Verhalenwedstrijd: De mannen van steen.
 

De mannen van steen.

'Ze komen, ze komen eraan!'
De poort werd snel geopend en met een enorme klap werd de brug neergelaten.
De ruiter reed door de poort, over het plein, direct naar het paleis.
'Ze komen, ze komen eraan!'
Het was een man van middelbare leeftijd, gekleed in enkel zwarte
kleren, zoals dat hoorde als je slecht nieuws kwam brengen. Hij had
een dolk bij zich, een schild hing om zijn rug. De helm, die zijn
gezicht niet bedekte, was bedekt met een zwarte doek. Het schuim stond
op zijn lippen, het drupte van zijn baard op de rug van zijn witte
merrie. Het zadel was prachtig versierd, met drie gouden belletjes aan
iedere kant. Ook zijn sporen waren van goud. Hij besteeg te paard de
trappen van het paleis. Zijn schild schitterde zo mooi in de zon dat
de mensen in het dorp even ophielden met hun werk om te kijken naar de
vreemdeling. Hij was vast rijk. Maar hij stierf, tezamen met zijn
paard, aan vermoeidheid. Direct, op de trappen van het paleis. De man
was eerder dood van het paard, maar dat maakte voor de mensen niets
uit. Alsof ze één waren, doken ze op de man af om hem zijn bezittingen
te ontnemen.
De paleiswacht hield ze onmiddellijk tegen, drong de mensen terug met
getrokken zwaarden. Verschrikt deinsde de menigte achteruit, bang voor
het licht dat het metaal verspreidde.
'Ga terug aan het werk!' sommeerde een schout, waarop de mensen
afdropen en weer terug aan het werk gingen.
Uit een kleine opening in een toren keek een monnik toe. Hij sloot de
gordijnen en spoedde naar beneden.

'Wat riep hij?'
'Het leek op 'ze komen eraan', dacht ik' lispelde een schout.
De monnik onderzocht de kleding van de vreemdeling, maar kon niets
vinden dat duidde op een reden waarom de man in paniek was, waarom hij
met zijn paard naar de dood reed en waarom hij zo schreeuwde.
'Het is vast een ketter, bezeten door de duivel,' opperde een paleiswacht.
De monnik zweeg en bekeek het schild.
'Dit was geen ketter, het was een ridder uit een grensstad.'
Na deze wijze woorden te hebben gesproken, spuugde de schout
daadkrachtig op de grond en keek triomfantelijk naar de monnik.
'Ik zal met de koning overleggen, ga terug aan het werk,' sprak deze,
er werd instemmend gemompeld. De groep ging langzaam uit elkaar, de
monnik ging tezamen met de paleiswacht terug naar het kasteel, om
vervolgens de koningszaal te betreden. De schout sleepte met een paar
andere dorpelingen het lijk naar een veiligere plaats. De dorpelingen
deden alsof ze niets zagen, maar het nieuws verspreidde zich als een
lopend vuurtje.
De mensen die er iets van wisten hielden wijselijk hun mond en lieten
de dorpelingen zelf speculeren.

De volgende dag werden de poortwachters gewekt door geschreeuw en
hoefgetrappel, in de verte kwam een eenzame ruiter op hoge snelheid
aangegaloppeerd. De poort werd snel weer geopend, de vreemdeling reed
direct door, over het marktplein naar het paleis.
'Ze komen eraan! Ik heb dagen en nachten gereden! Laat God mij bijstaan.'
Hij ademde zwaar, steeg af en rende op een paleiswacht af, die als
reactie zijn zwaard trok.
'Dood mij, anders doen zij het!'
'Wie zullen je doden, vreemdeling?'
De ogen van de vreemdeling schoten heen en weer, ook bij hem stond het
schuim op de mond. De monnik aanschouwde dit alles vanuit zijn
torenkamer, hij keek met een enerzijds bezorgd en anderzijds
geamuseerde blik toe.
'De mannen van steen, ze komen eraan!'
'Je praat wartaal, we hebben de mannen van steen al tientallen jaren
niet meer gezien.'
De vreemdeling viel ter aarde en stierf, het paard volgde niet lang daarna.
Hij onderging dezelfde procedure, zijn kleding werd afgezocht en zijn
schild bekeken. Hij droeg precies hetzelfde, afgezien van het feit dat
de kleding grijs gekleurd was, in plaats van zwart.
De monnik zweeg en besprak het geval weer voor de koning.
'Sire, de man sprak over de mannen van steen, wat gaan we nu doen?'
'Ik heb ze besteld, het is handelswaar.'
'Het dorp zal verheugd zijn, Sire.'

