen was het deze keer zomaar ineens ochtend.

Nog even verbaasd zat hij een kwartiertje later aan zijn ontbijttafel. De slaap wou niet meer komen, en ondanks dat het pas half vijf in de ochtend was, had hij er maar toe besloten dat hij net zo goed zijn bed wel uitkon. Uiteindelijk had hij de krant van dinsdag er bij gepakt, omdat die van vandaag nog niet was gekomen, al was het maar om wat te doen te hebben, om zijn gedachten af te leiden. Vreemd genoeg dacht hij helemaal niks. Hij zat daar maar, aan tafel, met de krant opengeslagen voor zijn neus. Hij had geen flauw idee waarom hij zijn krant überhaupt open had geslagen. Hij las toch niet. Het enige wat hij nog deed was staren, blind voor zich uit. Af en toe wierp hij een blik op de klok, maar omdat deze geen teken van leven leek te vertonen, hield hij dat ook niet vol. ‘Vijf voor vijf.’ galmde het door zijn hoofd.
Zo zat hij daar tot de zon opkwam.

Twee uur later had zijn vroegwakkere gezicht plaatsgemaakt voor diepe wallen en rooddoorlopen ogen. Nog steeds galmden loze gedachten door zijn hoofd. ‘Ik denk niks’ was het, ‘of toch wel?’ Het leek alsof hij buiten zijn lichaam was getreden, zo leeg voelde hij zich. ‘Adem in, adem uit. Adem in, adem uit.’
Vrijwel meteen besefte hij zich de fout die hij had gemaakt. Hij had dat eerder gedaan, ademen, bewust. Een onbeschrijfelijke angst had zich toen van hem meester gemaakt. Wat als hij stopte met ademen? stopte met ‘adem in, adem uit’? Was hij nu gedwongen om door te gaan? Ging het weer vanzelf over? Vanaf dat moment voelde hij zich opeens helemaal niet zo lekker. Hij besloot zich af te bellen van zijn werk. Ondertussen bleef hij heel bewust ademhalen. ‘Adem in, adem uit.’


inderdaad, er komt nog meer...

Over de inhoud valt nog weinig te zeggen, omdat het nog maar een inleiding is.

Voor zijn neus lijkt hier niet zo goed te passen.

Verder leest het erg prettig, en ik ben benieuwd naar wat er nog meer komt. Het is wel totaal anders dan het vorige (lange) verhaal van jou, De Vuurproef (geloof ik) Ben je daar eigenlijk nog mee verder gegaan?

Enkele honderden meters verderop, bij die zonsopgang, in een huis met een kippenhok ontwaakte een oude vrouw. Haar naam is onbekend, en voor zoverre ook niet relevant, net als al dat gene wat zij deze ochtend deed. Wat wel relevant is, is dat zij die morgen boodschappen ging doen. Rond half negen, nadat zij haar kippen had gevoerd, pakte ze haar tasje en hielp ze zich met moeite in haar jas. Vervolgens ging ze met rollator en al de deur uit. De supermarkt lag slechts een paar blokken verderop, maar voor haar was het elke keer weer een onderneming. Ze moest welgeteld zes stoepranden pakken, twee autowegen oversteken en tot slot nog een park doorkruisen om bij de supermarkt te komen. Gelukkig was het een droge morgen, al was het weer wat somber. Meestal voelde ze dat in haar gewrichten. Als het maar een beetje vochtig was, en dat was het, ging het lopen al een stuk moeilijker. Gelukkig bereikte ze na een minuut of twintig de parkeerplaats, die aansloot op het park.
Raymond was die ochtend ook op weg gegaan naar de supermarkt.
Het lege gevoel in zijn maag wou maar niet weggaan, en hij was behoorlijk gespannen. Op de een of andere manier was er iets met hem aan de hand. Er was iets gebeurd, wat wist hij niet, of er stond iets te gebeuren…
De ademobsessie was intussen wel al verdwenen. Het had plaatsgemaakt voor een andere drang. Hij had na zitten denken over dat rare gevoel. Het zat in zijn buik. ‘Het moet eruit!’ dacht hij. En terwijl hij daar aan zat te denken, kreeg hij plotseling een ongelofelijke drang naar bananenschuimpjes. Hij probeerde zich in te houden. Het was natuurlijk onzin, hij had geen trek in bananenschuimpjes, maar op de een of andere manier bleef het door zijn hoofd spoken. Het had in ieder geval de ademstuip verdrongen. ‘Het ademen gaat weer vanzelf.’ dacht hij. ‘Ademen?’

