Morgenstond.
 

Morgenstond.


terwijl de schaduwen van de nacht
mij langzaam weg dreigden te duwen
naar de verlaten, volle maan
herleefde ik mijn kinderdroom

ik speelde duizend wonderen
aan de hemel - die steeds hoger leek,
mijn masker van satijnen kant
gleed langzaam van mij heen

wensen vol van afschuw en geloof
dropen hun weg naar bevrijding,
terwijl ik mijn laatste danspas
de wereld in zou schreeuwen


Tot de zon opkwam.

wauw..! :eek:

Je woordgebruik vind ik erg mooi. :) Het gedicht roept een prachtige, mythologische sfeer op en geeft me echt een bepaald gevoel. Ook je slotzin vind ik erg goed: plotseling, heel abrupt, is het einde daar. Wat ik me wel afvraag is, waarom je helemaal geen hoofdletters gebruikt, behalve in de laatste zin. Ik zou ze óf helemaal weglaten, óf ze juist overal (waar nodig is) plaatsen.

Bedankt voor jullie reacties! :)