"Gisteren, spijt, jij lief" (Zeer kort verhaal)
 

Ik zag hem voor het eerst in de bus. Lang geleden. Hij zat tegenover mij, ik tegenover hem. Het viel me meteen op hoe geinteresseerd hij in alles was. Zijn mond hing open, bij alles wat hij zag. Ik keek hem aan, en glimlachte naar hem. Terugglimlachen, deed hij niet. Maar ik wou niet opgeven en stapte uit bij de halte waar hij uitstapte. Plaatste mijn voeten waar hij ze plaatste. Hij woonde in een flat, een torenhoge flat. Nummer 116. 'Gek, daar woon ik ook,' dacht ik toen nog. Terug naar huis zong ik dansend en sprong ik in de lucht, ik kon me niet concentreren. De jongen wilde niet weggaan.
Hij was er weer, ik voelde het meteen. Hij was zeker niet normaal als in normaal, nee, hij was anders. Niet voor '100 procent', zou mijn moeder zeggen, of mijn vader. Hij koos zijn woorden zeer zorgvuldig. "Spijt," hoorde ik hem mompelen, "Gisteren, spijt, jij lief."

Vooral kort, hè?

Ik vind terugglimlachen sowieso een walgelijk woord (zijn het er eigenlijk geen twee?), maar die zin vind ik sowieso niet echt oké, die komma en zo..

Verder heb ik er eigenlijk niets op aan te merken:)

Ik ben het eens met Vogelvrij over die komma. En het lijkt mij dat als hij tegenover jou zit, jij tegenover hem zit ;)

Verder prima verhaal, al snap ik er echt helemaal niks van :p

tja heel appart...

leuk als zijn mond openhangt trouwens. Zal er wel dom uitzien :P

Liefs Gravin

Volgens mij moet die komma hier niet tussen, het staat niet mooi (of had vogelvrij dat al gezegt, nou ja, weet het niet meer).

Zegt je vader nou "spijt" en "gisteren, spijt, jij lief" of die jongen? Verder snap ik ook niet helemaal wat je met die citaten bedoeld en omdat de laatste de titel is, zal het wel belangrijk zijn :s
Het komt er dus op neer dat ik het hele verhaal niet snap.
Maar dat zal wel aan mij liggen :o .

;) ik snapte het ook niet, het ligt niet aan jou.

Mooi :)
Ben ik toch normaal ;) .

Of niet, en ik ben net als jij ;)

Als je er mee wilt zeggen dat je tegenover je broer zit in de trein die geestelijk gehandicapt oid dergelijks is en jou niet direct herkend daardoor dan snap ik het.

Anders niet, hihi.

Ghehe:D Hetzelfde als mijn. Geen touw aan vast te knopen dus.

Misschien wat uitleg???

Ik snap um... Denk ik :P
Ze komt dus die jongen tegen, die loopt ze achterna. Hij woont op 116, en zij toevallig ook. Maar dan ergens anders. Dat niet helemaal 100% zou of haar moeder óf haar vader zeggen. Daarna komt ze hem weer tegen in de bus of weet ik veel waar. En dan zegt ie "Gisteren, spijt, jij lief."
Nou, ben benieuwd of het klopt. :)

Huhm...Ik vind het apart geschreven, wel mooi, denk ik. Maar ik begrijp er ook geen hout van...hoewel ik de verklaring hierboven er wel bij vind passen.

Hier snap ik ook niks van :p

Ik snap er ook niks van, eigenlijk.

De schrijfstijl vind ik niet echt... prettig, het leest niet lekker. Je begint een zin met "Maar," dat leest uberhaupt niet prettig.
Eentonige zinsopbouw: onderwerp - persoonsvorm - rest. Niet bepaald prettig om te lezen, zo is het lastiger om de gedachten bij de tekst te houden, je schrijfstijl sleurt de lezer als het ware niet helemaal door het boek.

Wel oké, niet speciaal.

Ik vind die laatste zin niet zo realistisch, ook al is het een geestelijk gehandicapte jongen, tis toch geen indiaan...
Ik denk niet dat hij dan spijt zou hebben van dat hij de dag ervoor niet veel aandacht aan haar geschonken zou hebben, hoogstens alleen dat hij haar lief vond ofzo..
Maar het is voor de rest wel origineel. :)

Ik geloof dat ik hem snap en ik geloof ook dat ik 'm wel leuk vind:).

Hmmm, vond mijn verklaring leuker :) .
Ik snap m ook nog steeds niet.

Wel een beetje jammer dat TS zelf het zelfs geen blik waardig meer gunt. :rolleyes:

Ze zit in Zuid-Afrika.

Goh, op de één of andere manier is er altijd wel iets waardoor mijn opmerkingen ineens ontzettend stom over komen :bloos:

Tja, zuid-afrika, dat doe je ook niet elke dag. *Jaloers is*

Hihi nu ja, ik had het ook maar toevallig ergens gelezen hier.

...nee, toch maar niet, te makkelijke grap.