Dramatherapie
 

Hoi :) ,
Na mijn middelbare school wil ik heel graag de opleiding creatieve therapie gaan volgen, en dan met de specialisatie drama. Het lijkt mij echt een heel mooi en leuk beroep maar ik vraag me toch een aantal dingen af.

Ik heb bijvoorbeeld gehoord dat je tijdens je opleiding een soort zelf-analyse moet doen. (Dus dat je gaat kijken hoe jij op bepaalde dingen reageerd en waarom etc.) En ik heb van verschillende mensen gehoord dat ze zichzelf hard zijn tegengekomen in dat proces, en dat dat erg moeilijk is. En ook dat er een aantal zijn opgehouden met de opleiding omdat het te zwaar werd.

Nu vroeg ik me af of dat nog steeds zo is (ik heb het van een paar kennissen, en het is nogal een tijd geleden toen die die opleidingen volgden :p) en of dat echt zo zwaar is als het lijkt?

Verder wilde ik vragen of er hier mensen zijn die zelf dramatherapie hebben (gehad) en hoe jullie het hebben ervaren/of jullie er wat aan hebben gehad?

Zijn er ook mensen die nu deze studie volgen en wat vinden jullie ervan?

Oh en mijn laatste vraag: Ik heb het zelf de afgelopen jaren niet gemakkelijk gehad (heb bijv. dysthyme stemmingstoornis) en ik vroeg me af of dat een obstakel zou kunnen zijn tijdens deze opleiding? En of die mensen je dan wel zullen toelaten enzo? (misschien beetje rare vraag maar ik vraag het me echt af).

Alvast bedankt!
Nijn*

ik doe zelf geen dramatherapie maar sociaal pedagogische hulpverlening. Ik heb daarbij als hoofdvak ook drama.
Die opleidingen vallen groot en deels samen. Daarom dat ik even reageer.

Ik denk dat dramatherapie als opleiding voor jezelf moeilijker is als de theorie enzo. Je komt jezelf behoorlijk tegen. En dat is ook nodig wil je zelf een goede hulpverlener kunnen zijn.
Of jou dysthyme depressie daarbij een obstakel kan zijn is niet perse noodzakelijk. Maar er is wel kans op, dat op momenten dat je jezelf tegen komt, je er problemen mee krijgt.
Dat betekent niet dat die opleiding niet goed voor je is. Je zal het misschien niet altijd makkelijk hebben, maar ook daar kom je overheen en je leert veel van jezelf en over jezelf. Uiteindelijk zal je dan misschien zelfs beter om kunnen gaan met je depressie.

Succes als je de opleiding begint!

Het eindeloos reflecteren kom je in alle 'sociale' opleidingen wel tegen. Ikzelf doe de opleiding verpleegkunde en volgens de statestieken zou 1 op de 4 verpleegkundigen wat hebben meegemaakt waardoor ze voor de hulpverlening kiezen (...)
Relatief veel mensen die ik ken en veel voor hun kiezen hebben gehad doen nu een sph/ spw/ spv/ mwd opleiding. Nu staat mijn kennissenkring niet voor een wetenschappelijk-aangetoont onderzoek :P. Anyway, ik denk niet dat ze je op grond van persoonlijke problemen uit het verleden zullen weigeren bij je opleiding.
Ik denk dat je uit je verleden ook heel positieve dingen kunt halen. Je kunt je wellicht beter inleven in mensen(?), je weet misschien uit eigen ervaring do's en dont's etc. (Dat kan trouwens ook een valkuil zijn; dat je verwacht dat iemand met dezelfde ziekte zich wel hetzelfde zal voelen als dat jij dat toentertijd ervaarde.) Verder hebben mensen die wat hebben meegemaakt *vaak* wat meer 'body', zijn ze volwassener.. Positieve punten, toch?

Meid, succes met je keuze/ studie!!

Mijn zus is vierdejaars docent-drama (dus geen therapie) en die komt zichzelf regelmatig (denk aan 1x per maand) nog steeds hard tegen bij het spelen van een stuk, het maken van liedjes etc etc. Mijn moeder is hypno-therapeut en ook die is meer dan genoeg van zichzelf tegengekomen tijdens haar opleiding (10 jaar geleden)

Ik denk dat je wel vrij zeker kan zeggen dat je jezelf hard tegen zal komen en dat zeker niet altijd leuk zal zijn. Of je het daarom moet laten is natuurlijk weer een ander verhaal. Je moet alleen wel een beetje sterk in je schoenen staan en niet schrikken van je (zwakke) verschillende kanten van je karakter.

