rouwverwerking
 

We hebben sinds vandaag een project rouwverwerking op school, de duur is 3 dagen...
Het was een erg zware, emotionele dag..
Je merkt dat er bij jezelf nog veel vast zit, dat er dan op een manier uitkomt..

Bij mij ook zo het geval.. Zijn er mensen die willen praten over het verlies van iemand? Of ervaringen uit willen wisselen??

Ik heb nog nooit echt iemand dierbaar verloren, ik weet dus niet echt hoe je je dan voelt. Ik mag mezelf wel gelukkig prijzen daarom denk ik.

mja klopt.. het is zwaar.. :(

Zou ik mogen weten wat deze 3 dagen precies inhouden? Ik heb namelijk zelf nog nooit van zo'n project gehoord...

Wat bijzonder dat je dat op school doet. Het lijkt me heel moeilijk om dat soort dingen met je klasgenoten te moeten delen, maar goed.

Ik ben zelf vier jaar geleden mn moeder verloren na een psychische ziekte. Twee jaar geleden mijn oma, haar moeder, waar mee ik het meeste contact had na mijn moeders overlijden. Vorig jaar mijn opa, waar ik ook altijd heel leuk contact mee heb gehad. Tsjah, ik ben de liefste kwijt om het zo maar te zeggen. Gelukkig heb ik een vader en een zusje waar ik goed mee overweg kan.

Hoe ik alles verwerkt heb? Ik zou het echt niet weten. is zoiets uberhaupt te beschrijven.. na het overlijden van mn moeder, toen ik 13 was, ben ik heel erg gaan relativeren. Nagedacht over de zin van het leven, waarom mensen met psychische ziektes op zo'n manier overlijden(zelfdoding). Ik ben er heel erg over gaan nadenken en voelde me daardoor heel slecht. Ik bleef dat jaar bijna zitten. Op een moment zag ik in, ja echt, dat het leven doorgaat. Je moet verder, je kan er lang moeilijk over blijven doen en mee zitten, maar ik heb in de loop der jaren geleerd dat dat niet werkt en je je daardoor alleen maar slechter gaat voelen. Ik heb het een lange tijd weggestopt in een laadje in mn hoofd, en zo af en toe open ik dat laadje en huil ik om wat er gebeurd is. Dat dat overlijden nu echt verwerkt is, ik denk dat dat nog steeds niet het geval is.
Ik weet niet waarom je dit topic start, wellicht omdat je zelf iemand hebt verloren, maar een rouwproces kan heel lang duren en is op sommige momenten heel vervelend.

Ik leef nu gewoon verder, ik heb het haar vergeven, maar ben haar niet vergeten. Zo af en toe een moment van bezinning van wat ik heb meegemaakt en een paar herinneringen aan vroeger. Zowel leuke als minder leuke dingen die ik me nog herinner.

En tsjah, life goes on, elke keer maar weer, dat blijkt.

1e dag is persoonlijke ervaringen uitwisselen
foto's bekijken en zeggen wat je er in ziet en erbij denkt..
we hebben ook nog gedichten mogen schrijven, elkaar gesteund film gekeken er over (een meisje dat kanker had, was 9 jaar en vrolijk bleef.. en hoe de ouders er mee omgingen)... zware dag

2e dag is praten met begrafenis ondernemer, en mensen die er in hun beroep mee te maken hebben

3e dag met je eigen klas weer praten..

Klinkt wel alsof je met dat project als 'persoon' groeit. Denk ik... Ja, dus de eerste dag heb je nu net gehad... Zwaar zei je zelf al. Maar hoe heeft je klas enzo het ervaren, wel benieuwd naar...

dit moet nog erg moeilijk voor je zijn geweest :)

ik heb het inderdaad zelf meegemaakt, niet 1 maar meerdere malen en na vandaag kwam er dus grotendeels uit dat ik er dus echt nog wel mee zat, terwijl ik dacht dat ik het al verwerkt had..!

allemaal zwaar
en emotioneel..
iedereen was vrij open tegen elkaar
en de band is sterker geworden :)

we zitten op school 3 jaar bij elkaar in de klas..
en nu in het 2e jaar..
dus vertrouwen is er wel :)

Ik denk ook dat ik het verwerkt heb, maar op sommige momenten komt het toch boven en denk ik weer dat ik het niet verwerkt heb. Ik wil het mssn ook niet echt helemaal verwerken. Ik vind het wel goed zo en ik kan er mee leven.
Gelukkig kan je je ei kwijt in zo'n soort project op school dan(Y)

jep kan het kwijt maar zit nog te vast..
en ik heb maatschappelijk werk vanwege de scheiding van mijn ouders, is hierbij ook erg gevoelig.. moet er morgen weer voor het eerst heen dus.. :)

Dus word het spannend en waarschijnlijk weer heel erg zwaar.. Heel veel succes in ieder geval en maak er maar het beste van zou ik zeggen(Y)

dankjewel ik doe mijn best :) het wordt zwaar ja, maar ik ga er voor, liever nu even zwaar dan later er kapot aan gaan :)

Daar heb je zeker gelijk in. Je kan er beter op jonge leeftijd iets aan doen/er over praten. Schijnt beter te zijn.. Zo te lezen heb je genoeg mensen om je heen waar je mee kan praten en iemand van maatschappelijk werk die je kan helpen. Nu is het moment om er iets mee te doen als je het mij vraagt. Tenzij je er echt tegen op ziet en het niet nu wil, maar anders... (y)

iklaat morgen wel ff weten hoe het is gegaan
en bedankt :)

Lama ff weten idd :) Succes! (y)

dankje, doe ik :)


meer mensen die ervaringen hebben?