(y)
En ik heb nog steeds geen idee van waar je naartoe wil! :) (hoewel ik natuurlijk iets zou kunnen verzinnen in verband met de titel, maar dat doe ik dus gewoon niet :p)

:D

Meligheid:).

Ach, ik ben toevallig net bezig in een der boeken van Stephen King. Tel daarbij op dat mijn broer laatst een heel interresante droom had...

En ja, ik wil inderdaad richting die titel... :P

Op een verhaal van jou zat ik te wachten :)

Ik vind je schrijfstijl heel erg goed, en ehm dit verhaal spreekt mij meer aan dan je vorige, de vuurproef. dat heb ik ook niet echt helemaal gelezen :bloos:
Maar goed, op dit verhaal heb ik heel weinig aan te merken, hoewel er nog weinig gebeurt.

Wel 1 kleine opmerking: persoonlijk vind ik
niet zo heel mooi staan, ik zou er al wel van maken.

snel een vervolg schrijven :) :) !!!

Bananenschuimpjes :eek: :cool: :D

Zo kwam het dat Raymond - niet meer dan een half uur later - met zijn auto op de kleine parkeerplaats stond. In zijn hoofd echoede het opnieuw, ‘adem in, adem uit.’ Zijn voorhoofd was bezweet, en nog steeds was er die ongelofelijke drang naar schuimpjes. Helaas zou de supermarkt pas over anderhalf uur openen. Al ademend telde hij de secondes af, ‘adem in, adem uit.’ Volledig geobsedeerd drukte hij zijn handen steeds verder in zijn stuur. Toen, plotseling, sprong zijn dashboardklokje over op 08.30. Als vanzelf vlogen zijn handen van het stuur, trok hij zijn gordel los en was hij klaar uit de auto te springen. Nog één laatste check, nog steeds vanzelf. Zijn hand gleed snel langs zijn jasje. Sleutels, bril, portemonnee, waar was zijn portemonnee? Hij klopte op zijn jasje, zijn broekzakken, ‘hehe,’ dacht hij, het was net of hij zichzelf fouilleerde. Hij werd echter steeds nerveuzer. ‘Waar was zijn portemonnee?!’ Nog een keer klopte hij zijn jasje door, en nog een keer, en nog een keer, maar nergens was hij! ‘Adem in!’ schoot er door zijn gedachten, ‘Adem uit!!’
Snel trok hij zijn sleutels tevoorschijn. Hij moest zich haasten! In zijn ooghoeken zag hij een schim richting de winkeldeuren lopen. De winkel ging al open!

Het oude vrouwtje reed haar rollator langzaam de parkeerplaats op. De stoep liep min of meer door, maar sneed dwars over de parkeerplaats. Juist dat moment wou Raymond die parkeerplaats verlaten. Volgas draaide hij zijn parkeervak uit, nog steeds ‘adem in, adem uit’, nog steeds ‘bananenschuimpjes’, diep verzonken in gedachten. Pas op het laatste moment zag hij haar oversteken. De oude vrouw met de rollator zat tegen het randje van een hartaanval.

Voor haar was het echt een schok. Ineens schoot de auto de parkeerplaats op, slechts meters van het voetpad. Ze hoorde de remmen piepen en zag hem in ene van twintig naar nul schieten. Tien centimeter, hooguit, en haar rollator was mank geweest.
De man achter het stuur knalde keihard voorover. Direct stokte de adem in zijn keel.

“GODVERDOMME!! MENS!!!” Een bejaarde! Midden op de weg! Was ze gek geworden ofzo? Raymond duwde zich van zijn stuur en zag hoe zij hem uitdrukkingsloos aanstaarde. ‘Mens.’ gromde hij nog even, binnensmonds. Vervolgens reed hij de parkeerplaats af.

Ik vind het leuk, wil graag meer lezen:)

Het enige nadeel waardoor ik je verhaal momenteel haat, is dat ik nu de hele tijd moet nadenken over mijn ademhaling. Daar heb ik vaker last van, zeker als ik niet kan slapen en het is heel vervelend, omdat ik het dan soms gewoon vergeet en ik dan bang ben om te stikken en zo:s En nu heb ik dat dus ook, dankzij jouw verhaal:p

Maar verder vind ik dat je een prettige schrijfstijl hebt.

