Geconfronteerd worden met wie je bent, of denkt te zijn?
 

Ik weet niet precies hoe ik dit uit moet leggen, maar ik ga het gewoon proberen. Ik merk heel vaak bij films, boeken of muziek, een verband, een connectie tussen mij en de hoofdrolspeler, ik heb het gevoel dat ik er ook zo over denk, en dat doet pijn. Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik borderline heb, al 5 jaar geleden is die diagnose vastgesteld, en toen keek en las ik het boek/de film, Girl, Interrupted.. Nadat ik zoiets heb gezien ben ik tijden in de war, voel ik me slecht, omdat ik zie hoe het afloopt, ik wil veranderen, maar ik weet niet hoe.

Ik heb precies hetzelfde bij Ik ook van jou, van Ronald Giphart. Ik doe hetzelfde, ik leef hetzelfde, ik probeer het te doorbreken, maar het lukt me nooit.. Of wil ik het niet? Wil ik zo zijn, omdat het interessant staat? Iedereen die mij een beetje kent, en Ik ook van jou gelezen of gezien heeft, ZIET gewoon die overeenkomst.. Ben ik echt zo, of neem ik die persoonlijkheid over?

Bla, ik kom hier niet uit.. Ik probeer het nog wel een keer te verduidelijken, als ik niet het gevoel heb dat ik elke seconde mn polsen door kan snijden.

Ik denk dat, omdat je het herkent, dat je daarom er een beetje naar gaat leven, misschien omdat je geen idee hebt wie je nou echt bent? Ik heb de film en het boek gelezen en ik heb een beeld van die meisjes. Het zijn beide meisje die niet goed in hun vel zitten, en ik weet dat dat voor jou ook geld. Ik denk alleen dat je moet proberen die films los te zien van jezelf. Want jij bent jij, en niet een personage uit een film...

(ik moet nu naar school, ik schrijf vandaag of morgen nog wel ff een beter stukje erbij)

Sterkte

Jewel...
Ik begrijp wat je bedoelt en ik heb het zelf ook wel eens gehad. Maar geloof me, hoe meer je erbij na gaat denken, des te sterker de herkenning wordt. Want ik heb een tijd gehad dat ik mezelf herkende in alle meisjes met anorexia en boulimia en alle personen met borderline. Maar ik had toen helemaal niets! Vanafhet moment dat ik daar mee bij na ging denken begon ik met mezelf pijnigen en niet meer eten. Ik maakte mezelf helemaal gek. Ik wil hiermee zeggen dat het misschien wel heel vervelend kan zijn, maar dat je er niet teveel bij na moet denken want dan kan je erin doordraaien. En dat moet je zien te voorkomen. Succes, Swissie...

ik denk dak precies weet wat je bedoelt! ik heb dat zelf ook wel en heel klein beetje. maar ik probeer die film of dat boek of wat dan ook zo snel mogelijk van me af te zetten.
ik kan me voorstellen dat je er heel veel over na gaat denken enzow, en dt je er echt niet meer uit komt... dat heb ik ook wel, alleen dan met andere zaken.
kweet niet zow goed wat je eraan kunt doen... sorry.
hele dikke knuf en veel sterkte
mir

Je beseft nu echt dat dat boek zoveel invloed op je heeft dat je er naar gaat leven. Dat betekend dus dat jij je leven zo kan veranderen als je zelf wilt namelijk door te gaan leven naar een bepaald beeld. Dat beeld heb je nu uit dat boek gehaald, maar stel je voor dat jij een totaal eigen ideaalbeeld creeert voor jezelf. Dat je interessant en geliefd en speciaal bent, werk het ideaalbeeld helemaal uit.

vervolgens ga je leven naar dat ideaalbeeld, in het begin speel je toneel, maar het gaat werkelijkheid worden, definitely!!!!!!!!!!!!








Naar je posts te lezen dacht ik dat het de laatste tijd wel supergoed met je ging........ maar jah.......je komt er wel overheen meissie! We all fall down..........so get up now!