[verhaal] Julia
 

Ze dacht dat de regen haar zonden wel zou wegwassen toen ze besloten had om op de fiets naar de stad te gaan, ondanks de grote paarskleurige wolken, maar nu ze terug komt met de druppels als tranen op haar wangen, voelt ze zich nog steeds Julia. Suffe rare Julia met verregend haar dat voor haar ogen hangt en water dat van de pijpen van haar spijkerbroek op de vloer drupt. Saaie Julia die niet weet wat ze met haar leven aan moet en zeker niet na de afgelopen dagen.
Mama staat in de keuken. Ze kijkt alleen maar. Hoe Julia haar schoenen uitschopt en op de mat laat liggen, hoe ze haar jas voorzichtig over de verwarming hangt en hoe ze de haren met een klein gebaar uit haar ogen veegt.
“Het regent hè?”
“Ja.”
Stilte. Ze zwijgen allebei. Mama kijkt alleen, maar een glimlach verschijnt op haar lippen. Ze heeft mooie ogen. Een bril. Julia heeft geen bril, maar wel mooie ogen, zei Roos steeds tegen haar. Nee, niet aan denken! Roos kan haar gestolen worden, ze zoekt het maar uit.
“Misschien had je beter met de bus kunnen gaan.”
“Nee mam, regen is fijn.”
Julia zwijgt en besluit naar haar kamer te gaan.
“Maar ik voel me niet schoner,” zegt ze in het voorbijgaan.

Op haar kamer hoort ze de regen op het dakraam druppen. Ze sluit haar ogen. Het klinkt een beetje als regen in de zomer op de camping. Als ze op haar bed gaat liggen, voelt het als in de tent liggen met Elisabeth en wachten tot de regen weer overgaat zodat ze weer buiten kunnen spelen.
Buiten zijn na de regen heeft iets moois. Het water dat plasjes gevormd heeft op de bladeren van de bomen en jouw hoofd dat weerspiegeld wordt in de kleine vijvers op de straat als je er boven gaat hangen en een papieren bootje met een stokje heen en weer beweegt. Elisabeths bootje bleef altijd langer drijven dan het hare. Elisabeth kon beter vouwen, wel raar, want Julia was ouder. Maar haar zusje had meer geduld, ze ging niet huilen als het even niet lukte en liep niet boos de tent uit als ze buiten de lijntjes had gekleurd. Ze kleurde ook nooit buiten de lijntjes.
Na de regen naar buiten betekende een nieuw begin. Als ze ruzie om niets had gemaakt met het meisje uit de andere tent was dat na de regen weer vergeten. Dan waren ze gewoon weer vriendinnen en speelden ze het verhaal verder.

Roos had nog nooit gekampeerd. In de zomer zouden ze samen gaan in een klein tentje. Warm door de felle zon, zweetdruppels op hun armen en borsten en buiken en benen, tegen elkaar aanslapen op een luchtbed dat steeds leegloopt en vooral de hele dag samen zijn.

Roos, Roos… waarom denkt ze steeds aan Roos? Ze gaan allebei verder met hun leven, wat verandert er nou nu ze nog steeds vriendinnen zijn? Niets. Julia ziet de dingen zoals ze voor haar ogen gebeuren. Ze staat er niet bij stil, dat heeft ook geen zin, want ze gebeuren toch gewoon.

“Julia, eten!”

Aan tafel zit ze te prakken. Ze eet met lange tanden.
“Julia, wat is er? Heb je geen honger?”, vraagt mama.
“Ik lijn,” antwoordt ze.
“Dan moet je toch nog eten,” zegt papa.
“Grapje,” zegt ze, “ik heb gewoon geen trek. Ik heb vanmiddag een ijsje gegeten.”
Mama kijkt. Papa niet, hij eet zijn aardappelen met heel veel jus.
“Het ijs was lekker.”

Mmmm, en?

Abrupt einde, maar geen foutjes of storende dingen. Het geheel spreekt me niet echt aan, al zijn sommige passages erg mooi :)

Het is geen einde, het gaat nog veel verder. Welke passages vind je mooi en word je nieuwsgierig of is het heel erg saai?

Hm. Het doet me denken aan een boek dat ik vorige zomer heb gelezen, maar het is heel anders geschreven.

Het einde roept geen vragen op, zeg maar.

Mooi.

