Hoe/wat te zeggen...
 

Tsjah...hoe en waar ik moet beginnen weet ik eigenlijk niet zo goed... Okej, kijk...omdat ik een paar jaar geleden te maken kreeg met een eetstoornis, en daar steeds verder in ging, heb ik nu hulp bij een psychotheraieute. Hij is echt super, heel geduldig en begripvol. Hij ziet en merkt alleen alles... Nu is het zo dat ik iets achterhoud, en dat heeft hij dus ook door... Ik heb met hem afgesproken dat ik er dinsdag wat over zou vertellen. Ik vind dit alleen heel moeilijk, omdat ik het er nog nooit met iemand over gehad heb. Ik weet wel dat het nodig is, want kom mezelf steeds vaker tegen. Oke, even to the point zeg maar... Ik zal hier vertellen waar het om gaat, zo heb ik het er toch al n keer over gehad en is het dinsdag misschien iets makkelijker... Ik zou heel graag van jullie weten wat je zou zeggen en hoe je het erover zou hebben, want ik weet echt niet hoe... Het hier schrijven is lastig, laat staan met iemand erover hebben, ookal vertrouw ik hem voor 200%!!!!

Toen ik 14 was (ben nu 20) waren wij, mn moeder, zus en ik, op vakantie in Italie. Gerben was er ook, een jongen van ik geloof 19 of 20. We gingen altijd met een hele groep om, en dan naar het strand met zn allen enzo. Toen we een keer aan het lopen waren naar het strand, liepen wij achteraan. Ik vond hem gewoon aardig, kon wel met hem lachen en ik vond hem natuurlijk best stoer, hij was immers veel ouder. Op n gegeven moment ging hij aan me kont zitten enzo, en met zn hand op mn onderrug onder me shirtje zeg maar, en dan langs de rand van mn broek. Opzich zocht ik er niet zoveel achter eigenlijk, duwde gewoon zn hand weg. Toen we later in de vakantie met zn allen een kapvuur aan het maken waren, en iedereen aan het drinken was behalve ik (was pas 14) en Gerben weet ik niet meer maar niet heel veel iig, toen ging iedereen op n gegeven moment hel dicht bij elkaar zitten en Gerben zei dat ik daar moest blijven zitten waar ik zat, gewoon op een aardige manier, niet dat hij me daartoe dwong ofzo, dus ik bleef zitten... Iedereen een beetje zat aan het lachen enzo, en op n gegeven moment ging hij aan me zitten. We zoende niet ofzo, lagen gewoon naast elkaar en hij had een badlaken over ons heen gelegd. Hij ging dus naar mn kruis zeg maar, eerst op mn broek, toen eronder en in zeg maar. Ik deed niks, kon alleen maar stil liggen e wist echt niet wat me overkwam. Op een gegeven moment pakte hij mijn hand en deed hem naar zijn broek en wilde hem erin doen. Ik schrok er zo erg van dat ik heel hard ben weg gerend. Ik ben in mn tent gaan liggen, was doodsbang en heb alleen maar liggen huilen. Mn moeder vondhem heel aardig dus de volgende dag kwam hij bij de tent....zeeslag spelen en mn moeder deed vrollijk mee...ze wist natuurlijk ook van niets... Ik heb de rest van de vakantie alleen maar bij mn moeder gezeten, zodat hij me niets kon doen. Na de vakantie heb ik er eerst geen last meer van gehad,, maar naarmate ik ouder werd en vriendjes kreeg enzo wel... Ik heb nu ook steeds het gevoel dat ik dingen die jongens willen MOET doen, en over sex denk ik, ach even liggen, ogen dicht en klaar en daarna voel ik me zo walgelijk en ga wel tich keer onder de douche.... Ik snap het als jullie denken dat het mijn eigen schuld was, dat ik het had kunnen voorkomen door NEE te zeggen, maar zo gemakkelijk was dat toen helaas niet... Ik heb er vroeger nooit meer bij stil gestaan of over nagedacht, hoe raar dat ook is, maar nu komt het steeds vaker naar boven...

Misschien is mn verhaal wat raar geformuleerd, ben er ook erg lang mee bezig geweest en weet niet precies hoe ik het moet neerzetten hier. ALs jullie vragen hebben hoor ik het wel en ik hoop dat jullie me tips kunnen geven voor het gesprek.

Het is een behoorlijk lang verhaal geworden, sorry daarvoor, maar ik ga nu maar niets meer wissen en hoop dat je even de tijd wil nemen het te lezen, ik zit er echt n btje mee...

Als je twijfelt of je het dinsdag kunt vertellen kun je misschien dit uitprinten en dat meenemen? Als je het dan niet kunt vertellen kun je het laten lezen en kunnen jullie er daarna eventueel over praten?

