Afstandelijk zijn...
 

Hey allemaal,
Ik heb nu al meer of 10maand een relatie met een schat van een jongen. Alleen ben ik zo vreselijk afstandelijk. En ik zou er graag iets aan willen veranderen maar weet totaal niet hoe...
Ik durf hem bv nooit een zoen te geven of hem zelf eens vast te pakken. Als hij dat doe, doe ik natuurlijk mee enzo, dan ben ik niet afstandelijk maar uit eigen beweging kan ik dat echt niet.
Ik ben bang dat hij zich zou weg trekken ofzo :s ook al weet'k dat hij dat niet zou doen.
Hij doet dit nu ook steeds minder (wat verstaanbaar is) en ik wil dit echt niet!!
Vroeger zei hij bv geregeld dat hij me graag zag,maar ik heb dit nog nooit zelf gezegd... lukt me echt niet (ik antwoord natuurlijk wel ik ook van jou ofzo)
Heeft er nog iemand dit probleem of iemand tips pls??

Als ik het goed begrijp, ben jij dus eigenlijk bang voor afwijzing als jij initiatief neemt in iets?

Waarom zou hij je afwijzen? is dat een reeele angst, of iets dat in jouw hoofd zit? In het laatste geval zul je je daar toch echt overheen moeten zetten, anders zul je altijd met die angst blijven zitten. Misschien helpt het als je er eens met hem over praat, zodat hij de reden ervan ook weet? Misschien dat dat jou al wat meer veiligheid en bevestiging geeft.

ik weet niet juist hoe het komt. Ik ben gewoon bij iedereen redelijk afstandelijk, bedoel dan lichaamelijk. Ik kan niet zomaar eens iemand vastpakken ofzo...
Ik denk dat het een beetje ook komt met de thuis situatie ofzo, we zijn hier totaal geen knuffel-gezin ofzo.
Met hem er over praten, ik weet het niet, ik denk niet dat hij het echt zal begrijpen en ook al is hij een schat, hij heeft het echt niet voor van dat "sentimenteel gezever" zoals hij dat waarschijnlijk gaat zien...

Als jij iets belangrijk vindt, dan is het geen "sentimenteel gezever". In een relatie moet je in mijn ogen zoiets kunnen bespreken.
In plaats van er een heel zwaar gesprek van te maken, kun je het er toch kort over hebben? Het hem "gewoon" (ook al is dat natuurlijk niet zo gemakkelijk) zeggen, dat je daar moeite mee hebt en het hem even uitleggen. Dan begrijpt hij het ook wat meer.

Ten eerste denk je nu voor hem ('hij zal het wel sentimenteel gezever vinden') en ten tweede ga je uit van waar hij behoefte aan heeft. Je kan nu ook gewoon lekker aan jezelf denken. Als jij behoefte hebt om het er met hem over te hebben, dan doe je dat. Voor jou is het belangrijk, dus zal hij best bereid zijn om naar je te luisteren.

Verder kan het natuurlijk heel goed dat je niet zo'n knuffel-type bent, de een is dat nu eenmaal meer dan de ander:) Waarschijnlijk weet hij dat ook wel, en zoekt hij er dus verder niet zo veel achter, maar misschien dat hij er wel meer behoefte aan heeft dan jij.

Hier heb ik dus ook last van! Duurde voor mij ook een hele tijd voor ik de eerste keer met me vriend zoende, doordat ik zelf het initiatief niet durfde te nemen. Hij wachtte het expres af, omdat hij met alles bijna al het initiatief nam. Naar de bios enz. Ik ben nu bijna 5 maanden met hem en het zakt nu gelukkig een beetje af. Geduld heb je nodig.. veel geduld.. Wanneer je jezelf erg op je gemak voelt doe je zoiets namelijk sneller. Tot nog toe heb ik zelf nog nooit tegen hem gezegt dat ik heel gek op hem ben. Tenzij hij het zegt! dan antwoord ik zoals jij ook doet. Ik denk dat het met de tijd wel goed komt. Niet over in zitten iig. ;)

Heel simpel misschien, maar denk ik dat het ook kwestie is van oefenen en uitproberen. Je zult dan vanzelf zijn reacties zijn en daardoor aangemoedigd worden. En je leert dan ook misschien wel in welke situaties hij dat liever wel, en liever niet heeft...

succes dus :)

Je hebt het hier toch over je vriend? Ik denk niet dat iemand die gek op jou is dit als sentimenteel gezever zal zien. Ik denk dat hij er echt wel begrip voor heeft en met zijn tweeën is het altijd makkelijker om een moeilijke stap te zetten.

Die jongen is gek op je, anders heb je geen 10 maanden, dus wat heb je te verliezen hij zal het echt niet uitmaken. Samen sta je sterk kom op meid doe het gewoon.

succes

communicatie is belangrijk! PRAAT met hem, dan weet hij ook wat er aan de hand is :).

Na 10 maanden kan hij zo'n gesprekje wel aan hoor ;) .
Gewoon een x vertellen, weet hij ook weer waar hij aan toe is. Dan samen er aan werken. Het heeft geen haast aangezien jullie het nu ook al 10 maandjes uit houden :P

hoe herkenbaar.
Had ik ook vrij veel last van aan het begin. Was ook meer dat mijn vriend "te" aanhankelijk was, waardoor het leek alsof ik zo afstandelijk was bleek later. Na een lang gesprek is het vertrouwen gegroeid en voel ik me meer op m'n gemak en heb ik wat meer zelfvertrouwen. Dus het beste advies wat er is met dit soort problemen is: praten!

Van je huidige situatie naar een vrouw vol zelfvertrouwen die alle liefde laat blijken is een hele grote stap. Gelukkig is dit niet een stap die je in één keer hoeft te nemen. Je kunt beginnen met kleine eenvoudige handelingen - voorop gesteld dat je het wilt veranderen, wat ik wel denk aangezien je hier een vraag stelt.
Het direct communiceren met iemand kan heel erg lastig zijn als het om emotionele onderwerpen gaat. Gelukkig zijn er ook alternatieven waarmee je wél je intentie laat blijken, maar minder wordt geconfronteerd. Niemand is ooit overleden aan het versturen van een kaart met "ik mis je", of desnoods een SMS bericht met dezelfde boodschap.