ik ben de verhalen die ik schrijf
 

De titel van een kort stukje van Giphart waar ik nu niet op doel.

In hoeverre moet jij je kunnen inleven in de hoofdpersoon/moet het perspectief dat voor de lezer gekozen is bij je passen om schrijfwerk te kunnen waarderen ?

Om Giphart maar weer aan te halen, het is altijd lekker om mezelf in die hoofdpersonen te leggen. Ik heb dit wel nodig als ik een verhaal echt wil begrijpen, hoe zit het bij jullie.

Overigens is dit ook iets waarin ik mezelf terugvond bij een verhaal van LUH, wat misschien een tweede vraag toevoegt. In hoeverre schrijf je iets voor de lezer ? Pas je daar het perspectief voor aan, verdraai je originele zinnen zodat het beter leest ?

Vertel

"Ik ben de verhalen die ik vertel ". Een citaat origineel van Jeroen Brouwers, maar Giphart gebruikt het inderdaad in Giph.

Ik denk dat er wel een zekere kern van waarheid in zit. Als ik een boek lees, dan kan ik mij beter inleven in het verhaal als ik mij kan identificeren met de hoofdpersoon. Zo kan ik mij sterk inleven in de boeken van Giphart, aangezien ik veel overeenkomsten zie tussen mezelf en bijvoorbeeld Ronald uit Ik ook van jou en Giph uit Giph. ( Trouwens uit te spreken als Gif )

Zo heb ik dit ook wel, maar dan in mindere mate, met boeken van Brusselmans, Grunberg en Brouwers.

Als ik Kafka, Hermans of Vestdijk lees ( waarvan ik alleen de eerst genoemden voor mijn plezier lees ) kan ik mij minder goed identificeren met de hoofdpersoon, maar toch kan ik me goed inleven. Dat zal de kwaliteit van de schrijvers zijn, denk ik.

Verder, als ik zelf schrijf pas ik het perspectief wel aan op de lezer, maar ik veronderstel dat dit logisch is. Vaak, als ik voor mezelf schrijf en het aan mensen laat lezen, dan vinden ze het wel mooi, maar ook vaak te moeilijk / vaag.

niam

De verhalen zijn mij, dat is iets anders.

Een uitspraak die alleen gerechtvaardigd is, als hij uit de mond komt van een schrijver die leeft voor zijn verhalen. And you're not one of them :)

Nee? :) Hoe kom jij zo snel tot je oordeel?

Wel, ben jij dag en nacht met je verhalen bezig ?

Zet jij iedere gebeurtenis in je leven in het kader van je verhalen ?

Huil, lach je om je verhalen ?

Ja, maar dat is toch niet zó raar? Als je veel of graag schrijft, is het toch logisch dat je alles wat je overkomt in het kader van je verhalen ziet. Ik denk zelfs vaak al in verhalen als ik iets doe, dat gaat gewoon automatisch. Maar goed, daar gaat het nu niet echt om:o

En soms schrijf ik echt iets voor mezelf, maar dan is het vaak inderdaad wat te moeilijk en te vaag. Meestal schrijf ik echter toch wel om gelezen te worden.

En die eerste vraag snap ik niet helemaal:s

Lachen, natuurlijk!

Je moet je heel erg kunnen inleven in het hoofdpersoon anders is het 9 van de 10 ongeloofwaardig. Stereotypes met cliché woorden opschrijven is wel iets te makkelijk.

Personages staan soms achteraf dichter bij mezelf dan k had bedoeld, dat gebeurd gewoon. En tuurlijk ben ik de verhalen die ik vertel of zijn de verhalen wat ik ben. Een groot deel van je persoonlijkheid zit in zoiets en objectief is het meestal ook niet, het zijn jouw ideeen die ergens vandaan komen en dat heeft weer zo zijn redenen. Bla bla.

Vaag gezwets :s

Wat vind jij er van, lieve, lieve TS ?

Niet? :|

Natuurlijk moet je je inleven in je personages, maar als het goed is, hoef je daar niet zoveel moeite voor te doen. Dan gaat het gewoon vanzelf. Ik denk niet dat het daarvoor nodig is dat het personage op jezelf lijkt.

Ik kan nauwelijks iets schrijven waar niet een autobiografische kern inzit.

Gelukkig niet!!! :D

okee, misschien toch een klein beetje dan... :evil:

Met doelen doelde ik op het onderwerp, dat is dat stukje nu niet.

o...vandaar :p