Ooit
 

De zonnige dag sloeg om in een donkere grauwe,
Je wilde me iets vertellen,
Wat ik al had geraden,
Ik had het al verwacht, maar niet gehoopt,
Toen kwamen echter de woorden,
Met een grote donder, en de bliksem die sloeg in,
Het deed pijn, maar toch deed het niet zeer…

Het is lastig te beschrijven,
Maar nu zit ik met gevoelens die ik niet terug kan verwachten,
Ook al kan ik blijven hopen,
En ooit misschien jou terug te bemachtigen,
Maar dat zou misschien wel eeuwig kunnen duren,
En eeuwig, zolang leeft niemand,
Gelukkig maar…

Anders zou je met die pijn blijven zitten,
Opstaan en gaan slapen met die pijn,
De pijn die niet zeer doet,
Maar toch een raar gevoel geeft,
Het is alsof je het koud hebt,
Maar toch niet beeft…

Maar ooit zal die donkere grauwe dag weg zijn,
De donder zal weggaan,
De bliksem zal ergens anders inslaan, of helemaal niet meer,
Ooit zal er voor dit alles een nieuwe zonnige dag komen,
Waarvan ik nu alleen maar van kan dromen,
Er zijn wel mensen die weten hoe ik me voel,
Die me begrijpen,
Die weet wat ik bedoel,
Maar ik schiet er niet mee op…

Dus wacht ik maar op de zonnige dag,
Na die donkere nacht,
Vol met heldere sterren,
De volle maan, die licht weerkaatst,
En dit zal niet eeuwig duren,
Want zolang heeft niemand te leven,
Zolang kan niet iemand blijven beven,
Bang zijn voor het donker, bang zijn voor de donder, bang zijn voor de bliksem,
Dus gewoon opstaan de volgende dag,
En hopen een zonnige dag tegemoet te gaan,
Dus niet bij de pakken zitten,
Maar er weer gaan,
En weer opstaan!

Plz give feedback

Het begin, je eerste stofe, vond ik heel sterk, maar later zwak je wat af. De rest spreekt me minder aan. Jammer dat je niet zo door bent gegaan.

Liefs Kimry

Ja, ach, je weet het gevoel van het niet kunnen beschrijven goed te vangen, maar je gaat te lang door. Het is ook meer poëtisch proza dan poëzie, naar mijn meninkje dan.

Ik vind hetook niet echt poezie, ik vind het erg lange zinnen en dat vindik zonde. de rijm springt er ook niet echt uit.

thnx for feedback...