De dag erna stierf er weer een vreemdeling op de trappen van het
paleis, ditmaal scharlaken gekleed. Hij had verteld dat de op de markt
zouden arriveren en dat alles vlot zou verlopen. De mensen waren
verheugd, blij gestemd. Eindelijk zou er weer handel worden gedreven
in het kleine dorpje. In het dorp heerste er een feeststemming. Overal
werden slingers opgehangen, kleine kinderen werden bewapend met houten
fluiten en ratels, die tezamen een hels kabaal maakten. Voor het
eerste sinds de tientallen jaren was er feest.
Toen het lijk werd weggesleept, stapte de koning naar buiten en begaf
zich onder de mensen. Hij was een goed heerser, met hart voor zijn
volk en hij was dan ook geliefd bij het volk. Overal waar hij ging,
knielden de mannen voor hem, de vrouwen kusten zijn ring en handen.
'Sire, heeft u het al gehoord, de mannen van steen komen!' riep een
vrouw vanuit haar raam naar de koning, die behendig enkele spelende
kinderen ontweek.
'Ik weet het, vrouwe, binnenkort zal deze stad weer een centrum van
handel zijn.'
'Ik verheug me, Sire, ik verheug me!'
De koning liep verder door het dorp en overzag de feestelijkheden,
keerde toen terug naar zijn paleis, waar de oude monnik hem al
opwachtte.
'Gaat U ze ook echt binnenlaten?' vroeg de oude monnik aan de koning.
'Natuurlijk, het is zo lang geleden sinds de vreemdelingen dit dorp
aandeden. Het volk zal dit als een plezierig verzetje zien.'
'Maar Sire, U weet wat er met uw vader is gebeurd.'
Het gezicht van de koning betrok en hij leek opeens veel groter te
zijn dan hij eigenlijk al was.
'Er wordt binnen de muren van deze stad niet over mijn vader
gesproken!' toornde hij.
'Maar, Sire, U vergeet…'
'Ik vergeet niets, wijze monnik,' sprak de koning beheerst, 'u bent
hier diegene die hier iets vergeet.'
'Maar natuurlijk Sire, ik zal mij terugtrekken naar mijn kamer.'

Toen de zon de volgende dag onderging, werd de poort weer geopend,
ditmaal voor een blauwe ruiter. Hij gaf zijn paard stevig de sporen en
reed naar de trappen van het paleis.
'Ze zijn groot, enorm groot. Het zijn net reuzen. Ze zijn wit,
sneeuwwit, wit als sneeuw, dat zeg ik u!'
Hij stortte van zijn paard, krijsend en gillend. Het paard struikelde
verblind over de trappen van het paleis en hinnikte van de pijn. De
man werd door middel van een zwaardsteek uit zijn lijden verlost, nog
naschokkend werd hij weggesleept en bij de andere ruiters gelegd.
Daarna werd ook het paard uit het lijden verlost, in stukken gesneden
en naar de plaatselijke slager gebracht. De koning kwam naar buiten,
op de voet gevolgd door de monnik. De schout bracht het schild van de
ruiter naar de monnik toe, omdat hij wist dat de monnik immer het
schild van de ruiters wilde zien. Deze nam het dankbaar aan en bekeek
het schild.
'Beste schout, zijn er verder nog aanwijzingen?' vroeg hij.
'Nou, hij zei zo, ze zijn groot, enorm groot. Gigantisch, net reuzen,
dat zei hij ja. En zo sneeuwwit als de sneeuw maar kan zijn, wijze
monnik, zo wit als sneeuw, dat zeg ik u! Er zouden geen wittere dingen
zijn dan de mannen van steen, behalve de sneeuw zelf. Ik bid tot God
dat ik ze met mijn eigen ogen mag aanschouwen, wat ik je brom,' sprak
de schout en spuugde daadkrachtig in het zand. De koning keek beiden
even aan en dacht na. Grote stenen mannen zouden goed zijn voor zijn
prestige tegenover de andere koningen. Het zou zijn positie versterken
en zijn rijkdom laten zien. De koninklijke tuin zou verrijkt worden
met de witte beelden, die goed zouden passen bij de bloemen die hij
van over de hele wereld had laten komen. Zelfs Kantonese heesters had
hij, van wel tienduizend mijl ver laten komen. Maar de witte beelden
waren meer waard dan wat dan ook. Hij moest ze hebben, dus hij zou ze
laten komen. De monnik zag de koning denken en draaide zich
onmiddellijk om. Ook hij moest denken, teruggetrokken op zijn
kamertje.

