Rationalisten, a priori denken?
 

Ik zit nogal in mijn maag gesplitst betreffende die damn rationalisten.
Ik brand los:
Proberen ze de werkelijkheid te verklaren met ratio?, dan zeggen ze tevens dat de werkelijkheid is ontstaan door ratio. Anders zou het nutteloos zijn, een onstaan kan worden verklaard door het te herleven, niet door er een formule over heen te gooien zonder fundamentele verbanden. En denken rationalisten a priori over de kennis die zij opdoen?, en zijn het vooronderstellingen waarzij zich op baseren?

Je springt wel erg snel van de hak op de tak.

Rationalisten wantrouwen vaak dingen die niet tot de ratio horen. Denk bijv. aan Descartes:"Je pense, donc je suis," waarmee hij aangeeft dat de enige zekerheid die hij heeft is dat hij denkt. Voor rationalisten is het maar de vraag of de omgeving wel werkelijkheid is.

Met wetenschap kun je niets zonder veronderstellingen.

Wat zit jij nu vaag te lullen zeg :s

Rationalisten zeggen inderdaad dat pure ratio de belangrijkste manier is om kennis van de wereld te nemen. Elke andere bron van kennis vinden ze van ondergeschikt belang, zie tegenstelling rationalisten/empiristen. Empiristen vinden waarneming de meest betrouwbare bron van kennis. Deze tegenstelling is sinds Newton en Kant niet meer gangbaar omdat deze aantoonden dat zowel ratio als waarneming belangrijke bronnen van kennis zijn.

Nouja , kant stelde wel dat een mens al enige kennis a priori bezit op het moment van geboren worden. Dat wil zeggen , dat het kader van haar kenvermogen al bekend is.

In zijn kritiek van de zuivere rede en die van de praktische rede , legt hij eigenlijk uiteen dat onze kennis a priori beperkt word door ons kenvermogen , maar dat de transcendentale vrijheid de idee postuleert van een transcendentaal "wezen" met apriorische kennis.

Kant onderzocht deze intuïties systematisch , en maakte onderscheid tussen het handelende subject en zijn verlangens , en tussen de vrije , door de rede beheerste , autonome aard van de persoon enerzijds en de onvrije , passieve aard van het dier anderzijds. Hier liep Kant dus tegen een paradox van de "vrijheid" aan. Want we beschouwen onszelf als empirische wezens die gebonden zijn door de wetten van de causualiteit van de natuur , én als transcendentale wezens die alleen aan imperatieven van de rede gehoorzamen.

Onze kijk op de wereld heeft dus 2 verschillende aspecten , en noch de eenheid van bewustzijn noch de transcendentale vrijheid kan worden afgeleid van onze kennis van de empirische wereld. Maar ze zijn wel allebei apriorische voorwaarden van de kennis die we hebben. Het eerste is het uitgangspunt voor al onze kennis van waarheden , en het tweede het uitgangspunt voor elke overweging . Ze zijn beide transcendentaal , niet in de positieve zin dat ze te maken hebben met kennis van een transcendentaal "object" , maar in de negatieve zin dat ze de grens aan geven van wat gekend kan worden. ;)

Simpelweg kwibussen die denken een homunculusmannetje te horen.