Stom klein foutje...

wou -> wilde.

Maar goed, leuk:).

Leuk! :)

Prettige schrijfstijl, eenvoudig woordgebruik, en toch niet oncreatief...

(y)

ik vind dat je ontzettend mooi schrijft en ik kijk echt uit naar het vervolg (y) ;)

Nou, okee, een klein stukje dan. Maar nu moet ik meteen weer weg, dus morgen meer...


Toen hij uiteindelijk thuis kwam, was Raymond de weg volledig kwijt. Hij mompelde nog steeds binnensmonds ‘gdvdmme!’en ‘mens!’, onderwijl wild zoekend naar zijn portefeuille. Zelf hoorde hij zijn gevloek niet eens, dat kwam pas op het moment dat hij zijn portemonnee daadwerkelijk vond. “Hehe, godvrrrdmme!”

Het floepte zo uit zijn mond. Hij zei het al de hele tijd, maar deze keer grijnsde hij erbij, en ineens klonk het zo smerig! ‘Gloeiende-gloeiende!’ dacht hij. Wat was er met hem aan de hand?! Hij ging volledig naar de klote! ‘Godverdegodverdegodver!’
Met een zwaai smeet hij de portemonnee z’n kamer door. Het ding eindigde tegen de verwarming, sloeg open, en de muntjes zaaiden over de grond.

Grommend stapte Raymond op de zee van centen, deupies en euro's af. Vlug klauwde wat muntjes bij elkaar en ging hij linea recta richting supermarkt. De deur liet hij met een klap achter zich dichtvallen.

deupies???

Kort! Maar niets mis mee... :)

Edit: Idd, ik zit gewoon vetfout te kijken... Ach, bijna weekend hé? :D :o

Ik zie dat d-tje teveel niet, kan aan mij liggen hoor :p

het blijft mooi.. wanneer komt je eerste boek uit? :p ;)

Vroeger, lang geleden, toen de wereld nog mooi was, en de dagelijkse boodschappen nog in guldens betaald werden, was er een muntje dat in de mond van het volk bekend stond als het "dubbeltje". Het was een klein, rond muntje, met een waarde van tien cent, vaak ook liefkozend het 'duppie' genoemd.
Helaas voor de nederlanders werd er aan deze liefkozing een einde gemaakt. De grote bazen van het land, de 'ministers', hadden bedacht dat de invoering van een internationaal betaalmiddel nog wel eens goed kon zijn voor de economie. Waar dat op uitliep is een ander verhaal, maar het komt er op neer dat aan het schattige 'duppie' een einde kwam.
"Maar er is toch nog steeds een munt van 10 cent!?" riepen de raadsheren ons verontschuldigend toe. Maar nee, dat was niet waar. Hoewel de inscriptie hetzelfde cijfer 'tien' was, was dit muntje niet langer het dubbeltje. Het "twee-en-twintig-centje" lag echter ook niet echt lekker in de mond. Daarom moest er wat gestunteld worden, voor het sentiment.
Helaas, het duppie is niet meer, maar we hebben het deupie. Nooit zal hij voor mij zoveel waarde hebben als zijn voorganger, maar we moeten het er mee doen.

:)

leuk leuk, maar het is wel medisch hooooor :D

hyperventileren, drukkend gevoel in de maag (maar dat bleek geen ziekte te worden), reumatroïde artritis :D

In je 2e post: dat gene is 1 woord.

Wat wel relevant is, is dat zij die morgen boodschappen ging doen.

die zin is qua werkwoordsvervoeging ook een beetje vreemd.

Ben benieuwd waar dit allemaal naar toe gaat leiden. (y)

:D


Oh, nu ik de post van Lampje lees heb ik pas door dat die oude mevrouw dezelfde is als die in het andere stukje. :bloos:

Okay, jetzt gehen wir weiter!!!

