Scholieren.com forum - Dromen (kort verhaal)

Ik zit in de trein. Het is een vroege lenteavond en de nacht valt langzaam. Het was rennen om de trein in te komen, maar ik heb het gehaald.
Ik kijk naar buiten.
Tijdens het verleggen van mijn blik kijk ik naar het meisje dat tegenover me zit. Ik zie haar dromen. Een pen in haar hand en een ordner op haar schoor, maar haar ogen dwalen steeds weer van het papier af.

Ze lacht.
Wanneer ik kijk vraag ik me af waar ze aan denkt. Zijn het misschien de vragen waar ze mee bezig lijkt te zijn, of droomt ze over andere dingen?
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ze me aankijkt. Ik beweeg mijn hoofd iets te opzichtig en ze kijkt weer terug in de ordner.
Waarmee is ze bezig?
Op de kaft staat beweging, dus waarschijnlijk iets in de trant.
Ze werkt door, maar nog steeds voel ik dat haar gedachtes ergens anders willen zijn. Ik kijk weer naar buiten en kan alleen nog de schaduwen van bomen en huizen onderscheiden tegen de steeds donkerderblauwkleurende lucht.
De trein stopt weer. Ik zie de lichten van het station. Het boek waar ik me tot nu toe in verscholen heb, leg ik weg en ik kijk wat dromerig naar buiten. Het is ondertussen een spelletje geworden van aan- en wegkijken. Voorzichtige bewegingen met het hoofd zodat het niet opvalt, of wanneer het opgemerkt wordt, naar buiten kijken.

Ik weet dat als er niets vreemds gebeurt deze reis, dat we niets tegen elkaar zullen zeggen. Dat is het meest kenmerkende van een treinreis. Wel kijken, observeren en denken, maar niet zomaar zonder reden de ander aanspreken.
Stel dat je opeens stil komt te vallen, of, nog erger, dat je een modderfiguur zal slaan.
We moeten zo overstappen, want de treinen rijden niet verder.
Ik zal haar nooit meer zien. Ik stap uit de trein en zie haar nog haar tas inpakken. Ik loop langzaam in de hoop dat ze me inhaalt. Rustig kijkend zoek ik de langste tijd. Dan zit ik in de bus, maar hij is bijna vol. Vlak voordat we weg gaan zie ik haar binnenstappen. Ik hoor haar stem. Ze vraagt of er nog plek is en ze wordt naar een andere bus verwezen. Een bus waar ze verder gaat dromen terwijl ze bezig wil met haar schoolwerk.

Zal ik haar herkennen als ik haar ooit weer zal zien? Waarom fascineerde ze mij zo opeens? Die dromerige blik herken ik van mezelf. Dromen over de meest kleine dingen, dromen over dingen die waarschijnlijk nooit zullen gebeuren.
De bus vertrekt en mijn gedachtes blijven dwalen. Ik droom weg, maar weet niet waarover ik droom. In de verte hoor ik mensen praten, maar die stem zit in mijn hoofd en weigert eruit te gaan. De woorden zijn al vergeten, maar de klanken dwalen door. Het is bijna donker en de temperatuur in de bus begint te stijgen. Zo meteen weer terug in de trein. Ik weet dat ik alert zal zijn als ik weer instap, in de hoop weer die dromerige blik te zullen zien. Een blik die mij mee kan nemen naar een wereld zonder nare gedachtes, zonder tijfels, waar mijn dromen niet meer bij dromen blijven.

Mijn ogen worden langzaam zwaarder van de muffe hitte.
Ik hoop dat we er snel zijn. We draaien de snelweg af, richting het station.
Ik stap uit de bus en we zijn alleen. Er staat geen andere bus.
In de dromen die ik vanavond heb, zal ik zoeken naar die ogen en proberen te dromen over iets moois, iets wat ik misschien ooit nog tegen zal komen, maar waar ik niet bewust naar zoek...