Proloog ''Het Dode Woud''
 

De zon ging onder en hij zat nog steeds op dezelfde plek. Na enkele minuten had hij genoeg moed verzameld en keek naar het levenloze lichaam. Hij kroop wat dichterbij en streek de haren wat opzij. Nu wist hij het zeker. Met tranen van woede en verdriet probeerde hij op te staan. Rydag voelde zich duizelig en betastte zijn hoofd. Er kleefde wat bloed aan zijn hand. Hij strompelde naar de dichtstbijzijnde boom en leunde er tegenaan. Het drong tot hem door dat hij hulp moest halen. Het was nog niet te laat voor Eyra, ze moest worden geholpen. Wat was het geheim dat ze hem wilde vertellen?

Ver weg in het bos klonk nu geritsel, het kwam snel dichterbij. Rydag wist dat hij snel iets moest doen. Hij sleepte het lichaam van Eyra met grote moeite naar een struik. Toen hij het lichaam had verborgen, had hij zelf nog net genoeg tijd om achter een boom te gaan zitten. Uit de struiken kwam nu een reusachtig beest tevoorschijn. Het had rode ogen en een zwarte, slijmerige huid. Het was een Hellanx, één van de beesten die in het centrum werden gekweekt. Ze konden niet goed ruiken en zien, maar hadden een scherp gehoor. Rydag hield zijn adem in en hoopte dat de Hellanx snel weg zou gaan. Er klonk hoorngeschal en het beest rende weg. Opgelucht haalde hij adem. Rydag keek omlaag, naar het lichaam van Eyra. Met tranen in zijn ogen drukte hij haar tegen zich aan. Hijzelf had niet genoeg kracht om haar weer tot leven te wekken, maar de Leider had dat zeker wel. Waar de Leider was, wist Rydag alleen niet. Sinds dat voorval in het centrum, waren de Zeven opgesplitst. In de verte hoorde hij iemand gillen. Dat moest wel iemand van de Zeven zijn. Rydag luisterde en rende in de richting van het geluid. Hij kwam aan op een open plek. Rydag keek om zich heen. Overal lag bloed en er waren sporen te zien van een groot beest. Dat moet haast wel diezelfde Hellanx zijn geweest als degene die Rydag net had gezien. Maar wie had er zo gegild? Rydag volgde nu de bloedsporen, die leidden naar een struik. Hij duwde bladeren opzij en zag degene die had gegild. Het was de Leider! Rydag keek of de man nog leefde. Gelukkig was dat het geval. Hij bekeek de wonden van de man en schatte in of hij hem kon genezen. Ach, hij probeerde het gewoon. Rydag hield zijn handen boven de man en spande zich in. Er kwam wit licht tevoorschijn en langzaam heelde de wond. De Leider opende zijn ogen en keek Rydag aan. ‘De Hellanx…hij heeft…,’ stamelde hij. De Leider stond op en leunde tegen Rydag aan. ‘Waar is de rest? Waar is Eyra? Ik voel dat zij dichtbij is,’ zei hij. Rydag beet op zijn lip. ‘Eyra ligt verderop, in een struik, ze is…dood.’ De Leider keek geschrokken. ‘Ik kan haar nu niet helpen, ik ben verzwakt door de Hellanx, maar met de hulp van de andere Vier kunnen we haar misschien helpen. Nu is de vraag waar de anderen zijn. Ze moeten hier ergens zijn, maar we moeten opschieten.’ ‘Eerst moeten we Eyra’s lichaam in veiligheid brengen,’ zei Rydag. ‘Je hebt gelijk, ik zal een koepel over haar heen plaatsen, daar heb ik nog wel genoeg kracht voor.’ Rydag ging hem voor naar de plaats waar Eyra lag. Hij schoof de takken aan de kant. Ze was weg! Eyra was verdwenen en met haar het grote geheim…




ik heb de verhaallijn iets veranderd...wat vinden jullie??

