Vergleden
 

Een oude vrouw gebruikt al haar krachten. Ze loopt van het waterputje aan de voet van de heuvel naar haar huisje, gelegen naast de vuurtoren, één van de weinige bouwwerken van steen in deze streek. Het weggetje omhoog kronkelt niet en er liggen geen loszwervende stenen. Toch doet de oude vrouw moeite om niet te vallen. Door de zware regenbui van gisteren en de versleten zolen van haar laarzen moet ze zich af en toe optrekken aan de dunne stammen van de bomen aan landzijde. Hoopvol kijkt ze omhoog, op zoek naar een zonnestraal die ze niet vinden kan. Neergeslagen kijkt ze naar haar voeten, welke zoeken naar de stenen die het minst glad zijn. Plotseling schieten haar ogen weg en richten zij zich op een muurtje. Zonder erbij na te denken zakt ze weg in het soppige mos. Dan zet ze het houten emmertje voor zich neer.
Terugdenkend kijkt ze naar het strand, ze ziet een mooie jongenman rondrennen in het kletsende water. De ruisende zee en een gerustellende stem doen haar ogen sluiten. Ze ziet zichzelf naar een handvol zeeschuim grijpen die ze in zijn gezicht smeert. Eventjes lijkt het net een film, ze kijkt in zijn lachende ogen. Rond de pupillen vindt ze de groene kleur van de zee. De kleur in zijn iris is moeilijk in woorden te omschrijven. Vroeger noemde zij het altijd de zandkleur van thuis. Om de iris ligt een blauwe rand. Zijn vol zwarte wenkbrauwen fronsen verwelkomend, de perfect symmetrische lippen, waarvan de onderlip wat dikker en meer uitgestoken is, vormen met een kleine beweging de eerlijkste lach. Ze streelt zijn golvende haren. Gevoelig lopen haar vingertopjes langs zijn ongeschoren kaaklijn. Ze kijkt hem nog een keer aan en lacht. Ze weet zeker dat hij het is.
Verschrikt kijkt de oude vrouw op. De zee staat er nog even pittoresk bij. Als ze opstaat, voelt ze haar natte broek aan haar billen plakken en merkt dat het nog een heel einde lopen is. Ze pakt haar emmertje op maar haar armen schieten veel te ver de lucht in. Ze draait zich om en kijkt. Een klein stroompje water zoekt de weg naar zee.


:) Dit is een stukje van een groter verhaal maar opzichzelfstaand vind ik 't veel mooier... Kritiek please!

Deze zin is eigenlijk iets té rijk,

en bij deze twee zinnen:&weet ik ook niet precies wat je nou wilt zeggen.

Voor de rest ben ik het met je eens dat het een mooi stuk is. Je beschrijft het heel gevoelig, dat is mooi. Ik zie nou trouwens ook een 'geruststellende stem'. Wie of wat stelt dat voor?

(y)

Ja die eerste is erg rijk, tweede net als de derde vaag... Maar wat ik met de derde bedoel. Ze had het emmertje gevuld maar nu blijkt het lek te zijn. Ze tilt het dus met veel te veel kracht op. Wat weer slaat op de liefde wara ze over droomt.

Ik vind dat je mooi begint. De vergelijking met de iris is ook mooi. Maar dan vlak voor het eind vind ik het wel heel cliché worden.

Het einde daarintegen maakt wel weer ietsje goed.

en wie was nou die stem? Of was dat in haar dromen? Opzich ja. Ik zou denk ik niet het hele verhaal lezen. Maar zo'n klein stukje tekst is prima.

Liefs Gravin

Tja dat cliché zal ik wel een beetje veranderen :p Enne ja die stem is dus gewoon van de man waar ze van droomt.

Dat vind ik niet zo'n mooie zin, evenals deze: Kan een zee staan?

Verder vind ik hem op zich best mooi, maar er gebeurt niet echt veel, daarom ben ik wel benieuwd naar de rest eigenlijk :)