aandacht?
 

ik voel me de laatste tijd neit echt lekker in mn vel, doe me anders voor dan ik ben, denk echt té veel na, heb goede ouders, maar praat er absoluut neit mee, dat wil ik ook niet, verder heb ik vriendinnen met "problemen" en gaat het daar meestal om, voel ik me zonder aandacht. ik denk dat mijn probleem is dat ik aandacht wil., maar niet van de naaste mensen om me heen maar eerder van leraren, of iets wat daar op lijkt, maar ik weet neit waarom ik die aandacht wil.. ik snap het zelf niet echt, wat heb ik?

Hoe oud ben je?

17

Is er geen schoolcounselor of zo? Want dat kan misschien wel helpen, als je ook niet bij je vriendinnen terecht kunt...
Ik snap op zich wel dat je aandacht wilt namelijk en ook dat je liever niet met je ouders wilt praten, maar je moet wel iets gaan doen anders wordt het alleen maar erger.

Het hoort er misschien een beetje bij. Waarschijnlijk wil je dit niet horen, maar het zou wel eens goed te maken kunnen hebben met je pubertijd.

Ontevredenheid, afstandelijk tegen je ouders, aandacht van mensen om je heen, goedkeuring van leraren en/of anderen enz.

maar waar moet ik over praten dan? want ik weet niet waarom ik me zo voel enw aarom ik zo doe

Misschien kun je daar juist achter komen door er met iemand over te praten?

Je bent menselijk...mensen willen allemaal aandacht, liefst zoveel mogelijk. Dus niets om je zorgen over te maken

Volgens mij zit ik een beetje in hetzelfde schuitje als jouw, voor hoe lang heb je dit eigenlijk al?
Om maar ff te vergelijken met mij?

Ik zelf heb dit ook wel. Anderen hebben altijd problemen, en ik niet echt. Daarom gaat het altijd om anderen, maar nooit over/om mij ofzo.
Eigenlijk is het natuurlijk goed dat ik geen problemen heb, maar daardoor krijg ik soms het gevoel alsof er nooit naar mij wordt omgekeken behalve als 'men' je ff nodig heeft om tegen te praten ofzo.
(klinkt wel erg dramatisch zo, zo erg is eht ook weer niet)

Maar...
ik zeg dit omdat ik dit een beetje herken in jou post, en ik denk/vindt dat iedereen aandacht nodig heeft of iig aandacht wil. De een krijgt het (bijv door jou dus), en de ander krijgt het niet (jij dus).
Mijn ervaring is om diegenen gewoon hun 'aandacht' te blijven geven, en vroeg of laat wordt dat vanzelf wel gewaardeerd en als jij eens een echt probleem ehbt zal jij ook wel die nodige aandacht krijgen.
Ik wil alleen zeggen: drang naar aandacht is normaal! iedereen wil dat, maar niet iedereen krijgt dat altijd even veel

Maar waarom dan van bepaalde personen, zoals *4 ook zegt?

Ze wilt de aandacht bijvoorbeeld niet van der moeder.

ik herken een deel wel. ikzelf weet dat ik soms te goed ben voor mijn vrienden, waardoor hun problemen constant op de voorgrond lijken te staan, en mijn problemen op de achtergrond.

Iets wat ik inmiddels heb geleerd, en dat heeft best wel eventjes geduurd, is toch het praten met iemand. Ikzelf heb nu "maar" 2 mensen waartegen ik alles durf te zeggen, terwijl zij ook hun problemen tegen mij vertellen. Het is een kwestie van soms even "egoistisch" optreden, aangeven aan iemand dat je problemen hebt en die eruitgooien. waarschijnlijk reageren je vriendinnen er op zo'n manier op, dat je blij bent dat je het met ze deelt.