Gemis.
 

Voel jij op dit moment een sterk gemis? En hoe ga je daarmee om? Of kun je er niet mee omgaan?
Iemand die het misschien ooit heeft meegemaakt en tips heeft? of advies?

Ik loop al een tijdje met gemis rond. Gemis om een vriend die overleden is. En het geeft een bijna constante irritante gevoel in mn maag. Om gek van te worden. :s

Zoiets van je wilt dat hij/zij terugkomt
zo supergraag weer even een moment hem/haar meemaken
je net zo voelen als toen
maar je weet vanbinnen dat dat nooit meer zo zal zijn.
maar toch denk je dat hij/zij elk moment je op kan bellen of voor je deur kan staan...

zoiets heet wennen meid, denk dat iedereen het heeft
en nee ik kan er niet mee omgaan......
maar bij mij ligt het anders :)

Hm meer zoiets van..
hem nog even zien en afscheid nemen.
Zodat het voor mij ook afgesloten is
Want ik kan het accepteren, en het ook begrijpen
maar ik heb geen afscheid genomen..

hmm ja dat ook
ik ken het
maar dan anders

Sterkte meid

dankje.
:)

({) Is je vriend plotseling overleden?
Ben je naar zijn begrafenis/crematie geweest? Vaak helpt dat bij de acceptatie en verwerking.
Besef dat je het nooit zal kunnen vergeten, maar dat je er straks wel minder aan denkt (dat is tenminste wel de bedoeling). Ik neem niet aan dat je het wílt vergeten.

probeer het van je af te schrijven/schilderen of een andere manier waarin jij je kunt uiten. Als je bijv wilt gaan schrijven, schrijf dan alles op, niet denken dat het stom is, het gaat om jóuw gevoelens.

hoelang is het geleden dat hij is overleden? Wat heb je tot nu toe geprobeerd om hieraan te werken? (om met je gevoelens om te gaan dus?)

liefs, fantome

Hij heeft zichzelf van het leven beroofd. En ik ben naar zijn begrafenis geweest, ja. :)
En ik ga morgen beginnen met een boekje, over hem. Voor zijn ouders + broers. Dit maak ik samen met 2 anderen.

ik ook, maja boeiend..


gecondoleerd trouwens :(

Ja, is boeiend. :)

Dankje.

Tis op zich wel logisch dat je een gemis voelt, je hebt ook geen afscheid o.i.d. kunnen nemen. Het zal wel minder worden naar mate je het verwerkt. Sterkte en succes met je boek iig.

Ik vind het goed dat je een boekje maakt. Dat helpt je wel om het te verwerken zegmaar. Dingen opschrijven, foto's zoeken, veel praten zijn toch wel de dingen die je kunnen helpen om zoiets te verwerken.

Ik voel op het moment het gemis van mijn oma en oom die beide nog niet zo lang geleden overleden zijn. Ik mis het om even met ze te kunnen praten bijvoorbeeld, met ze aan de telefoon te zitten. Ik kan daar eigenlijk niet mee omgaan. Veel praten, maar ik heb het wel gehad met dat praten op het moment. Ik denk teveel na. Over drie weken ben ik jarig en dan is het toch anders dan vorig jaar. Er missen 2 mensen.

Dankje. :)

Ik kan er ook niet mee omgaan. Ik zou ook niet weten hoe dat moet.
De laatste mensen die overleden zijn in mijn directe omgeving, heb ik allemaal geen afscheid van kunnen nemen.

Ja, ik mis een bepaald persoon heel erg. Terwijl ze er nog steeds is. :o

Ik voel een sterk gemis, ja. Hoe ik er mee omga weet ik niet, dat is door de loop der jaren 'vanzelf' gekomen. Meestal probeer ik aan de leuke dingen te denken die ik met hem heb meegemaakt en/of ik zoek iemand waarvan ik even een knuffel kan krijgen zodat ik iig niet alleen ben.