In een recordtempo reed Raymond vervolgens naar de supermarkt. Ver was het niet, maar op dit moment was er bij hem de onverdringbare behoefte om met een snelheid van minimaal zeventig over de weg te vliegen. Het maakte hem niet uit dat het klinkertjes waren. Pas bij de supermarkt ging hij vol in de ankers, hij kwam precies in het parkeervak tot stilstand. Nog geen minuut later stond hij zwaargespannen bij de kassa, met een zak schuimpjes.
“Goedemorgen,” lachte de jonge cassiere hem toe, “ú ziet eruit alsof u heel nodig naar het toilet moet.” Raymond beet snel op zijn lip. ‘De zeur!’. Toen ze zijn vuile blik zag, stopte ze abrupt met grinneken.
“Ehh, goed…” zei ze. Haar glimlach was verdwenen. “dat wordt dan één euro negenenveertig.”

Met een trillende hand graaide hij in zijn zak. Hij had een stuk of vijf muntjes, geen idee welke, dus hij smeet ze in ene op het kunststof plaatje boven haar kassa. Op dat moment schoot er iets tegen zijn kuiten. Nee, reed er iets tegen zijn kuiten. Een pijnscheut schoot door zijn lichaam.
“Oh, sorry, ik ging een beetje te hard.” klonk een broze stem achter hem.
Zijn blik viel op het vrouwtje. Zijn pijnverbeten blik viel op het oude vrouwtje. Het vrouwtje met de rollator. ‘De heks!!’
Van schrik trok hij zijn hoofd terug. Op de achtergrond hoorde hij hoe de caissière zijn geld telde, maar het zweet brak hem al uit, en hij begon nu over zijn hele lichaam onophoudelijk te trillen. ‘Die oude heks had hem tegen zijn poten gereden!’ Hij werd gek!!! Hij moest weg!!!
“Hou maar,” snauwde hij naar de cassière.
Hij kon niet wachten tot ze klaar was met tellen. Met een klauw snaaide hij de zak schuimpjes achter de kassa vandaan. Hij rende naar de uitgang, en ze zagen hem nog net gillend en schreeuwend over het plein verdwijnen.

Op dat moment deelden de oude vrouw en de caissière één gedachte; ‘Wat een gek.’

Natuurlijk hoorde Raymond het niet, maar voor hem was er ook iets dat de twee vrouwen gemeen hadden. Hij was zich er nog niet van bewust, nee, op dit moment was hij zich alleen nog bewust van zichzelf, en van zijn auto. Zelfs achter het stuur bedacht hij het nog niet. Het starten ging vanzelf, en terwijl hij schakelde, mompelde hij zacht. ‘Mens!’
‘gdvdmme!’

Aha, vandaar... Bedankt voor deze uitgebreide en zeer duidelijke uitleg. Ik heb er zeer veel van opgestoken (y)

En je nieuwe stuk is nog steeds (y)... Ik ben alleen nog steeds benieuwd hoe je naar die titel toe gaat werken... :)

:d

Dat is bijkans de slechtste diagnose die ik ooit heb gehoord. En dat wil dokter worden :nono:

(en wat betreft die zin, die is perfect. Niks geen verkeerde werkwoordsvormvervoegingdinges!!!)

:P

hmm, ik vind het er nog steeds vreemd uit zien.

En het was geen diagnoooose, maar gewoon een constatering dat het zo veel over ziekte gaat :D

Geen perfecte zin, maar hij hoeft ook niet dringend veranderd te worden.

Ik vind het leuk:) En van een deupie had ik nog nooit gehoord:o

"Die zin is perfect! Mens!" :mad: "Gdvdmme!"



:evil:

Rustig, rustig, adem in, adem uit... :p

Er begint zich toch al redelijk een verhaaltje te vormen, zie ik. En kappen over die zin, ga hier maar even mee verder. :cool:

...Natuurlijk hoorde Raymond het niet, maar voor hem was er ook iets dat de twee vrouwen gemeen hadden. Hij was zich er nog niet van bewust, nee, op dit moment was hij zich alleen nog bewust van zichzelf, en van zijn auto. Zelfs achter het stuur bedacht hij het nog niet. Het starten ging vanzelf, en terwijl hij schakelde, mompelde hij zacht. ‘Mens!’
‘gdvdmme!’
Zijn auto spoot de weg op. Hij reed waarschijnlijk nog harder dan hij op de heenweg had gedaan. Hij was kwaad, woedend, laaiend. De zak met schuimpjes, die hij de hele weg nog in zijn hand geklauwd had gehouden, drukte onhandig tegen het stuur. Raymond schreeuwde overhard door zijn auto.
“Godver! Waarom ik!!” en tegelijkertijd sloeg hij op zijn stuur. Een paar schuimpjes vlogen door de auto. “Waarom godverdomme ik ?! Waarom?!!”
Zijn voet zakte steeds verder in het gas. Het asfalt ging over op klinkertjes en het stuur in zijn handen begon vervaarlijk te trillen. Op de radio klonk een nummer van the Animals.

