Hebben jullie dat ook wel eens...
 

Je zit op de fiets, en opeens denk je: Wat zou het geweldig zijn als ik werd aangereden en een been brak. Alleen maar om even een paar weken onder alle 'ellende' uit te zijn en rustig te doen en gewoon niks meer kunnen. Is dat heel raar?

Hej,

Ik heb het wel een beetje, niet dat ik dan helemaal niks meer kan. maar het zou wel cool zijn als je werd aangereden, zoiets, maar ik ben bang dat ik dat alleen zou willen omdat ik dan lkkr veel aand8 krijg, en dat lijkt me eigenlijk nogal stom om ddat te willen, om de aand8!
Ruth

Nee, dat heb ik nooit, maar ik vind het ook niet heel raar.

Ik was zelf een keer aangereden, en geloof me, dan zit je liever op school hoor!

yep daar heb ik ook wel eens aan gedacht, maar meer in de vorm van doodgereden worden, dan ben ik overal vanaf =p

Mm, ik ken het. Alleen zou ik het willen om dan eens te kijken wie er werkelijk om me geeft en aan me denkt. Stom eigenlijk.

humm.. wel erg vaak.. vooral als er een grote trcuk langsrijdt ensow.. zovan, dan lijkt het een ongeluk en ben ik ook weg.... mooi meegenomen...

Hm, keb niet graag een gebroken been denk ik. Maar ik ben regelmatig ziek en daar baal ik altijd gigantisch van. (nu heb ik griep maar vaak is het migraine). Toch denk ik achteraf altijd: ik heb ook weer lekker mijn rust gehad.

Dus als je echt verlangd naar een weekje rust, zou je je ziek kunnen melden. Dit noem ik geen schoolziek, maar even je gedachten op een rijtje zetten, lijkt me ook erg belangrijk.

Dat heb ik nooit :o Maar ik heb dan ook geen ellende.

Ik heb idd ook momenten dat ik dat wil.. Gwoon.. Zodat ik rustig aan kan doen.. Maar aan de andere kant kan ik dan niet meer dansen, dus ik zou het eigenlijk ook weer niet willen.. :s Dan breek ik liever m`n arm..

Maar aan de andere kant is het ook heel stom hoor.. Je voelt je op het laatst echt vet nutteloos.. Ik heb vier weken geleden een auto-ongeluk gehad en sindsdien nogal last van m`n rug.. Iedereen behandelde me alsof ik gehandicapt was.. Zo niet koel.. Ik ben blij dat ik nu iig me eigen tas kan dragen, alleen ik kan nog niet de hele gymles meedoen..

Ja, heb ik wel eens. Ook paar jaar geleden heel sterk neigingen naar gehad. Gewoon om eens te kijken wie er nou om me gaf enzo, hoe dat zou zijn. Nu heb ik het niet meer zo. Soms het idee van, wat als ik nu een ongeluk zou hebben, wat er dan zou gebeuren met de mensen om me heen enzo. Lamaar.

Toch wel een beetje raar als je het mij vraagt.

Dit heb ik wel eens, maar ik hoop dat gewoon dat ik een vakantie win naar een tropisch eiland, i.p.v. dat ik mijn been breek.

Ik zou het alleen handig vinden om er achter te komen wie er naast mijn bed komen staan, dwz. wie er om mij geven. Ik denk het ook wel eens hoor, ik heb er alleen de tijd niet voor om in het ziekenhuis te liggen...

Ja. Dat van naast je bed komen te staan is ook nog iets. Wie er echt om je geven. En hoe het dan zal zijn. Ik wil niks ernstigs. Maar gewoon echt duidelijk ziek zijn. Nu heb ik iets vaags. Mensen denken dat ik me aanstel. En af en toe gaat alles me snel en heb ik zin om me terug te trekken, maar dat gaat niet altijd. En gewoon een paar weken complete rust zou ik heel fijn vinden. Al zou ik dan ook liever op vakantie gaan. Maarja.

ja dat heb ik wel eens. Of gewoon: wat zou het geven als ik nu met de fiets hier gevaarlijk overstak, zonder te kijken, overreden wordt, en miss gewoon dood ben?
Maar ach ja, we zijn allemaal wel eens suicidiaal

Nee. Ik heb geen ellende, tenminste geen ellende die ik niet onder ogen durf te komen.

