Verdwenen onschuld
 

Kleine lachjes
In de zonneschijn
Zonder zorgen
Nog zo klein

Lieve oogjes
stralend zacht
uit die blik
straalde kracht

Zo onschuldig
als een lam
dan die twijfel
...
waarom die ommekeer
dan toch kwam

trieste oogjes
zo vol pijn
wilde niet langer
in deze wereld zijn

stil verdriet
toen onschuld verdween
in de boze wereld
helemaal alleen


Misschien is dit gedichtje slechter als de gedichten die ik de laatste tijd heb geplaatst, maar deze betekent heel veel voor me en ik wil er graag jullie reacties op..

Het zegt me weinig maar op zich niet slecht geschreven...alleen een beetje one in a million idee...

Voor mij is het meer het gevoel erbij dan dat het gedicht echt goed is. Ik heb een nieuwe poging gedaan over hetzelfde gevoel:

Bloesem in roze knopjes
Stralen van licht door de lucht
Vrolijkheid leek eeuwig te blijven
Onbezonnen als een kind

Parels in gewaden verdrongen
Als een prachtig geschenk van mijn hart
Eeuwig zou dit alles blijven duren
Onbezonnen als een kind
...
En toch kleurde alles zwart

Mjah das idd een :( gevoel wat erachter zit, en leuk in mooie woorden gestoken, maar de vergelijkingen die je gebruikt "onbezonnen als een kind" bv vind ik gewoon een quasi-poetische uitdrukking...

Ik vind het gedicht zoals secreet zegt, een beetje van hetzelfde. een gedicht wat je zo vaak hoort. maar ik vind hem wel lief en droevig en hij heeft op die lieve manier ook wel zijn charmes.

Ik vind de eerste eerlijk gezegd nog wat beter dan de andere.
Omdat het een beetje een geforceerd gedicht is, die tweede.
wel goed geprobeerd.

Ik vind beide gedichten wel mooi eigenlijk...