Ik heb daar idd ook al overna gedacht en hij vroeg ook of ik het liever opschreef en liet lezen, maar ik denk het niet... Dan weet hij meteeen alles en weet ik me helemaal geen houding meer te geven... Eigenlijk wil ik niet dat hij het weet, maar ook weer wel, heel tegenstrijdig. Ik wil het wel omdat hij me kan helpen, en wil het niet omdat ik het moeilijk vind het erover te hebben en me schaam... Snap je?

Misschien kan je gewoon zeggen dat je vroeger eenmalig bent lastig gevallen en dat je er niet verder op wilt ingaan? Dat ie ongeveer weet wat er scheelt, zonder dat je je helemaal gaat blootgeven?

maar dan kan hij me er toch alsnog niet mee helpen en blijft het spelen, of zie ik dat verkeerd?

Als je hem vertrouwt zou ik het zeggen en/of laten lezen. Ik denk dat hij je dan idd het beste kan helpen en jij jezelf ook. Nu heb je iemand die je vertrouwt ed, maak er gebruik van, zou ik zeggen.

Mja, ik weet niet in hoeverre je alles moet gaan zeggen opdat hij je kan helpen :)
En als je het moeilijk over je lippen krijgt, kan je dit verhaal misschien inkorten en dat meenemen? Hij weet heus wel hoe hij ermee moet omgaan hoor :)

Het verhaal dat je hier hebt gegeven is echt heel duidelijk, je geeft zelf aan dat het rommelig is, maar het geeft juist aan wat er is gebeurd en hoe erg je het vind.
Wil je dat hij je echt gaat helpen dan kun je het beste alles vertellen, dus om te beginnen dit verhaal te geven.
Overigens ben jij niet degene die zich moet schamen, dit is natuurlijk makkelijk te zeggen, maar je psy. kan hier verder goed met je over praten. Samen met hem kun je er ook voor zorgen dat je er voortaan makkelijker over kunt praten, dus ook met nieuwe vriendjes, wanneer zij weten wat jij hebt meegemaakt kunnen/moeten zij er rekening mee houden.

een goede oplossing zou idd zijn dat je gewoon dit uitprint en hem laat lezen. Je zit er mee, dus vertellen kan je zowiezo het best. Heb zoiets op zo'n manier ook al verteld, gewoon getypt, uitgeprint en laten lezen, was de gemakkelijkste oplossing en het heeft heel veel geholpen.

Ik ben het ermee eens dat ik dan het beste alles kan vertellen en ik weet zeker dat hij wel weet hoe hij ermee om moet gaan ja, dat is het ook niet... Ik vind het gewoon een lastig onderwerp en miss hoef ik me niet te schamen, maar dat schaamte gevoel is er wel...en dat krijg ik niet weg... Ik denk dat als we het er eenmaal over hebben, dat het steeds makkelijker wordt, maar ik durf die stap niet te zetten en n denk ik, ik doe het gewoon, maar dan, en als het erop aan komt, klap ik helemaal dicht en kan ik hem geen eens meer aankijken...heel raar.... Maar bedankt voor jullie reacties, helpt me wel...

Misschien heb je gelijk... maar ik denk dat ik het dan wel geef voordat ik daar zit, niet dat ik erbij ben als hij het leest, of wel?

Ik vind de idee van dit stukje mee te nemen en het hem te laten lezen echt wel goed..Maar als je het hem toch misschien liever gewoon zo wilt vertellen. Dan moet je gewoon lekker rustig je tijd nemen. Je zult merken dat als je eenmaal begonnen benthet een stuk makkelijker is om het te vertelln. Ik vind het trouwens heel goed van je dat je het al aan ons hebt vertelt!!! Je kan er niks aan doen dat jet gebeurt is en het beste is er gewoon over te praten met mense die je echt vertrouwd. Net zoals je psycholoog...

0xxxx0 veel sterkte nog!!

Ja ik vind het ook wel een goed idee, ik denk dat ik het maar gewoon ga doen en er verder niet te veel bij na probeer te denken hoe en wat verder... Bedankt allemaal...

waarom zou jij je mogelijke heling uitstellen? Geef meteen opnheid van zaken dat is in jouw belang zodat je snel en effectief je problemen kunt aanpakken. Je mag me altijd PM-men...

Print dit topic uit en laat het je psychotherapeut lezen...desnoods ga je even naar de wc als hij het leest. Daarna kan je erover praten.

Ik zie weinig verschil met je verhaal hier aan 'de hele wereld' vertellen of aan je vertrouwenspersoon. Als je het moeilijk vindt om over iets seksueels te beginnen, is het laten lezen de beste optie. (zoals Leonoor ook al voorstelde, zie ik nu).