[verhaaltje] Verliefd
 

Mja, omdat ik geen maanden achtereen niets wil schrijven en die bladzijde me zo leeg zat aan te staren...:



“Nooit,” zei ze. “Nooit zal ik weer verliefd worden, of een relatie hebben. Zoiets geeft alleen maar ellende, pijn en verdriet. Nee, vanaf nu houd ik mijn hart bij me en mijn hoofd koel. Ik kan heus wel zonder liefde.”
De mensen lachten haar uit en geloofden haar niet. “Liefde kan ook mooi zijn,” zeiden ze. “Daar kom jij nog wel achter.” Het meisje had haar hoofd geschud.

De jongen stond bij de kapstok toen zijn blik dat van het meisje ving. “Hoi!” Hij grijnsde en ze lachte terug. Was haar lach altijd al zo breed geweest? Hij dacht er niet verder over na.
“Hoi,” zei ze. “Hoe gaat het?”
“Ik heb kiespijn.” Hij trok een zielig gezicht en ze lachte. “Dadelijk ga ik naar de tandarts.”
“O jee,” zei ze medelevend. “Dat is wel vervelend.”
Hij knikte. “Au.” Met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht bracht hij zijn hand naar zijn gezicht. “Ik heb al de hele dag last.”
“Ik voel me juist weer goed,” vertelde het meisje terwijl ze haar jas pakte. “Ik ben de hele week ziek geweest.”
Hij knikte. “Ik ga.”
“Succes bij de tandarts!” riep ze hem na.

Een doodnormaal gesprek, voor hem. Voor haar was het meer, haar gaf het kriebels in haar buik en een glimlach op haar gezicht. Maar waarom? Hier had zij niet om gevraagd. En er was niets bijzonders aan hem, niet echt. Ze viel neer op haar knieën en vouwde haar handen. “Lieve God, laat me niet verliefd zijn. Ik heb er geen tijd voor en het is toch zinloos. Ik wil niet verliefd…”
Maar het was al te laat.

Is lief:).

Niet heel bijzonder ofzo, maar wel leuk.

Autobio:o?

Ik weet niet waar ze staat, maar zomaar bij de kapstok neervallen en op de knieen gaan is wel een beetje uit de tijd...

Bij het gesprek had ik ook af en toe niet helemaal door wie wat zei, vanwege zinnen als: "Hij trok een zielig gezicht en ze lachte."


Voor de rest, leuk, maar een fragment. Dus.

Doe ik wel altijd op toneelweekend, is lachen.

Lief, leuk, schattig ...
Al ben k het wel met Zut eens..Of ze moet heel gelovig zijn, en direct op haar knietjes vallen.. en dan maakt het niet uit waar het is..;)

Hm, dat op de knieen vallen vind ik juist wel leuk, en ik heb meer het idee dat dat later in een andere ruimte gebeurd, maar toch.
Verder vind ik het gesprek een beetje... tja, ik mis wat. Wat is moeilijk aan te duiden, maar toch. Verder leuk fragment, niet bijzonder, gewoon leuk! :) Trouwens, bij die inleiding had ik een ander/beter verhaal verwacht... :s

Het is ook niet bedoeld als geniaal verhaal, het moet gewoon een leuk stukje zijn en dat vinden jullie op zich wel, dus mijn opzet is wel geslaagd:)

En eigenlijk is het wel een andere ruimte, daar waar ze neervalt op haar knieën, maar waar precies is niet helemaal duidelijk:o

Ik wist het! *trots* ;)

Ik vond hem wel grappig, hij is erug wanhopig :D

Ik ben ook trots op jou, hoor

@ Roosieh: Ja:(

Op zich niet een heel origineel stukje, maar wel lekker als snack, een lekker tussendoortje. Grappig en lief. en cliche, maar dat mag wel een keer :p

leuk stukje. :)

Dank jullie wel:)

Een lekker tussendoortje, dat moest het nu precies voorstellen(y)

Ik wist het. Is toch niet zo heel erg?

Jawel, jawel, het is afschuwelijk:(

Maar dat is offtopic:)

Tsja, zoiets heb ik me ook wel eens voorgenomen.
Ach, het is wel een aardig tekstje, heb me niet verveeld.
Maar ik ben ongelovig. Dat behoeft verder soms geen uitleg...

Dank je wel:) En het is dus wel een beetje herkenbaar voor je?

Ik geloof ook niet echt in God (ben in ieder geval niet katholiek of zo), maar dat maakt verder toch niet zoveel uit?

nou, dat ze nou op haar knieen moet vallen en god aan gaat roepen.... dat gaat mij daardoor wat te ver, zeg maar.
dat bedoelde ik meer

Oké, ik snap je wel:) Maar het gaat ook juist om dat dramatische natuurlijk, zo voelt het namelijk wel, al handel ik er zelf niet altijd naar.