Door er over te schrijven en te praten neemt het verdriet ed vaak iets af, over gaan doet het niet, maar dat is logisch, zeker als het nog maar heel kort geleden is. En door de loop der jaren gaan de 'scherpe kantjes' er vanaf.

20 april is het ook 4jaar geleden dat ik een hele goede vriend verloren ben. En er is altijd een gemis, maar hoe je daar bij mee omgaat hangt ook een beetje af van de manier waarop die persoon is overleden. En zeker ook hoe je het afscheid hebt ervaren.. En hoe je dat hebt kunnen nemen.

Ik denk dat het gemis in de loop der tijd .. dat is zeker niet met enkele weken.. een stukje van je leven word en dat je er beter mee om kan gaan.

Bij mij is dat verdriet.. (in hoeverre je het na 4jaar nog verdriet kan noemen) op de achtergrond aanwezig, als ik iets meemaak waarvan ik denk dat hij dat ook leuk had gevonden, of wat ik met hem kan associeren dan is het er meer, en dan heb je wel is momenten dat je je zwaar klote voelt..

Maar je moet daar toch zelf je weg in zien te vinden, hoe daar het beste mee om te gaan.

ik heb het ook ja..
me beste vriendin is overleden...
ook al is het nu langer dan een jaar....het gemis is er nog steeds en het verdriet ook..
het ene moment gaat t goed...en t adnere moment voel k me gewoon zwaar kut...

maar hoe je er mee om moet gaan....weet ik zelf ook gewoon niet eerlijk gezegd..

Zoals ik al zei, voor gemis is geen handleiding gemaakt. Iedereen moet er zijn of haar eigen weg in zien te vinden, hoe daar het beste mee om te gaan?

Voor gemis is inderdaad geen handleiding. Ik denk dat het verstandig is als je voor jezelf een "handleiding" opstelt om ermee om te gaan.

Gisteren zou eigenlijk een oom van mij jarig zijn. Doordat ik daaraan dacht overviel me tegelijkertijd het gemis van al de andere mensen die ik kwijt ben geraakt. In mijn gedachten probeerde ik ze te zien, probeerde ik dingen tegen ze te zeggen. Het geeft me het gevoel dat ze niet helemaal weg zijn. Er zullen mensen zijn die dat als vreemd, misschien wel verkeerd zien, maar voor mij werkt het wel. Ik ervaar namelijk op deze manier meer rust van binnen, dan dat ik zou hebben als ik erom zou huilen, boos zou zijn of het niet zou accepteren.

Acceptatie, dat is misschien het begin van ieders handleiding voor gemis.

Maar het blijft ieder voor zich natuurlijk.

Liefs,

Laura

Ik ben ook ooit iemand verloren, maar ik zag de pijn van het missen als een laatste stukje van haar in mij. Hierdoor kon ik de pijn niet loslaten, want dan zou ze er niet meer zijn. Ik heb twee jaar lang met dat rotgevoel in mijn maag rondgelopen. Kreeg er dwanghandelingen mee, want als die pijn vervaagde, dan moest ik op een andere manier die pijn weer krijgen om haar bij me te laten blijven. Om daar vanaf te komen was een enorme strijd. Er zijn een hoop therapeuten geweest die me erbij geholpen hebben. Nu nog steeds (het is nu 4 jaar geleden) kan ik niet altijd zonder het gemis naar een foto van haar kijken.

Het gaat hier om een paard, misschien heel erg dom, maar op mijn 15de was dat paard alles voor me. Ik was zwaar depressief en alleen dat paard (dat ik toen 2 jaar al intens verzorgde) stootte ik niet van me af. Ze was mijn beste vriendin.

Ik weet niet hoe je zoiets het beste kunt verwerken. Ik ben zelf totaal de verkeerde weg ingeslagen, dus vertellen wat je kunt doen om het te verwerken, kan ik niet.
Ik kan je alleen veel sterkte wensen.