Met het project of verliezen van geliefden:(

Dat had ik ook na een schoolopdracht. Best confronterend was dat.

Ik vind het best wel een heftig/zwaar project eerlijk gezegt. Maar ook wel heel leerzaam denk ik.

Succes dr mee!

Ik heb laatst ook zo'n project gehad.
Op de een of andere manier kan ik er heel goed (ook tegen onbekende) over praten. Dit moet ook bijna wel, wil je als verpleegkundige ooit een stervende begeleiden.
Heb toch wel een hele grote dierbare gemist, namelijk mijn vader. Kan daarover praten, zonder meteen in huilen uit te barsten, althans bijna altijd ;).
Vorig jaar, mijn eerste stage was op de afdeling neurologie, en aangezien mijn vader overleden is aan een hersentumor, was dat toch wel erg zwaar. Namelijk daar lagen mensen met precies hezelfde!!

Tijdens die project week gingen we ook een mortuarium bezoeken. Was best wel interessant; wel een beetje vreemd, een koeling in waar overleden mensen lagen!

Wat goed dat je school zo'n project doet!

Als je nog mensen zoekt om te praten: stuur me dan even een PM. Dan mailen/MSNen/PMen we.

Ik heb op mijn twaalfde een vriend/klasgenoot verloren. En mijn school had, behalve de eerste week, er veel meer aan kunnen doen.

beide :o

wat voor opdr enzo? :)

het is heftig maar goed, je komt het vaak tegen

dat is heftig!
knap hoe je er mee omgaat :)
ik pm je even:$

a;tijd welkom je hebt pm :)

Met het project niet... Jammer want het brengt een klas wel dichter bij elkaar.

Maar ja, ik heb een paar jkaar geleden een goede kennis verloren. Ik kende hem al sinds groep 5. Was de vader van een vriend, maar die is toen de ouders zijn gescheiden met zijn moeder mee gegaan naar rotterdam.

Toen hij overleed was ik pissig. Het was een man die een gouden hart had. Was nog maar 54. Ze zeggen dat hij is overleden aan een hart aanval, togh was er iets in me dat zei dat het zelfmoord was, het was iemand die veel vrienden nodig had. In de laatste 3 maanden waren alleen ik, mijn broer en nog een paar anderen echt veel bij hem.

Nu ik er over nadenk, ik ben eigenlijk ook best boos op mezelf geweest. De gedachte dat het zelfmoord heeft kunnen zijn, dat ik niets gemerkt heb... Het maakte mij boos.

Nu, 2 jaar later, ben ik niet meer boos. Ik weet dat ik niets had kunnen doen, hoezeer ik dat ook zelf wel had willen doen. Maar togh, er is een leegte, gewoon omdat het een geweldige man was...

dat snap ik heel goed..
als je er over gaat nadenken
dan begin je het pas te beseffen, ik dacht ook dat ik alles had verwerkt.. maar nou zie je wat er boven komt.. :(

heb net gesprek gehad bij maats werk was zwaar maar gaat wel goed komen, heeft zijn tijd nodig:)

We moesten in groepjes eerst elkaar een verhaal vertellen over rouw dat je zelf had meegemaakt. Daarna moesten we daar een ritueel van/over maken en deze in de klas met de andere groep uitvoeren.

hoe vond jij dat>?

Confronterend (schrijf je dat zo?).
De sfeer bij die rituelen was best eng (donker, kaarsjes, 'begrafenis-opstelling') en neit prettig. Ik zat heel erg met mn eigen verhaal in mn hoofd en dat had ik sinds het gebeurt was (drie jaar geleden) niet gehad. Eigenlijk vond ik dat niet zo leuk want ik wilde er niet zo graag aan denken. Het ging er trouwens om dat we dmv het ritueel de 'rouwperiode' zouden afsluiten. Mja ik zat er daarna alleen nog maar meer aan te denken.
Mijn verhaal ging trouwens niet om het overlijden van iemand, maar een vriendin verhuisde van de een op de andere dag naar Denemarken. Ik heb haar sinds dien ook niet meer gezien.

ik heb 2,5 jaar geleden m'n vader verloren. Heel plotseling aan een hartinfarct. Ik zou hier best met je over willen praten. Als je iets wilt weten, vraag maar :)

Heb me vader bijna een jaar geleden aan kanker verloren.
was kort maar heftig hij had uiteindelijk euthanasie aangevraagd omdat het niet meer ging.

en vindt het erg knap van jullie. dat jullie daar zo over kunnen praten met andere mensen en vooral in school.
zou willen dat ik dat kon.

want wij thuis hebben altijd geleerd gewoon allemaal binnenhouden en niet over praten of emoties er over tonen want dat is het best.
dus ik vindt het erg moeilijk om over emoties en over rouwverwerking te praten. en daardoor heb ik het ook niet echt goed verwerkt. maja

Mja, maar toch 'het verlies van'..
en dat is altijd zwaar, of het nou is aan overlijden, iemand die verhuisd of je uit elkaar groeit.. zoiets is nooit fijn :(

Ik weet niet of je dat gelukkig kunt noemen.

@ TS: Ik heb mijn moeder verloren zo'n 7 jaar geleden inmiddels. Opzich ben ik er niet meer veel mee bezig en heb er ook niet echt behoefte aan. Als je iets wilt vragen, ga je gang :)

bedankt allemaal :)

alsjeblieft:) graag gedaan

Bij mij op school is er een praatgroep, iedere maandag het 9e uur. Weleens heen geweest, maar voor mij hielp het niet veel. Ze zeggen wel dat je beter alles eruit kunt 'gooien' maar bij mij werkt het andersom, denk ik. Ik hou het er liever in :)