Nu ik eraan denk, 4 jaar geleden had ik een goede vriendin die aan borderline leed/lijd en van de opleiding SPH heeft afgezien omdat je daar natuurlijk ookal het nodige zelfreflectie zal moeten doen en ze zich daar nog niet sterk genoeg voor voelde.

Ik denk dat het voornamelijk iets is dat je zelf zal moeten beslissen, je kan het altijd proberen en als het toch te zwaar blijkt te zijn kan je altijd nog iets anders doen natuurlijk.

Ik denk dat de meeste mensen die zichzelf tegenkomen in zo'n opleiding dat niet vantevoren gedacht hebben. Ik denk dan ook dat het al een veel winst is als je vantevoren weet dat je jezelf in de opleiding zult tegenkomen. Je weet dat het kan gebeuren, wat je misschien zal helpen om er op een goede manier mee om te gaan. Daarnaast blijf ik van mening dat je er misschien ook positieve aspecten aan kunt zien dat je jezelf tegen zult komen? Wie weet leer je niet alleen hoe je met anderen om kunt gaan maar kun je het ook op jezelf toepassen.

Ik schrik er in ieder geval niet voor terug. Ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis, maar ga toch in september beginnen met de opleiding (hbo) pedagogiek. Want dat je zelf problemen hebt (gehad) hoeft naar mijn mening niet altijd te betekenen dat je niet zou kunnen functioneren in een baan binnen de hulpverlening. Zolang de problemen maar niet de overhand krijgen, of dat je geen grip op de problemen hebt.

Liefs,

Laura

Hey Nijn*

Ik heb een halfjaar muziektherapie gedaan. (Aan de HvU)
Er zijn zeker onderdelen waar je bij een thema kijkt wat muziek/beeldend/drama met je doet. Bv bij het thema rouw was dat soms best moeilijk.
Voor sommige mensen was dit zeker een obstakel en zijn hierdoor (oa) gestopt met de opleiding.

Ik denk niet dat je word afgewezen op je dysthymie omdat ze dat niet te weten komen volgens mij. Je moet wel een motivatiebrief schrijven (kan je vertellen waarom nou juist jíj geschikt bent).
Het kan voor jezelf wel een obstakel zijn. Er is een opdracht over je opvoeding. Moet je intervieuw doen met je ouders en dit vergeleijken met je eigen opvoeding. Thema rouw en eenzaamheid was ook niet echt makkelijk. En de casussen kunnen ook dichtbij jezelf komen. Het kan dan moeilijk zijn omdat je een week heel intensief bezig bent met dat onderwerp.
Maar dat verschilt heel er per persoon.

Ik hoop dat ik je antwoorden een beetje beantwoord hebt. En anders hoor ik het wel.:)

Liefs Sonho

[EDIT]Wat ik nog ff wilde zeggen. De mensen die gestopt zijn deden dat niet door de opdrachten zelf, maar meer omdat ze er daardoor achter kwamen dat ze niet toe waren aan deze opleiding, dat ze eerst aan zichzelf moesten werken. En dit waren en niet veel. Echt vervelend waren die opdrachten niet. Op het moment dat je ze deed (vond ik dan) was het wel lastig, maar de volgende les dacht je dr al niet meer aan.[/EDIT]

Ik denk dat je juist ook heel veel voordelen uit de dingen kunt halen die je mee hebt gemaakt in dit vak. De opleiding zal best pittig zijn, maar jij hebt veel meegemaakt en dat zorgt ervoor dat jij dingen zult begrijpen die de clienten mee maken. Inlevingsvermogen.
en niet geschoten is altijd mis natuurlijk.. Als je denkt dat dit echt is wat je wilt dan zou ik het zeker proberen! het lijkt mij ook een ontzettend mooi vak!!!

