apocalyptische liefde
 

Verover me, betover me, beloof me dat je blijft
beschrijf me, ontwijk me, ontneem me mijn wezen
beleger me, beteken me, vergeet wat je verdrijft
verleid me, begrijp me, verloochen mijn leven.

Verzin me, ontbind me, vernietig de gelijkheid,
beroof me, onthoofd me, verdrink me in leegte,
begin me, bemin me, temidden de vreemden,
maar blijf aan mijn zijde, tot ieders eigen eindtijd.

Liefde is boven alles een obsessie,
er is geen straal van zonlicht zonder haar
En geen gedicht doet eer aan haar impressie.

Toch toont ze zich wanhopig openbaar
en vat ze niets van romantieks expressie;
ik hou van haar tot over honderd jaar.




Ik vind de titel van het gedicht niet mooi, maar wist niets beters :o .

Ik laat titels weg als ik ze niet mooi vind. Het doet meer af dan bij altijd.

Jouw rijmkunsten en sonnetvormen bewonder ik altijd, maar voor de rest is het niets voor mij ^^ (andersom ook niet meen ik :D maar goed, daar zijn we allemaal individuen voor).

Alleen dit opgesom. Ik hou niet van opsommingen, ze moeten al bijzonder krachtig zijn voor ik er een prachtig zal vinden. Maar dit is zo'n woordvloed en ik vind het nix, sorry.

Maar ik vind dit compleet ook niet zo krachtig als je andere gedichten, ik neig dan toch meer naar toen met die boom ^^. Ik vind de woorden en de beelden zelfs bijna cliché :o En dat tot over honderd jaar zo geforceerd :(

Hmpf. Ik vind het niet leuk negatief tegen jou te zijn :).

Ik vind dat jij juist wél met die slotzin wegkomt, omdat je het bij jou helemaal niet verwacht en het voorafgaande erg goed is. Dan vind ik het lief ipv afgezaagd.

De opsommingen vind ik leuk, dat komt ook wel omdat opsommingen erg melodramatisch zijn vaak en ik houd van melodrama. Toch blijf ik nog wat steken op het ritme:

Verzin me, ontbind me, vernietig de gelijkheid,
(...)
maar blijf aan mijn zijde, tot ieders eigen eindtijd.

'vernietig de gelijkheid' vind ik heel geforceerd, ik moet het ineens in de zin proppen. Bij 'eindtijd' vind ik dat de nadruk wat te veel op eind ligt al vind ik dit al wel veel beter.

Al met al een pracht van een gedicht en weer eens wat anders, maar wel een gedicht met wat meer minpuntjes dan normaal. Ritmisch gezien vind ik het niet écht sterk.

Bweh. Dat zeg je anders nooit tegen mij.

Ik struikelde ook al zo over dat ritme.

dat bijvoorbeeld.

En ce moment schrijf ik bijna ook alleen maar van dit soort kansloze gedichtjes. En zoals Weezer bezong: and I love all of them.

Dit stukje kwam me erg bekend voor. Ik geloof van dat eretopic van Hooft.

Je laatste strofe, daarvan vind ik vooral de eerste twee regels mooi. Maar die laatste zin is wel een beetje een scheetje in je gezicht.

Het geheel, tsja, ik voel me ook zo, maar als gedicht vind ik het toch niet echt geslaagd en geen eer doen aan jouw kunnen.