Minder mooi.

Het is ook wel een suf gekozen einde, niet echt een logisch moment. Met die passages ben ik het (hoe arrogant ook :p) wel met je eens. Het is pas een eerste versie, de ervaring leert dat ik, als ik tien versies verder ben, meestal wel tevreden ben.

@ Roosieh: welk boek?

Ik houd hier veel van. Het doet me denken aan de Julia die ik ken.

Doet mij denken aan het gedicht op DoP

Ik dacht wel dat jij ervan zou houden. :o :)

Dat kan ja. Ik ben veel aan het schrijven en als ik met hetzelfde onderwerp in mijn hoofd zit, lijkt het allemaal op elkaar. Sterker nog: ik heb de regels uit het gedicht gejat voor dit verhaal. Plus de titel en de naam van het personage.

Maar waarom dan? :p

En wanneer komt er een vervolg?

De eerste keer, van Caja Cazemier. Maar dan alleen één stukje uit jouw verhaal en één hoofdstuk uit dat boek.

Ach, het is in principe maar een ministukje, maar wel het eerste dat ik las toen ik over de tekst scrollde;). (Waarom hoor ik nu de stem van mijn lerares Nederlands in mijn hoofd?)

Omdat jij gedichten schrijft, die mij erg aanspreken. :) En omdat dit wel een beetje dezelfde stijl is, dacht ik...


[vervolg]

Daarna duikt ze achter de computer. Mail bekijken, heeft ze niet, o toch, eentje. Van wie? Reclame, niets bijzonders. Haar hart valt een stukje naar beneden, jammer, niet van Roos. Maar Roos kan niet mailen. Roos heeft geen tijd vanavond, ze heeft het te druk. Net als morgen. Ze kan ook geen sms sturen, want ze is twee dagen weg. Ze slaapt wel thuis. Dan smst ze wel, als ze in bed ligt, dat alles goed is en hoe het met Julia gaat en welterusten, ik ga slapen. Julia heeft beloofd te antwoorden. Vorige week niet, nu doet ze het wel. Vorige week was ze boos.

Ik ben chagrijnig op je, Roos, zó boos. Ben je boos, pluk een roos. Nou, dat helpt dus niet. Je wordt toch door een ander geplukt en wie weet waar hij nu allemaal aan plukt? Je kleren, je zwarte blouse, of heb je dat leuke gekleurde vest aan? Je zei dat ze van mij waren, dat ik de ware was en je zei ook dat het niet kon wat we deden, maar steeds deed je het toch.
En ik ook. Ik ben niet alleen boos op jou, maar ook op mij. Dat ik alles liet gebeuren en steeds de laatste deelneemster bent die over de finish gaat. Maar je laat me niet voelen dat ik huil, omdat je altijd bij me bent.

Maar vooral was ze boos op Roos. Dat zij gewoon verder kon gaan met leven, terwijl het voor haar allemaal leek te stoppen bij haar woorden.

“Juul? Mag ik even?”
Ze heeft niet eens door dat Elisabeth achter haar stoel staat. Haar kleine zusje dat niet klein meer is, maar elke week uitgaat met haar vriendinnen als Julia thuis zit. Of op haar kamer bij Roos. Nu niet meer.
“Wat doe je eigenlijk?”
Julia kijkt naar het scherm. Een reclame voor een vliegreis. Al die tijd heeft ze naar de blauwe lucht zitten staren waar ze wel naar toe zou willen vliegen. Alleen maar in de lucht en dan niet meer landen. Lekker makkelijk.
“Ik weet het niet.”
“Hé Juul, ga je zaterdagavond mee? We gaan naar De Beurs in Utrecht. Daar is het gezellig joh!”
Ze haalt haar schouders op, kijkt daarna naar Elisabeth.
“Is dat die plek waar je met die jongen gezoend hebt? Hoe heette hij nou?”
“Michael? Of Hans? Ik weet het niet meer, ik weet niet wie je bedoelt. Ga je nou mee? Je zit maar thuis de hele tijd, je moet gewoon lol maken!”
Elisabeth lacht. Ze duwt tegen Julia’s schouder.
“Ach, kom op!”
“Ik ga wel mee.”
Op het moment dat ze antwoordt, heeft ze er al spijt van. Zaterdagavond zit ze gewoon tussen mama en papa op de bank tv te kijken, suffe saaie Julia. Elisabeth stuurt ze wel weg met haar vriendinnen, ze zullen haar toch niet missen.

