Kleuters
 

Omdat ik me heb voorgenomen toch te proberen elke dag iets te schrijven, heb ik vandaag (eigenlijk stiekem vrijdag) een verhaaltje geschreven over Thijmen. Ik vond 'm zo leuk dat ik 'm met jullie wil delen...



Vanmorgen kwam Thijmen naar me toe gerend, “Papa, papa! Veter los!”
Het was daadwerkelijk grappig, ik moest er bijna om lachen. Het idee dat het kleine kereltje begrijpt dat losse veters gevaarlijk zijn, maar dat hij dan rustig op je af komt rennen als hij ze heeft, dat is gewoonweg briljant. Zelfs terwijl ik zijn veters probeer te strikken, blijft hij bewegen.
“Thijmen, sta eens stil!” gebaar ik driftig.
“Tiktak hè, papa?”
“Jaja, dat is een tiktak ja, maar als je m’n pols niet loslaat, kan ik niet je veters strikken.”
Hij springt weer op en rent weer verder.
“Thijmen?!” roep ik hem na, “de volgende keer niet met losse veters rennen hè, dan ga je vallen.”
Ik weet gelukkig dat hij nauwelijks luistert. Hij staat altijd te popelen om te gaan spelen, en wacht eigenlijk alleen maar om het wachten zelf. Het is een pienter knulletje. Wat dat betreft vind ik kinderen echt geweldig. Ik kijk door het raam hoe hij samen met het buurmeisje in de zandbak speelt. De zandbak moest meteen vol vorige week, toen het zonnetje weer scheen. Gelukkig is mama er nu niet, want Thijmen heeft zijn jas niet aan. Dat mocht van mij, het zonnetje schijnt nu toch, en mama is er toch niet, dat weet hij. Ik vind het geweldig hoe rebels kleine kinderen altijd zijn. Eigenlijk luisteren ze nooit. Ze doen alleen maar alsof, als dat tenminste betekent dat ze er wat mee verdienen. Als je ze een snoepje belooft bijvoorbeeld. Of als je het heel goed brengt. Maar dan moet je het wel heel mooi verpakken, willen ze je geloven.

Als je een beetje creatief kunt vertellen, kom je toch tot de ontdekking dat kinderen heel goedgelovig kunnen zijn. Bij Thijmen is het wat moeilijker, want hij is natuurlijk heel slim (wat wil je, hij is mijn zoon!) maar dan vertel ik hem gewoon duidelijk en eerlijk wat er zou gebeuren als ik hem een snoepje zou geven, om maar wat te noemen.
“Als ik jou allemaal snoepjes zou geven, dan zou je heel dik worden, echt waar.”
“Nietes hoor! Ikke niet!”
Natuurlijk een waardeloos verhaal, maar als ik hem dan vertel hoe dik papa vroeger wel niet was, zijn we voorbij de kassa voor hij doorheeft dat het te laat is. Natuurlijk maak ik het dan thuis weer goed met wat lekkers, dat wel. Je moet zo’n persoontje toch wel te vriend houden.
Ik heb overigens ook een hoop van mijn ouders meegekregen wat dat betreft. Vroeger woonden we langs een sloot, met alle nodige risico’s. Ik denk dat er wel meer mensen zijn die in hun jeugd daarom het verhaal van de Bullebak te horen hebben gekregen. Ik durfde in ieder geval mijn halve jeugd niet in de buurt van die sloot te komen. Ik denk dat Thijmen het toch stiekem probeert. Zo is hij wel, de doerak. Zolang hij voorlopig nog in de zandbak blijft spelen vind ik het best. Gelukkig zijn niet alleen peuters goedgelovig.

Ik vind je eindzin een beetje raar, komt er nog meer? In principe zou dat wel kunnen, het is denk ik wel een goede basis voor een langer verhaal. En ik vind het leuk dat je ineens (?) zoveel schrijft, want je schrijf leuk(y)

Die zinnen vind ik niet echt op elkaar aansluiten, hoe kan het ene nu een gevolg zijn van het ander?