Te vaak ja.

ik ken het ook wel, maar ik weet dat als het echt zou gebeuren, ik liever zou willen dat het nooit gebeurd was... dus ik kom wel snel van die gedachte af.

net zo als ik soms wel 'ns denk: wat zou er gebeuren als ik NU doodging? maar het lijkt mij dat je er dan om vraagt en dat wil ik dus helemaal niet. Dus ik zet zo'n gedachte liever opzij voordat er echt iets ergs gebeurt.

Nee, nie dat ik aangereden wordt en me been breek ofzo, eerder mijn nek en dat ik dood ben...

dat heb ik ook inderdaad, het zou me echt niet uitmaken als ik zomaar dood zou gaan (dat gaat dan ook nogal lastig) maar .. ja.

idd, maar waarom gebeurt dat nou niet gewoon eens.... =[

o heb ik ook wel es. nix ernstig toch?

nee op zich niet, maar wanneer begint het wel ernstig te worden ?

Als je echt pogingen gaat ondernemingen om gewond te raken?

nee want ziek zijn heeft geen zin
ik wil ook wel onder mijn vernatwoordelijkheden uit
maar als ik ziek ben betekent dat alleen maar dat ik daarna nog harder moet werken

Het gaat mij gewoon om mijn verantwoordelijkheden te ontvluchten. Dat ze het maar uitzoeken zonder mij.

echter als je ouder wordt
kan dat vaak niet meer

Nee. Ik ben zeventien. Ik heb overal strontgenoeg van.

het heeft geen zin altijd maar weg te lopen als het lastig is
bij volwassen worden hoort ook je eigen verantwoordelijkheid nemen

als je dat vluchten nu al doet..
er gaan nogal wat lastige situaties aan komen hoor

de truc is misschien een compromis te vinden
die momentjes ontspannen sowieso al in te plannen

Ja dat heb ik ook wel eens.. en nee, dat is niet raar.. het zou enkel zo verdomde makkelijk zijn soms(y):).

Beter de pijp uit gaan. (Y)

ik heb soms wel eens dat ik zou willen zien hoe de omgeving erop reageert als ik zou komen te overlijden (ongeluk, ziekte, zelfmoord, whatever...), dan weet je inderdaad wie er echt om je geeft en wie niet... :s

Dat heb ik weleens gehad ja, stond op het punt om mezelf iets aan te doen, alleen al om dan maar een paar weken rust te krijgen. Dat zijn echt van die momenten dat ik denk dat ik misschien maar weer hulp moet zoeken. Gelukkig zijn het momentopnames en denk ik bijna nooit zo.

Ik heb precies dezelfde gedachte!
Stel dat me iets ergs overkomt, wie zal er dan wel voor me klaar staan en wie niet?

Tgaat soms weleens zover dta ik met de vraag zit: hoeveel mensen zouden er naar me begrafenis komen als ik dood ben? Maar dat kun je dus niet bewust meemaken.

Echt wazige gedachten :s

ik had het er gisteren nog over! Dat ik even mijn been breek en dat ik dan ff uit de ellende ben met een goed excuus ofzo.
maarja, do eik toch maar niet he,

Ik dacht, misschien ben ik wel extreem niet goed bij mijn hoofd dat ik dat denk. Af en toe zit ik er heel dicht tegen aan. Als ik even niet oplet, een auto toetert, en ik denk: Ik zou het niet erg hebben gevonden als ik er onder lag. Behalve voor de bestuurder dan.