Liefs -Flip-

Ik heb ook een nog een vraagje omtrent deze opleiding. Zou ik als belgische studente in nederland deze opleiding kunnen doen ? Want in belgië heb je deze opleiding niet. Je hebt wel enkele dramatherapeuten. Ik veronderstel dan wel dat deze ergens moeten gestudeert hebben. Maar is het dan moeilijker om als Belg deze richting te kunnen doen, denken jullie ?
alvast bedankt voor de hulp

silke

Als je zelf veel ervaring hebt gehad met psychische problemen, lijkt me dat je juist een goede hulpverlener kunt zijn, omdat je dan weet waar je het over hebt, en veel aan jezelf hebt gewerkt. Zo'n studie lijkt me ook een goede manier om meer van jezelf te ontdekken.

Wel onder voorwaarde dat je zelf voldoende bent uitgestuiterd en dus denkt een confrontatie wel aan te kunnen.

Dat kan heel goed.
In Amersfoort zitten een aantal Duitse studenten en wat ik van hen hoor (zat er één bij mij in de klas, was wel muziek) gaat dat prima.:)
Of er Belgen zitten weet ik niet, maar lijkt me dat dat ook kan hoor.

Een hoop mensen die een opleiding in de richting drama/ pedagogiek doen. Hier even iemand die lang drama-therapie heeft gehad (ongeveer 8 maanden lang in een opname groep)

Drama therapie heeft mij erg geholpen bij het leren ontdekken en accepteren van mezelf
Zo waren er een aantal oefeningen waar ik absoluut vreselijk veel aan heb gehad. Allereerst vond ik drama een lekker ongedwongen manier om jezelf te mogen zijn. Niets was gek genoeg, je werd niet uitgelachen, er werd een hoop uitgediept en zelfs ook een heleboel echte lol gemaakt. Ik heb bij drama weer voor het eerst gehuild van het lachen na een hele lange tijd.
1 oefening die ik heb gehad en veel aan had;
er was een grote spiegelwand in het drama lokaal. Daar zat altijd een groot gordijn voor, zodat je niet constant jezelf hoefde te zien en de anderen in je groep ook niet. Wanneer er een moment werd gekozen waarop 1 of meerderen aan de slag wilden gaan met de spiegelwand, werd het gordijn opzij geschoven. De oefening begon door het verste van de spiegelwand af te staan aan de andere kant van het lokaal en vervolgens steeds een stukje verder naar de spiegelwand te lopen. jezelf bekijkend, jezelf aftastend, jezelf confronterend (erg lastig als je moeite hebt met je zelf en/of lichaamsbeeld)
De drama therapeute stelde je af en toe een vraag. Hoe je je voelde, wanneer je wilde stoppen. Wanneer je genoeg van jezelf had gezien. Daarna ging het gordijn weer dicht. En vervolgens werd er met de rest van de groep gesproken over je blik die je jezelf toewierp, en werd er stil gestaan bij je gevoelens. Anderen mochten dan naast je komen staan en vertellen wat ze mooi aan je vonden. Of een leuke opmerking plaatsen waar je weer van ging lachen. Dat was heel 'helend'
Meer oefeningen die hard nodig waren voor mij ;
*
Ik kon nooit boos worden, of tegen ruzie. Ontweek het, of negeerde de gevoelens. Dan trok ik me totaal terug in mezelf, de boosheid die ik voelde tegenover een ander keerde ik naar mezelf toe. In mezelf gericht of op mezelf gericht (zelfbeschadiging) of weglopen.
Zo kreeg ik dus een oefening waar iedereen 'zogenaamd' met elkaar ging ruziemaken in het lokaal, overal om mij heen. Ik was degene die heel hard STOP!! moest roepen, om aan te geven dat het genoeg was. Je grenzen aangeven hoort daar dus ook bij. Ook een onderdeel daarvan is zélf hard schreeuwen. Jezelf laten horen, jezelf mógen laten horen. Serieus, zonder te lachen. Gek genoeg kwamen dan vaak de tranen.
* Over het thema grenzen aangeven (wanneer ze vaak zijn overschreden door anderen bijvoorbeeld) was er een duw en trek spel. Je moest stevig op de grond proberen te staan, en anderen moesten aan je duwen en trekken. Net zolang tot je het genoeg vond. (want iemand komt dan wel erg dichtbij)
Best pittig.

Sorry voor mijn lange reactie!!! :o