“…Now the only thing a gambler needs
Is a suitcase and trunk
And the only time he's satisfied
Is when he's on a drunk...”

Bij de laatste zin schoot het stuur uit zijn handen...




Een volgend hoofdstuk: De eerste stapjes


Het eerste dat Raymond weer hoorde toen hij bijkwam was het geknisper van zand op steen, het naderen van wielen. Hij was met zijn hoofd op zijn stuur geknald, en één van zijn wenkbrauwen was gescheurd. Het bloed kleefde nog in zijn ogen. Hij wist ze met moeite te openen. Zijn blik viel op de motorkap die volledig in kreukels lag. Uit de ontstane gaten en kieren stegen kleine bundeltjes rook op, en achter die bundeltjes rook zag hij het kleine boompje waar hij met circa 90 tegenaan was geknald. Toen draaide hij zijn hoofd naar links, naar het knisperende geluid, dat vlak naast zijn deur tot stilstand was gekomen.
Waarlijk, als je erbij was om het te zien: zijn ogen rolden bijna uit zijn kassen!
“Gaat het, meneer?” klonk een broos stemmetje.

De Ford Mustang was het eerste wat ze zag toen ze het park uitkwam. Meteen versnelde ze haar pas, zo snel ze kon tenminste, want zelfs met rollator ging het lopen haar erg moeilijk af. ‘Zeg,’ schoot even door haar hoofd, ‘ken ik die auto niet?’ Er kringelden wolkjes rook uit de samengedrukte voorkant, en ook de boom waartegen hij stond geparkeerd was licht beschadigd. Over het stuur zag ze de schim van een persoon. Nouja, wie het dan ook was, ze moest zich haasten. Ze gooide er nog een schepje bovenop en stapte snel door richting auto.

Ik weet niet of ik het nu verkeerd begrijp, maar ik stel me toch wel een hardere snelheid voor dan tachtig km/uur, eigenlijk:o

Verder word ik steeds benieuwder waar je verhaal naartoe gaat gaan.

Ik ging er vanuit dat hij ondertussen wel zo verstandig was om zijn voet van het pedaal te halen. Daarnaast is er nog een klein stukje berm met prut en bosjes waar die boom in staat.
Maar als 140 beter staat? Zeg het maar...;)

Hm, op die manier... Ik weet niet of 140 beter staat, voor mijn gevoel misschien wel, maar zoals jij het uitlegt, klopt dat dan dus niet echt;)

Nou, ik heb er 90 van gemaakt. In ieder geval ietsje schappelijker. We hebben het natuurlijk wel over de bebouwde kom hè, en klinkertjes (ohhh, mooi woord)...

:)

90 klinkt wel redelijk. Alhoewel, een Ford Mustang... Aan de andere kant blijft er niet zoveel over van een auto als die met meer dan 90 tegen een boom(pje) rijdt. Ik zou het maar zo laten. :)

Waar wil je heen? Ik word nieuwsgierig:D.

Nou, vooruit. Het wordt tijd om de knoop door te hakken...



Raymond zag hoe haar ogen zich vulden met angst toen hij haar aankeek. Natuurlijk, met zijn kop onder het bloed, en de donkere wallen onder zijn rode ogen, en met de blik die hij nu trok, zag hij er behoorlijk angstaanjagend uit. Ze begreep onmiddellijk waar ze de auto van herkend had. Toen ze daarbij optelde dat hij die gek was uit de supermarkt, kon ze zich nog met moeite vasthouden aan haar rollator. Hij zette zijn schouder tegen de deur en wist deze open te breken. Vervolgens werkte hij zich uit de auto. Zij stond hem nog steeds perplex aan te staren. Raymond klopte de stof van zijn jasje, veegde even wat bloed van zijn wang, en gaf vervolgens antwoord op haar vraag.
“Nou,” zei hij, “eerlijk gezegd voel ik me behoorlijk klote."
Nog steeds perplex.
“Wat? Je vroeg toch hoe het ging?! Heks!” Raymond gromde. Het oude vrouwtje pieste bijna in haar broek van angst. “Weet je?!” ging Raymond verder, “Ik heb er al de hele ochtend spijt van dat ik je niet plat heb gereden.”
De man stapte op haar af en pakte haar bij haar schouders. Hij schudde haar ruw door elkaar.
“Ik heb echt zo’n ongelofelijke klote-dag! Ik heb het helemaal gehad!”