Leuk verhaal. Meer een anekdote-achtig iets, maar leuk.
Alleen vind ik het soms niet helemaal kloppen. Het komt op mij namelijk niet genoeg over dat het vooral die vader zelf is die zijn zoontje minder goed gelovig vind dan anders. Het lijkt te veel een feit, terwijl alle peuters helemaal niet alles zomaar aannemen. Maar het was een leuk verhaaltje

Mijn zusjes geloven mij wel altijd, maar die aanbidden me ongeveer:). Is grappig.

Goed, ontopic: Hm, ja, wel leuk. De benaming van tiktak voor horloge vind ik hip.

Schitterend. Laat ik nu eens een broertje van drie hebben die dit gedrag vertoont :D

Leuk...:D

Uhm, het lijkt een stijloefening en voor een stijloefening vind ik het wel aardig, maar niet veel meer. Je gebruikt teveel woorden om iets duidelijk te maken. 'Dan ga je vallen.'
'IK vind kinderen echt geweldig.'
Wat anders: nep geweldig?

Het was 'daadwerkelijk' grappig.
Woorden zonder betekenis. Want natuurlijk is een kind grappig.

en 'wel' komt ook een paar keer voor in je verhaal, dat is een woord dat je sowieso in 80% van de gevallen kunt wegstrepen.

Ik vind 'dan ga je vallen' een slecht gekozen voorbeeld :p

'dan val je'

'dan ga je vallen' > 'dan val je'

wat bedoel je nu precies?

ik zeg dat woorden teveel een tekst vertragen, hoewel het in een dialoog in principe nog wel kan.
en ik geef als voorbeeld: 'dan ga je vallen'
misschien spreekt zut alors een beetje met zijn streektong (kan best :) ik zeg ook drinken inschudden)

'dan val je' is korter.

dat is alles, dus wat mis ik?

De persoon heeft het tegen een kleuter, dioe in hun belevingswereld 'dan ga je vallen' beter begrijpen dan 'dan val je', omdat ze het vervoegen van werkwoorden nog niet zo goed beheersen. 'Vallen' roept dan eerder een herinnering met 'pijn' op, omdat ook vooral de ouders 'ben je gevallen?' tegen het kind zeggen. Daardoor hetkennen ze vallen dus beter en zou je die zin verder zo moeten laten, eigenlijk.

Ik betrap mijzelf er ook op dat ik zulke taal uitsla tegen mijn broertje, simpelweg omdat hij mij dan sneller begrijpt. Je weet niet half hoe storend het is om constant 'huh? wat zeg je?' te horen.
Verder ben ik het wel met je eens dat er zeker een aantal woorden weg kan worden gestreept, maar de betreffende zin vind ik geen goed voorbeeld.

mensen, tis een verhaaltje. t leest lekker. het gaat in eerste instantie om het verhaal; taal is een gereedschap dat je gebruikt om je doel te bereiken, de taal op zich is geen doel. lees het verhaaltje eens alsof je het echt wat kan schelen waar het over gaat, en niet alsof het een donder uitmaakt hoe vaak je 'wel' zegt.

Dit is Letteren, we doen graag moeilijk om kleine dingen als hoe vaak je "wel" zegt. Bovendien leest het gewoon irritant als er vaak dezelfde woorden in voorkomen en dat gaat dus ten koste van het verhaal dat je wilt overbrengen.

Overigens was het me nog niet echt opgevallen, dat er vaak "wel" in voorkomt, maar misschien als je erop gaat letten...

Leuk geschreven hoor, ik vind alleen de zin: '(wat wil je, hij is mijn zoon!)' een beetje jammer, weet niet precies waarom. Maar voor de rest leuk gedaan, weer eens wat anders :)

Ik denk door de haakjes ;)

Lief, het beschermende, trotse vader gevoel komt goed naar voren en nee, je moet het niet langer maken, want dan gaat de hele kracht van dit stukje weg.