De eerste alinea vind ik soms wat raar. Ik kan erg van korte zinnen houden, maar hier zijn ze soms wel heel kort. Het 'ben je boos pluk een roos' liet mij glimlachen. De tweede alinea vind ik veel beter dan de eerste; het kledingstukje. Verder begint het steeds meer op de Julia die ik ken te lijken en dat is best eng!

Hoe oud is deze Julia precies? Sommige stukjes doen mij denken dat ze een jaar of 12 is, maar uit het laatste stuk blijkt wel dat ze ouder is. 17?

Wat me opvalt is dat je eerste stuk vol staat met enorm lange zinnen, en je tweede stuk juist vooral uit hele korte zinnen bestaat.

Ik krijg het gevoel alsof je heel ver weg van de personages staat, en dat ergert me een klein beetje.
Verder vind ik het origineel, maar wel een tikje aan de saaie kant, maak het niet nog saaier.
Dat kleine vleugje saaiheid, zorgt voor orginaliteit, en daardoor wilde ik verder lezen, hier dus wel een goed punt eigenlijk. :)

Zo, en wat heb ik nu weer voor idioot commentaar gegeven?

Hetzelfde als eerst, plus dat je nogal kinderachtig schrijft. Desondanks blijf ik lezen :)

Ja, ik begrijp wat je bedoelt! Prachtig boek overigens, daardoor heb ik nog veel meer boeken van haar gelezen :cool:

Ik wil wel graag een vervolg lezen:)

Het boeit, ik blijf het lezen. Ondanks het feit dat er niet erg veel gebeurt, is het toch boeiend. Of dit lang boeiend blijft, vraag ik me af...

Van het eerste stuk vind ik het eind nogal abrupt, zelfs als je het vervolg erbij leest. Het is een plotselinge overgang, echt mooi staat het niet.
Bij het tweede stuk vind ik de tweede alinea een beetje vreemd. Wat ik er goed aan vind, is dat hier de hoofdpersoon tegen Roos praat, of iets wat daar op lijkt. De manier waarop het geschreven is vind ik dan weer minder. De zinnen zijn te kort, en nogal kinderlijk.

Toch wil ik een vervolg lezen!

Offtopic: Ik heb ze ook bijna allemaal gelezen:).

Hm, ik vind het een beetje... vaag, maar ik wil wel meer lezen. Dat "Ben je boos, pluk een roos", zo afgezaagd! Sorry, maar dat hoor ik bijna elke dag:D.

Pluk een Roosieh, hihihihihihieh.

-> Dansen op Papier!

Ja hee, dat soort rijmpjes willen we niet op DoP hoor! Die mogen naar het Psychologie gedichtentopic.

Ik ga straks herschrijven. Het is inderdaad erg kinderachtig geschreven. :s

Anki: grappig dat je dat zegt van de personages, want ik heb juist ontzettend in mijn eigen hoofd gekeken (als Julia). Vooral het eerste gedeelte was heel erg eigen ervaring. :o Misschien dat het daardoor juist afstandelijk wordt, ik weet het niet...

Herschrijven is (y).

Waarom, waarom?

Ik houd een trauma over van al die maffe rijmpjes:D:p.

'Chagrijnig zijn op iemand', kan dat? :o Volgens mij ben je of 'chagrijnig' of 'boos op iemand', maar niet 'chagrijnig op iemand'. Ik vind die zin sowieso niet mooi en kloppend lopen: "Ik ben chagrijnig op je, Roos, zó boos." Ik zou kiezen voor of chagrijnig of boos en niet beiden (iig niet op deze manier).

Erg mooi, die (kinderachtige) stijl spreekt me aan. Ook de zin waar Leonoor zich aan stoorde vind ik, ondanks de verkeerde uitdrukking, wel heel goed de boosheid uitdrukken.

Een grote up, ik weet het, maar ik ben benieuwd naar het vervolg! Of heb je dat nog niet geschreven?

Hoera! Ik wilde je er nog naar vragen - na dat herschrijven komt een vervolg?

Ik lees mee, ben benieuwd naar het vervolg maar sluit me ook aan bij degene (weet even niet meer wie het was) die zich af vroeg of het lang leuk zou blijven..