Toen liet hij haar weer uit zijn handen vallen. Terwijl Raymond naar zijn kofferbak liep probeerde ze op handen en voeten weg te komen.
“Help!” bracht ze krampachtig uit. De straat was volledig verlaten. Op de een of andere manier had Raymond het geluk dat er helemaal niemand in de buurt was. Niemand hoorde haar toen zijn krik met een klap op haar rug terecht kwam.
Verkrampend van de pijn wist ze zich nog één keer om te draaien. Ze probeerde zich op te heffen toen Raymond opeens voor haar kwam staan.

Raymond werd opeens doodsbang van zichzelf. Een onbeheersbare woede had zich van hem meester gemaakt, en hij leek niets meer te kunnen doen om zichzelf tegen te houden. Hij hief de krik een tweede keer op, en toen hij neerkwam zag hij het meest walgelijke dat hij ooit had gezien. Het zware gevaarte sloeg in op haar hoofd, en opeens draaiden haar beide ogen naar binnen, alsof ze scheel keek. Een druppel bloed maakte zich los uit het gat in haar hoofd en kroop langs de zijkant van haar neus naar beneden. Toen zakte ze als een plumpudding in elkaar.

Au!

"zakte ze als een plumpudding in elkaar" :D


foutje: doodsbang

The End?

Hm... :D nice!

Ik vind dat het verhaal nog verder gaat. :o
Of liever gezegd, ik wil dat het verder gaat.

Hurray! :D

ik had het toch over dagen?

:eek:
Dat dacht ik ook al!

Ik ben benieuwd

Daar. Hij had het gedaan. Ze was hartstikke dood.
Raymond liet de krik uit zijn handen vallen en dook voorover om haar op te vangen. Haar hoofd bungelde voorover en klapte tegen zijn shirt. Op zijn handen kwam ook al bloed te zitten. Instinctief tilde hij haar op.
Toen, met haar lijk in zijn armen, nam hij een beslissing die de rest van zijn verdere leven zou bepalen: hij legde haar in de stoel van zijn auto, met haar hoofd op het stuur en maakte zich vervolgens zo snel mogelijk uit de voeten…

Niemand zag de gek rennen, en voor hij het wist, stond Raymond alweer voor zijn deur. Een vaste deur welteverstaan. Als een gek begon hij door al zijn zakken te wroeten. Hij had zijn sleutels in het contact laten zitten! Wat nu? Het zweet op zijn voorhoofd begon zich te vermengen met het opgedroogde bloed.
Terug gaan kon niet meer. Nou ja, aan de andere kant misschien wel zo goed. Het zou wel opvallen als er geen sleutel in het contact zat. Hij liep naar de achterkant van het huis en tikte een van de raampjes in om binnen te komen. Op de huiskamervloer lagen nog wat muntjes.
Het eerste dat Raymond vervolgens deed, was een blik in de spiegel werpen. Hij zag er verschrikkelijk uit. Het bloed was over de gehele linkerkant van zijn gezicht gedropen, waardoor hij er uitzag als een bizar tweegezicht. Zijn rode, opgezette ogen maakten het geheel nog angstaanjagender. Hij schrok zelfs van zijn eigen aanblik.
Het bloed van zijn gezicht was op zijn blouse gedropen. Vlak daaronder zat de bloedvlek die de vrouw op zijn lijf had gedrukt. Even moest hij een kotsneiging onderdrukken. Het was ronduit walgelijk. Bijna panisch begon hij de blouse van zijn lijf te sjorren, met jasje en al.