Dat zeg je dus verkeerd. Het gaat niet om het verhaal, maar om hoe je het brengt. En het ging algemeen om het advies dat ik minder woorden nodig zou hebben. In sommige gevallen is dit ook zo. Natuurlijk bepaal ik altijd nog zelf of ik er gehoor aan geef, maar dat is wat anders.

Daarnaast, Raakvlak zat al goed met dat het een stijloefening was, zie mijn uitleg bovenaan, dus dan is het goed dat hij juist naar de opbouw kijkt. Daar heb ik meer aan dan 'leuk...:D' (sorry Anki, maar jij bent toevallig het slachtoffer vandaag :P)


Maar 'leuk' is ook altijd leuk om te horen hoor ;)


En er staat inderdaad best wel vaak 'wel' in...

Kijk naar de tijd waarop ze dat typte joh. ;) Ik denk niet dat je wat aan haar commentaar op dat moment had gehad. :P

Alles is hier eigenlijk al gezegd, perfectioneer de tekst dan maar door de herhaalde en onnodige woorden nog eens kritisch na te kijken. Als het tot doel had spreektaal te zijn, vind ik het niet altijd nodig ze te verwijderen, hoe onnodig ze ook lijken. :)

Een goede stijloefening!

Ik neem het haar ook totaal niet kwalijk. Zonder haar had ik nooit zo'n perfect voorbeeld gehad :D

en als je kijkt naar dat tijdstip had ze allang moeten slapen... nouja, al 3 minuten ongeveer.

Haha, zie Dit-wil-ik-ff-kwijt-topic. :D

Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo leuk. Ik weet niet precies wat je ermee wilt (ja, niets waarschijnlijk) en ik vind het op geen enkel moment boeien of een lekker ritme hebben.

aangezien zeiken kennelijk common practice is op letteren (en mij daarvan het nut ontgaat, tenslotte houdt het ons alleen maar van het schrijven af), even mijn 'constructieve kritiek'.

beste schrijver, ik ben helaas niet bekend met het verhaal van Bullebak. Daar mag je ook helemaal niet van uitgaan.
die laatste zin, mijn god, wat bedoel je hier eigenlijk ?

([/zeikmode] best leuk stukje, daar niet van.)
mijn punt eigenlijk : aan het doen en laten van je personages, de woordkeuze, hun reacties, enzovoort zou de lezer moeten weten hoe de vader zich voelt. Als je verteld dat 'de moordenaar zijn mes door het hart van de vrouw stak terwijl hij zich ongelukkig voelde', lees ik niet verder , tenzij ik zin heb in slechte vertellingen. 'de moordenaar klemde het mes beet, alsof het mes zijn kind was. Het wapen vloog door de lucht. De vrouw keek hem met grote ogen aan. Dode ogen, van een dode vrouw, die bloedend op de grond lag met een mes door haar hart. De moordenaar keek nog even. Godzijdank, ze was nu echt dood. Hij draaide zich om en liep weg.' (zie je het verschil ?)

:eek: :D (y)

:D :D :D


ja, al moet ik zeggen dat ik dit nog waardelozer vind om te lezen. :)


Uiteraard bedankt voor je commentaar, al ben ik het er niet geheel mee eens. Ik ga alleen niet in discussie, omdat niet al je moeite voor niets is geweest.

:D :D :D


ja, al moet ik zeggen dat ik dit nog waardelozer vind om te lezen. :)


Uiteraard bedankt voor je commentaar, al ben ik het er niet geheel mee eens. Ik ga alleen niet in discussie, omdat niet al je moeite voor niets is geweest. [/B][/QUOTE]

over dat waardeloos : het tijdstip speelt hier een rol, vrees ik. tis inderdaad niet echt goed.