Vragen over geloof
 

Hoi iedereen

ik ga een spreekbeurt houden over Het geloven in God en heb een aantal vragen die ik zelf niet weet te beantwoorden...

- Waarom geloof je? (of waarom geloof je niet?)

- Hoe ben je aan je geloof gekomen? (via wie/wat)

misschien komen er laten nog meer vragen bij maar deze twee zijn op dit moment het enige wat ik graag wil weten.

ik ben erg benieuwd naar de antwoorden, alvast bedankt!

Niet, omdat ik dit de meest zinnige aanname vind onder alle levensbeschouwingen, verder zie ik de toegevoegde waarde van het aanbidden van een opperwezen niet langer en ben ik op sommige punten ziek van de negatieve gevolgen die er bij komen.


Ik zou het wijten aan een combinatie van intellect, onderwijs en levenshouding. Voor mij is een vaag gedefinieerd mannetje op een wolkje met engeltjes er omheen niet geloofwaardig.

Ik geloof niet, volgens mij is de bijbel verzonnen door mensen die macht wilden hebben over de mensen. Vroeger was het waarschijnlijk ook noodzakelijk om mensen bang te maken met het 'je gaat naar de hel als je ... doet' verhaal, maar nu is dat niet meer zo nodig. Ik denk wel dat het geloof een houvast kan zijn in het leven, vooral voor mensen die het moeilijk hebben. Maar ik heb daar niet zo'n behoefte aan.

Ik ben vroeger gewoon gedoopt, heb de communie gedaan en het vormsel..dus ik ben gewoon van huize uit christelijk. Maar mijn ouders hebben er nooit zoveel waarde aan gehecht, we gingen bijna nooit naar de kerk..

Ik geloof niet omdat er geen bewijs is en omdat er niets op deze wereld is wat alleen verklaard zou kunnen worden met een god. Daarnaast vind ik de redenatie 'de wereld kan toch niet zomaar ontstaan, maar god kan wel altijd hebben bestaan' behoorlijk krom.

Ik ben gedoopt en ik heb zelfs communie gedaan, geen idee waarom, aangezien m'n ouders ook niet echt geloven, ik heb ook nooit gebeden. Toen ik iets meer begon na te denken over dit onderwerp kwam ik tot de conclusie dat het een heel slecht onderbouwde theorie is waar ik niet in ga geloven.

Zie redenen van T_ID en Bloedpropje.
Ik ben opgevoed als hindoestaan, heb op mn 14de alles wat ik ooit geleerd had over religie en tradities losgelaten, ben dingen gaan lezen en heb toen voor mezelf logisch nagedacht. (en geen enkel heilig boek heeft tot nog toe indruk op mij gemaakt)

Ik geloof niet omdat er geen enkel argument is om wel te geloven. Daarnaast gaat het tegen het gezonde verstand en gigantisch veel wetenschappelijke kennis in.

Ben christelijk opgevoed en zelf een tijd christen geweest, tot ik ging nadenken....

Bij mij is het precies andersom. Maar het betekent helemaal niet dat ik nu niet meer denk :p

- ik geloof omdat ik de wonderen van God graag in mijn leven wil zien.

- De vraag 'Hoe ben je aan je geloof gekomen' vind ik eigenlijk wel grappig, lijkt net alsof je het kunt kopen ofzo. 'Waardoor geloof je' klinkt naar mijn inziens beter ;) . Ik ben voornamelijk tot geloof gekomen omdat God Zich aan mij heeft laten zien dat Hij echt bestaat.

Succes met je spreekbeurt!!!

Ik geloof niet. Heb wel nagedacht over of er iets 'hogers' is ofzo. Ik sluit dat niet uit, maar eigenlijk heb ik geen reden om er in te geloven. Ik heb voor veel dingen geen verklaring, maar ik vind het te makkelijk om dat dan maar uit te leggen als iets goddelijks. Het wordt me steeds meer duidelijk dat ik niets heb met godsdienst en al helemaal niet met het christendom. Ik vind het op een bepaald vlak heel primitief (sorry dat ik het zo zeg). Bovendien krijg ik er door al die fanatiekelingen en oorlogen steeds meer afkeer voor.

Mijn ouders hebben me zonder religie opgevoed, zodat ik zelf zou kunnen kiezen. Ik heb wel een paar jaar op een katholieke school gezeten. Wat ik nu 'geloof', of eigenlijk niet geloof, komt vooral door veel nadenken, om me heen kijken en er gesprekken over voeren.

Ik geloof in God omdat ik hem nodig heb in mijn leven. Ik kan als het waren niet meer zonder Hem, want Hij helpt mij elke dag weer. Ook al zie ik het niet zitten dan is Hij er altijd voor mij.

Ik ben tot geloof gekomen doordat ik een hele moeilijke periode in mijn leven heb meegemaakt en ik dus eigenlijk zocht naar iets wat me kon helpen. Dat heb ik gevonden bij God, en daardoor gaat het nu heel goed met me. En zoals Vichog ook zei, omdat God aan mij heeft laten zien dat Hij bestaat.

Ik meen dat geloven in het bestaan van goden in strijd is met de rede, maar dat is een andere discussie.

Ja het is wel een andere discussie van rede versus geloof.

Dat ondervond ik laatst toen ik probeerde in tongetaal te bidden. Dat staat helemaal los van mijn verstand en dat is erg vreemd. Je bidt dan met je geest en dat is best wel indrukwekkend (en voor de eerste keer best moeilijk)! Je zet je verstand eigenlijk buitenspel en het is dan ook niet goed om daarbij te gaan nadenken, want dan verbreek je eigenlijk de 'verbinding'. Daarom kreeg ik ook als tip omgewoon lekker de muziek aan te doen (niet perse gospel.... ;) )

Niet, omdat er geen enkele reden is dat wel te doen.

God is niet nodig om het bestaan van het universum te verklaren (iig niet zonder een nieuw onoplosbaar probleem te veroorzaken, namelijk het ontstaan van god zelf).
Het is zinloos te gaan piekeren over de benodigde perfectie van het geheel om deze wereld mogelijk te maken. Zonder die perfectie zou je er niet zijn en zou je daar ook niet over na kunnen denken. Of die perfectie nou opzettelijk of toevallig is.

Dit is géén datingtopic, zooi opgeruimd