Een ruim half uur later zat Raymond opgefrist en versgekleed op de houten vloer van zijn woonkamer. Zijn oude kleren lagen in een andere hoek van de kamer, en hij was nu bezig de muntjes van de vloer op te rapen. Naast hem lag een revolver. Hij had hem gevonden in zijn kledingkast. Ooit had hij de antieker besteld, de Colt Single Action Army, het zelfde pistool dat zo’n beetje elke zichzelf-respecterende cowboy bij zich droeg. Clint Eastwood had er een gedragen. Hij had ook een doos patronen, .45.
Eerst had hij zijn handen gewassen, toen hij de bloeddoordrenkte kleren uit had. Het water kleurde roze. Vervolgens had hij tien minuten versuft onder de douche gestaan. Nu zat hij met het geladen wapen op schoot met zijn muntjes te spelen. Heel even speelde de gedachte om een kogel door zijn hoofd te jagen. Hij had het wapen nooit gebruikt. Het stond alleen heel stoer.
Hij nam het wapen weer in zijn hand en klapte het magazijn open. Zes kogels. Hij schudde even met het wapen en stopte vervolgens één kogel terug. De andere wierp hij terug in de doos. Toen zette hij het wapen tegen zijn slaap.
*klik*
Een zucht van verlichting ging door hem heen. Hij wou nog niet dood.
‘Nee Raymond.’ sprak zijn andere helft hem vermanend toe, en langzaam, met een beetje tegenzin, zette hij het pistool nog een keer tegen zijn slaap.
*klik*
Een rilling ging door hem heen. Hij liet het wapen naast zich op de houten planken vallen. Toen barstte Raymond voor het eerst sinds tijden in janken uit.

Een beslissing doe je niet, die neem je.

Een spatie voor de punt? En versuft is met een t.


Hij werkt zich steeds dieper in de nesten :D
Maar z'n bananenschuimpjes liggen nog in de auto, en z'n krik is 'ie ook vergeten op te ruimen.

Bloederig :eek:

Ik snap dat laatste niet, met dat pistool.. Hij stopt een kogel in het magazijn en... Ow wacht, hij schiet nog niet echt?

Jawel hij schiet wel echt, maar hij heeft een magazijn voor zes kogels, en hij stopt er maar één in. Dus een kans van één op zes dat hij zichzelf neerknalt (de tweede keer één op vijf). Hetzelfde als bij Russisch Roulette. :)

Edit:
Plaatje ter verduidelijking
http://www.armchairgunshow.com/images/sa-9124.jpg
Het magazijn (dat cilinderding) kun je ronddraaien. Met russisch roulette stop je er één kogel in, geeft het ding een zwiep/draai, en dan om de beurt de loop tegen je hoofd en de trekker overhalen, tot iemand zichzelf neerknalt.

Ow. Ik heb niet zoveel kennis van pistolen, dus dat had ik niet begrepen:o

Juist. :(
Ik vond het wel mooi staan... maarja, het is fout. Nu is het weer goed. :D

@Vogelvrij: nooit iets over dit wapen gehad bij geschiedenis? Zal ook wel niet, maar ik vind dat ze het in het lespakket op moeten nemen. Hoewel wapens natuurlijk niet goed zijn (ach, de hele geschiedenis staat of valt bij oorlogen) is dit stukje metaal toch wel heel belangrijk geweest voor de geschiedenis. Het wilde westen is sowieso :cool:.

Nog even het laatste stukje van dag 1...



Die nacht sliep hij slecht. Hij had de verdere dag niets meer gedaan. Tegen de avond had hij slechts een boterham met pindakaas en hagelslag gegeten. Als het goed is lag de helft daarvan zelfs nog op het aanrecht. Hij had ook nog een glas melk ingetapt, maar ook daar had hij verder niets meer mee gedaan. Die stond daar dus ook nog ergens. Uiteindelijk had hij zich in de loop van de avond de trap op weten te slepen en was hij in bed beland. Nu werd hij echter de hele tijd geplaagd door nachtmerries over bejaarden. Ze klampten hem aan, kwamen vanuit alle hoeken op hem af en leken continu bij hem neer te vallen. Vlak voordat zoiets echter gebeurde schrok hij alweer wakker. Hij was die nacht al drie keer bezweet wakker geschrokken. Het werd hem teveel. Raymond durfde niet langer te gaan slapen.
Uiteindelijk liep hij mompelend naar beneden en haalde hij een nieuwe fles Johnny Walker uit de trapkast.

Die nacht brandde een lokaal verzorgingstehuis tot de grond af. De dader was een zonderling figuur, gewapend met een molotov-coctail. Niemand had echter goed kunnen zien wie hij was.