'Laat de niet binnen, laat ze onder geen beding binnen!'
Het geschreeuw wekte de poortwachters, die snel de poort openden voor
een ridder in het groen, die in galop naar de trappen van het paleis
stormde. Het paard struikelde op het marktplein, de ridder vloog over
de kop en zijn schild viel met een kletterend geluid op de treden van
het paleis. Hij krabbelde overeind en trok prompt zijn zwaard.
'Laat ze niet binnen, verraders, laat ze erbuiten!'
De blik van de ridder was zichtbaar wazig, verwilderd schudde hij zijn
hoofd en probeerde alles wat bewoog aan zijn zwaard te spietsen.
'Laat ze buiten, allemaal, laat ze hun tanden kapotbijten op de muur!'
De koning kwam uit zijn kasteel op het moment dat de paleiswacht het
moment juist achtte om de ridder uit het leven te leiden. 'Allemaal,
zeg ik u,' schreeuwde hij, met een stervende blik op de koning
gericht, daarna op de pijl die door zijn pantser zijn hart had
doorkliefd. Ter aarde stortte hij en zou nooit meer opstaan. De koning
draaide zich om en liep naar binnen, op de voet gevolgd door de
monnik.
'Sire, deze goede man had gelijk, U moet ze niet binnenlaten.'
'Nonsens, mijn beste monnik, absoluut nonsens, U zag toch dat deze man
bezeten was?'
'Nee, Sire, hij was gestuurd door God.'
'Mocht hij gestuurd zijn door onze God almachtig, laat Hem dan morgen
een ridder met een geel vaandel sturen, dan en alleen dan zal ik U
geloven.'
De monnik zweeg en bad tot God, in stilte. Hij wist dat Hij een ridder
in het geel zou sturen.

De volgende dag, onder het genot van een rode ochtendzon, kwam een
ridder in het geel op de poort afgereden. Het had gesneeuwd, zijn
sporen liepen tot aan de horizon. Zijn zwaard was getrokken, het paard
schuimbekte en het gele vaandel hield hij als een lans voor zich. De
poortwachters bedachten zich geen moment en legden aan. De eerste
pijlen waren al onderweg toen de tweede lading geschoten werd.
Fluitend drongen ze door de maliënkolder en de ridder stierf. De
boodschap zou de koning nooit bereiken, de hemel brak open en nieuwe
sneeuw liet zich gewillig naar de aarde trekken. Al gauw was de gele
ridder ondergesneeuwd en niet meer te onderscheiden van de rest van
het landschap. Het werd winter.
De koning zat in de koningszaal, dicht bij het haardvuur, een spel
schaak te spelen tegen de oude monnik. Ze genoten beiden van een glas
wijn, dat uit een karaf werd ingeschonken door een bediende. Er was
nog geen duidelijke winnaar in het spel, maar beiden hadden verliezen
geleden.
'Wijze monnik, wanneer denkt U dat de ridder in het geel zich zal
aandienen?' vroeg de koning toen hij met zijn koningin een loper
onschadelijk maakte. De monnik fronste zijn wenkbrauwen en zei dat de
ridder ieder moment zou arriveren. Hij nam een loper van de koning af,
waarop deze aan zijn kin krabde en nadacht.
'Het zal weldra avond worden, de gele ridder zal niet arriveren, ik
verzeker het U. Het sneeuwt, geen weldenkend mens gaat nu nog uit
rijden.' De koning zette de monnik schaak.
'God stuurt hem, hij is gedreven door de Heilige Geest, Hij zal over hem waken.'
'Schaakmat, hij zal niet arriveren.'
De monnik verloor, net als dat God verloor van de mens. Een beetje van
zijn stuk gebracht trok hij zich terug om de geschiedenis te
schrijven.

De volgende dag werd de poort geopend voor een ridder in het wit, die
doorreed tot aan de trappen van het paleis. Hij stapte af en klopte op
de enorme deur. De koning stapte naar buiten, geflankeerd door de
paleiswachten, gevolgd door de monnik.
'Wees voorzichtig, Sire,' waarschuwde deze hem, maar de koning deed
een stap naar de ridder toe, wachtend op een buiging. De ridder
vertrok geen spier, zelfs niet toen de katapulten de eerste stenen
beelden op de poort lanceerden. De muren braken gewillig, enkele
tientallen andere ridders reden het dorp binnen. Een karavaan volgde,
wel twintig wagens reden naar het marktplein. De ridders haalden de
doeken eraf, de wagens waren gevuld met nog meer ridders, zonder
paarden. Ze stapten uit, formeerden een lijn, honderd man sterk. Nog
meer wagens reden binnen en nog meer ridders stapten uit. De ridders
verspreidden zich snel, vermoordden alles wat leefde. Ze maakten geen
onderscheid tussen kind of volwassene, man of vrouw, bewapend of
onbewapend, schuldig of onschuldig. Het bloed vloeide rijkelijk in de
sneeuw. De ridder die vlak voor de koning stond, knikte kort en sprak.
'Wij zijn de mannen van steen, alleen God handelt met ons.'
De lijfwachten waren al dood, pijlen werden opnieuw gebruikt. De
monnik bad tot God, maar het was te laat. Ook hij werd doorboord met
een gekarteld zwaard en stierf. De koning keek naar het roodgekleurde
dorp, trok zijn zwaard en zijn blik verstarde. 'Ik ben een man van
steen, alleen God zal met me handelen.'
Hij stierf, als de laatste gestorvene op de treden van het paleis.
Daarna stond hij op en stapte in de karavaan. Alleen God zou met hem
handelen.