NOU NEE want ik heb net een auto ongelukje gehad. Een of andere ***head gooide zomaar zijn deur open waardoor ik nu een paar dikke vette schaafwonden rond mijn mond heb. En nee daar kan ik me vanavond niet mee vertonen naar dat feest waar ik me al de hele week op verheug. (n) :mad:

ik ben vandaag bijna aangereden.
het was gewoon groen voor mij en die auto reed door rood, hij raakte me net niet.
ik schrok eigenlijk helemaal niet.
het enige wat ik dacht was: hehe, zal 'god' of wie dan ook, me eindelijk uit dit leven verlossen, heb ik genoeg op mn brood gehad en hoef ik niet meer?
maar nee... ik word nog niet naar boven gehaald...

Soms heb ik wel eens het gevoel dat ik het liefste een paar weekjes rust neem en niks meer aan m'n hoofd heb en niks kan/mag doen. Maar dat doe ik dan liever in de vakantie, ipv een ongeluk te ondergaan.

dat is toch niet wazig?
volgens mij vragen heel veel mensen zich af wie er naar hun begrafenis willen komen
en wil iedereen wel eens een keertje rust hebben en denkt even aan iets als een ongeluk ofzo
alleen als je het uitvoert, jah dat zou raar zijn.

Ja ik heb er ook wel eens last van :) Alleen (bijna) nog nooit de neiging gehad om mezelf wat aan te doen of om deze wereld te gaan verlaten.

Het is wel zo dat als ik zou weten dat ik bij wijze van morgen zou "omvallen" ik me hier niet druk over zou maken.

Wel aan gedacht als ik een depri bui had, maar nooit een echte poging gedaan. Die gedachtes zijn al 'heerlijk', het aanrijden zelf lijkt me niet echt geweldig.

Ja. Meer omdat ik me afvraag - als ik in het ziekenhuis terecht zou komen - of er mensen zouden komen, of het mensen iets uit zou maken, of ik dagenlang alleen in dat ziekenhuisbed zou liggen, me vervelenvervelenvervelen zonder dat er iemand langs zou komen.
Al zou het geen-verwachtingen-meer en geen-verantwoordelijkheden-meer ook heerlijk zijn. heerlijk. Gewoon wekenlang slapen.
En ja. Ik heb ook weleens gedacht, ik zou toch zomaar van alles af kunnen zijn. Heerlijk. Over rust gesproken. Maar ik heb nog nooit echt op het punt gestaan zoiets te doen of zo.

ik zou liever meteen dood gereden worden. hoef je het zelf niet te doen. en zo hoeven de mensen die toch nog van je houden niet verder te leven met de gedachte dat ik zm heb gepleegd en zij niks hebben gedaan/ hebben kunnen doen

Ik denk dat het best geweldig zou zijn. Behalve de pijn van het ongeluk dan. En wat je er de bestuurder mee aandoet. Maar verder, gewoon een paar weken helemaal niks kunnen en gedwongen zijn om te rusten en te slapen en niks te doen en alles op een rijtje zetten en weg van alle verantwoordelijkheden. En misschien eens te weten komen wie er om je geeft en bij je langskomt, maar dat kan ik zo wel aanwijzen denk ik. En dan eens níet een aansteller te zijn, omdat je echt duidelijk iets hebt. Lijkt me heerlijk.

Ik heb ook weleens dat soort dingen ja. Nou, dan fantaseer ik over mijn begrafenis. Hoe die zal zijn, wie er zullen zijn, welke muziek er gedraaid wordt etc.

Simpelweg om te weten wie er nou echt om me geven.

Niet echt begrafenis, meer om mijn dood. Hoe mijn vrienden, vriendinnen, kennissen, nouja, 'directe omgeving' zal reageren

Ik vind dat idd raar. Misschien moet je eens bij jezelf te raden gaan waarom je graag een paar weken uit die ellende wil, en wat die ellende precies inhoudt.

Ik zie echt alleen maar nadelen aan het breken van een been en aan weken rust als gevolg daarvan.