(geen titel)
 

De Zon schaatste over de bevroren vijver van haar gedachten
Ademend gaf ze toestemming van het bereiken
van het paradijs in haar duisterte
Zijn warme stralen lieten het ijs smelten en
daarmee ging de muur tussen hen verloren
Obstakels behoorde nu tot de verleden tijd, vroeger
Schaamte en angst werden zo eenvoudig
uit haar vocabulair geschrapt dat ze het amper
kon bevatten
De zeldzame gloed verwarmde alle hoeken die
voorheen niet eens leken te bestaan
Dit was goed, ze wilde weer
Haar honger naar leven was voorgoed terug
en hij leek niet te stillen
Alles was weer licht...


(Oké, normaal hou ik dit voor mezelf omdat het zo persoonlijk is, maar ik wil van deze wel eens weten wat jullie ervan vinden. Dus.... schiet maar :D ik ben benieuwd)

VocabulairE

Interpunctie?
Hij is nogal nonstop.

alsof ik in een doolhof zit als ik het lees

Ben het eens met de kritiekgevers die mij voorgingen. Je houdt waarschijnlijk meer van rechtstreeks gedachten op papier zetten. Toch vind ik dat, als je het een gedicht noemt, er dingen zijn waar je rekening mee moet houden. Het is zonde van de mooie zinnen die erin staan, dat je het gedicht niet anders vormgeeft.
Probeer het eens zo neer te zetten dat het op een bepaalde manier loopt, dan zet je mensen ertoe verder te lezen.