Iets meer dan 10 regels mag wel, ja...

zie zut alors, hier kan je gewoon geen mening over geven.

Wat de meerderheid al zei.

sorry, ik zal er wat aan doen :p

Nou, ik kan geen mening geven over de manier waarop je het proloog geschreven hebt. Maar ik kan wel zeggen dat ik benieuwd ben naar hetgeen wat zo lang geheim is gebleven...

Ik heb het iets langer gemaakt, maar ik heb niet veel tijd om te schrijven..
btw, aan dat extra stuk moeten nog veel dingen verbeterd worden.. :p

Dat extra stuk had voor mij niet gehoeven, dat eerste kleine stukje vind ik ruim voldoende.

Bedankt ;) , maar ik vond het zelf toch wel iets te kort..

Dan moet je het zeker zo laten staan...

Ik weet niet of dat wat ik gelezen heb het verbeterde stuk is, maar wat mij betreft mag het nog wel langer. Ook staan er een paar vreemde zinnen in (vond ik):
Op de een of andere manier past dat niet. Ik weet dat Rydag en Eyra samen zijn, maar toch...
Ook dit stuk is vreemd. Naar mijn gevoel komt het te snel. Ze is dood, o verrek, er is een oplossing, o wonder o wonder, er is een levenselixer. Op deze manier geef je al teveel van het verhaal weg.

Verder maakt het me wel nieuwsgierig naar de rest :) Dus wat dat betreft... (y)

ik weet het, over dat stuk met die drankjes enzo ben ik nog aan het nadenken, dat klopte nog niet helemaal dus daarin geef ik je gelijk en dat andere is ook een beetje raar ja. was me niet opgevalleen eerst maar ik zal er wat mee doen. thnx voor je reactie :)

You're welcome! Enne, post gauw nog eens wat van je verhaal... :)

ik ben het eens I C U
dat met dat drankje is niet zo gepast
daar moet meer tijd over heen gaan
maar verder zal ik waarschijnlijk de moeite nemen om het vervolg te lezen.
Liefs Gravin

heb nu wat dingen veranderd en de verhaallijn loopt iets anders..

:D




Maar okee, commentaar: zet even wat enters.
-na elk citaat
-na elke alinea
-als je zelf het idee hebt dat het mooi staat
-als je zelf het idee hebt dat het enigszins functioneel is.

Voor de rest (geef ik) geen commentaar.

ik zal kijken naar die enters, ik had opeens inspiratie en schreef aan een stuk door:P bedankt voor je commentaar :)

nieuw (mini)stukje:

In een dieper gelegen deel van het bos opende iemand haar ogen. Ze probeerde op te staan, maar viel weer neer. Boze kreten klonken uit oostelijke richting. Zouden dat de anderen kunnen zijn? Maar het geschreeuw kwam van ver en hield ineens op. Ze luisterde met gespitste oren, maar hoorde niets meer. Opeens klonken er voetstappen. Ze wilde zich verstoppen, maar kon nog steeds niet bewegen. De voetstappen waren nu heel dichtbij. In het donker kon ze een schim onderscheiden. Ze hield zich stil. Het kon natuurlijk één van de anderen zijn… Ze waagde het erop en zei met een klein stemmetje: ‘Wie is daar?’

De Leider maande Rydag tot stilte. ‘Hou je mond dicht! Besef je wel wat je doet?!’ Rydag had een woedeaanval gekregen, nadat hij had ontdekt dat Eyra weg was. Hij zakte neer en hield zijn handen voor zijn gezicht. ‘Besef je wel dat de Vijand ons zeer waarschijnlijk heeft gehoord? We moeten hier meteen weg!’ De Leider hielp Rydag om op te staan. In de verte hoorden ze allemaal geluiden. De Leider strompelde naar het westen, maar Rydag volgde hem niet. Met gebalde vuisten keek hij naar het oosten. ‘Kom maar op!’





ik heb een tekeningetje van Eyra gemaakt, als je die wil zien ga dan naar deze site
btw, het is een schets ;)